Giriş: Koronavirüs enfeksiyonu (COVID 19) hastalarında akut böbrek hasarı (ABH) hastalığın klinik gidişi ve sonuçlarını değiştirebilmektedir. Bu çalışmada pandeminin erken dönemlerinde hastanemize başvuran Covid 19 hastalarında ABH gelişimi ve renin anjiotensin inhibitör (Ras inhibitörü) kullanımı-nın hastalık klinik gidişatı ile ilişkisini inceledik.
Yöntem: Çalışmaya Mayıs 2020- Ağustos 2020 tarihleri arasında Ümraniye Eğitim ve Araştırma Hastanesine başvuran Covid 19 tanısı alan 18 ve 85 yaş aralığında toplam 407 hasta (202 erkek, 205 kadın) dahil edilmiştir. Hastalar kronik hastalığı olmayan (n: 150) grup 1 ve komorbid hastalığı olanlar olarak (n: 275) grup 2 olarak gruplandırılmıştır. Grup 2 anjiotensin konverting enzim inhibitörü (ACEi) /anjiotensin reseptör blokeri (ARB) kullanımına göre grup 2a (ACEi/ARB alan, n: 81) ve grup 2b (ACEi/ARB almayan, n: 176) ola-rak da ikiye ayrılmıştır.
Bulgular: Hipertansiyon en sık görülen komorbid hastalık olarak tespit edildi (%36,4). Log rank testi-ne göre Ras inhibitörü kullanan hastalar ile kullanmayan hastaların yaşam oranların arasında farklılık saptanmadı (p: 0.342). 54 hastada (%13.4) hastalık sürecinde akut böbrek hasarı gelişmişti. Hipertansi-yon gibi kronik hastalığı olan hastalarda Ras inhibitörü kullanımı ile akut böbrek hasarı gelişimi ile ilişki saptanmamıştır (OR %95 CI: 0.317; p: 0,256). ABH gelişen hastalarda sağkalım oranı ABH geliş-meyen hastalara göre anlamlı derecede düşük saptanmıştır (p<0.0001).
Sonuç: Covid 19 mortalite açısından bir risk faktörü de olan böbrek hasarına neden olabilir. Bu yüz-den renal hasarın tespiti özellikle prognostik bir önem taşımaktadır. (NCI-2022-7-12/R1)

OBJECTIVE: In patients with coronavirus disease 2019 (COVID-19), acute kidney injury (AKI) may alter the clinical course and outcome of the disease. In this study, the association of AKI with renin angiotensin system (RAS) inhibitor treatment and its clinical consequences were examined in COVID-19 patients admitted to our hospital during the initial stages of the pandemic.
METHODS: A total of 407 patients between 18 and 85 years of age (202 male and 205 female) admitted to the Umraniye Research And Training Hospital between May 2020 and August 2020 with a diagnosis of COVID-19 were included in the study. Patients were categorized as follows: Group 1, subjects with no chronic conditions (n=150); and Group 2, subjects with comorbid conditions (n=257). Group 2 was subdivided into Group 2A (receiving angiotensin receptor blocker [ARB])/(angiotensin converting enzyme inhibitor [ACEI], n=81), and Group 2B (not receiving ARB/ACEI, n=176).
RESULTS: Hypertension was the most frequent comorbid condition (36.4%). There was no difference in survival rates between the patients who used RAS inhibitor and the ones who did not based on log rank test (p=0.342). Fifty-four patients (13.4%) had developed AKI during the time frame of the disease. In patients with chronic diseases such as hypertension, the use of RAS inhibitory medication was not associated with developing AKI (OR 95% CI: 0.317–1.358; p=0.256). The survival rate of the patients with AKI was significantly lower than patients without AKI (p<0.0001).
CONCLUSION: COVID-19 may cause renal injury represents a risk factor for mortality. Therefore, detection of renal injury has a particular prognostic importance.

OBJECTIVE: Pregnancy can increase gradients across the heart valves and consequently deteriorates maternal and fetoneonatal conditions. Hence, pregnancy during heart valve diseases can be challenging and we need to risk stratify patients before conception. We tried to assess the role of preconception consultation using treadmill stress echocardiography (TSE) testing for identifying pregnancy outcomes in women with mitral valve stenosis (MS) or aortic valve stenosis (AS).
METHODS: Pregnant patients with a diagnosis of MS or AS were evaluated from January 2015 to December 2018. First group included patients undergoing the TSE testing and they were permitted to get pregnant if they met pre-defined criteria. Second group comprised women who did not undergo TSE testing. Maternal and fetoneonatal outcomes were also recorded.
RESULTS: A total of 29 and 18 patients with MS and AS, respectively, were recruited. Among MS patients, individuals without TSE had more functional deterioration (11.1% vs. 35%) and more fetoneonatal events (FNE) (22.2% vs. 55%) compared with those undergoing TSE. The rates of maternal events and mitral valvuloplasty during pregnancy were significantly higher in patients without TSE compared with those undergoing TSE (p=0.015 and p=0.042, respectively). Among AS patients, maternal and FNE were higher in patients without TSE compared with those undergoing TSE, but those were comparable.
CONCLUSION: Pregnant patients with the left-sided valvular stenosis who received preconception TSE testing had better outcomes compared with those who did not undergo preconception consultation. This underscores the utility of stress echocardiography in the risk stratification of pregnancies.

AMAÇ: Glutamin ve omega 3 yağ asitlerinin infeksiyon oranlarını, antibiyotik kullanımını ve hastane kalış süresini kısalttığı gösterilmiştir. Bununla birlikte, kritik hastalara immunonutrientlerin verilmesinin faydalı olup olmadığı halen tartışmalıdır. Çalışmamızda, yoğun bakım ünitesindeki kritik hastalarda parenteral doymamış yağ asitleri (omega-3) ve amino asit glutaminin etkinliğinine baktık.
YÖNTEMLER: Yoğun bakım ünitesinde parenteral amino asit glutamin ve doymamış yağ asitleri (omega-3) alan hastaların verileri retrospektif olarak incelendi. Seksen dört hasta, immünonütrisyon tedavisinin kullanım süresi açısından sınıflandırıldı. Gruplar tedavinin süresine göre oluşturuldu: 9 gün veya daha fazla (Grup I), 3 ila 9 gün (Grup II) ve 3 günden az (Grup III). Demografik veriler, Akut Fizyolojik ve Kronik Sağlık Değerlendirmesi (APACHE-II), yoğun bakım ünitesi ve hastanede yatış süreleri, inotropik ilaç tedavisi, 60. gün mortalitesi, serum biyokimyası ve bakteri kültürü sonuçları kaydedildi. 60. gün mortalitesi, bakteri kültürü sonuçları ve yoğun bakım ünitesinde yatış süreleri başlıca ilgi alanlarıdır.
BULGULAR: Hastaların demografik verileri ve APACHE-II skorları gruplar arasında anlamlı farklılık göstermemiştir. Yoğun bakımda yatış süresi, hastanede yatış süresi, bakteri kültürlerinde pozitiflik ve inotropik ilaç kullanımı Grup I'de diğer gruplardan anlamlı olarak daha yüksek bulunmuştur.
SONUÇ: Yoğun bakım ünitesinde parenteral doymamış yağ asitleri ve amino asit glutamin kullanan çoklu organ yetmezlikli kritik hastaların hastane ve yoğun bakımda kalış sürelerinin daha uzun olduğu gözlendi. APACHE-II skoru yüksek olan çoklu organ yetmezlikli hastalarda uzun süre antioksidan ve immünonütrisyon kullanımının yararlı bir etkisi olmadığı söylenebilir. (NCI-2021-2-16/R1)

OBJECTIVE: Glutamine and omega-3 fatty acids have been shown to decrease infection rates, antibiotic use, and hospital length of stay. However, whether giving immunonutrients to critically ill patients is beneficial remains controversial. In our study, we aimed to look at the effectiveness of parenteral unsaturated (omega-3) fatty acids and amino acid glutamine in patients with serious conditions in the intensive care unit (ICU).
METHODS: The data of patients, who received parenteral amino acid glutamine and unsaturated fatty acids (omega-3) in the ICU, were retrospectively analyzed. Eighty-four patients were classified with regard to the length of the immune modulatory nutrient treatment. Groups were constructed according to the length of the treatment in days: 9 days or more (Group I), 3–9 days (Group II), and <3 days (Group III). Demographic data, Acute Physiologic Assessment and Chronic Health Evaluation II Scores (APACHE-II), ICU and hospitalization periods, inotropic medication, 60th-day mortality, serum biochemistry, and bacterial culture results were recorded. 60th-day mortality, bacterial culture results, and number of days stayed in ICU were primary outcomes of interest.
RESULTS: Demographic data of the patients and APACHE-II scores among the groups were not significantly different from each other. ICU stay length, hospitalization length, positivity in bacterial cultures, and use of inotropic agents were significantly higher in Group I compare with other groups.
CONCLUSION: In the ICU, it was observed that patients with multiorgan failure using parenteral unsaturated fatty acids and amino acid glutamine had longer hospital and intensive care stay. It can be said that long-term use of antioxidants and immunonutrition does not have a beneficial effect in patients with multiple organ failure with high APACHE-II scores.

Giriş-Amaç: Postoperatif adezyon gelişimi abdominal cerrahide sık karşılaşılan bir problemdir. Özellikle yabancı cisimler intraabdominal yapışıklık oluşumunda önemli etkenlerdendir. Bu çalışmada intraabdominal yerleştirilen greftlerden salınan 5- Fu’nun adezyon engelleyici etkisi denetlendi.
Yöntem: Polipropilen ve polyglactin 910 greft materyaleri üzerine 5-Fu salabilen ‘chitosan jel’ yüklendi. Steril koşullar altında ratlar da oluşturulan karın duvarı defektlerine kontrol gruplarında polipropilen greft, poly glactin 910 greft, taşıyıcı jel, deney gruplarına, taşıyıcı jel yüklenmiş Polipropilen ve poliglactin 910 ve 5-Fu yüklenmiş. Polipropilen ve poliglactin 910 yerleştirildi.(n=84) Gruplar ikiye ayrılıp 7. ve 30.günlerde sakrifiye edilerek örnekler incelendi(n=6).
Bulgular: Makroskopik değerlendirmede 7.gün yapışıklıkları benzer olarak bulundu.Otuzuncu günde en çok yapışıklık polipropilen grubunda izlendi. Taşıyıcı jel ve ilaç yüklü gruplarda daha az yapışıklık izlendi. Mikroskopik olarak yapılan kapsül ve kapsül çevresi değerlendirmelerinin istatiksel analizinde anlamlı fark gözlenmedi. Otuzuncu günde polipropilen -5 fu grubu ile polipropilen kontrol grubu arasında, polipropilen jel ve polipropilen kontrol grupları arasında makroskopik adezyon skoru açısından anlamlı fark izlendi. (p< 0.05).Yine 30.günde polyglactin 910 - jel grubu ile polipropilen kontrol grubu arasında adezyon açısından anlamlı fark izlendi. (p< 0.05)
Sonuç: Bu çalışmada intra abdominal yerleştirilen greftlerin adezyon oluşturucu etkilerini antimetabolitlerle engellenebileceği ancak uygun doz ve salınım zamanları için ek araştırmalara ihtiyaç olduğu sonucuna varıldı. (NCI-2021-10-18)

OBJECTIVE: Post-operative adhesion is a common problem in abdominal surgery. Especially, foreign materials are strong stimulus for the development of adhesions. The aim of this study was to investigate whether drug release material coated prosthetic mesh decreases intra-abdominal adhesion formation or not.
METHODS: 5-Fluorouracil (5-FU) releasing “chitosan gels” were loaded to polypropylene and polyglactin-910 grafts. Polypropylene, polyglactin-910 grafts, chitosan gel, and 5-FU-loaded polyglactin 910, polypropylene grafts were used to cover abdominal defects of rats which were created under sterile conditions (n=84). Each group was divided into two subgroups (n=6). Subgroups were sacrificed on the 7th and 30th days.
RESULTS: The 7th day macroscopic examinations were similar. Polypropylene group was most adhesive group on the 30th day. There were less adhesions in chitosan gel and 5-FU-loaded groups. Capsule and capsule margins showed no difference on both the 7th and 30th days. Polypropylene-5-FU group and polypropylene-chitosan gel group showed significantly less macroscopic adhesions than polypropylene control group. Furthermore, polyglactin-910-chitosan gel group was less adhesive than polypropylene control group.
CONCLUSION: This study showed that 5-FU decreases the adhesions but the dosage and release kinetics need further investigations.

Amaç: Bu çalışmadaki amaç; karotis endarterektomi cerrahisinin lokal anestezi altında yapılabilirliğinin araştırılması ve erken –orta dönem sonuçlarının bildirilmesidir.
Metod: Ocak 2013-Haziran 2015 tarihleri arasında karotis endarterektomi uygulanan 42 hastanın verileri retrospektif yöntemle taranmıştır. Hastaların %60'ı(n=25) erkek, %40'ı (n=17) kadın idi. Ortalama yaş Ort±SS: 74.03 idi. İki yılsonunda hasta verileri incelenerek erken ve orta dönem mortalite, intraoperatif inme ve komplikasyon oranları hesaplandı.
Bulgular: Hastaların %83'ünde (n=35) karotis darlığı %70’in üzerinde idi. Hastaların %17'sinde (n=7) %60 darlık mevcuttu. Kırk hasta bölgesel anestezi, 2 hasta genel anestezi almıştı. Ortalama kross klemp süresi Ort±SS: 13.08 idi. Ortalama operasyon süresi Ort±SS: 53.09 idi. Hastaların peroperatif NIRS değerlerinde istatiksel olarak anlamlı düşüş saptanmadı. (p> 0.05) Postoperatif erken ölüm meydana gelmedi. Hastaların orta dönemde (24 ay) ölüm %2(1) meydana geldi. Hastaların %2'sinde (n=1) 24 ay sonunda tekrarlayan aterom plağı görüldü.
Sonuç: Lokal anestezi altında karotis endarterektomi operasyonları düşük mortalite ve morbidite ile güvenli olarak yapılabilir. (NCI-2021-2-24/R1)

OBJECTIVE: The purpose of this study is to assess the efficacy of carotid endarterectomy (CEA) surgery under regional anesthesia and to report early mid-term results.
METHODS: Data for 42 patients who underwent CEA were reviewed retrospectively between January 2013 and June 2015. Of the patients, 60% (n=25) were male and 40% (n=17) were female. The mean age was 74.03 years. Early and midterm mortality, intraoperative stroke, and complication rates were calculated by reviewing patient’s data at the end of 2 years.
RESULTS: The level of carotid stenosis was over 70% in 83% (n=35) of the patients. Seventeen percent (n=7) of the patients had 60% carotid stenosis. Forty patients received regional anesthesia and two patients received general anesthesia. The mean cross-clamp time was 13.08 min. The mean operation time was 53.09 min. No early post-operative deaths occurred. The midterm (24 months) mortality rate was 2% (n=1). Recurrent atheromatous plaque was found in 2% (n=1) of the patients.
CONCLUSION: Our study demonstrated that CEA surgery may be safely performed under regional anesthesia will acceptable low mortality and morbidity rate.

Giriş: Bu çalışma, anti-dense fine speckled 70 (DFS70) otoantikorunun klinik önemini ve sistemik otoimmün romatizmal hastalıklar (SORH) ile ilişkili otoimmün belirteçler ve D vitamini düzeyleri ile ilişkisini araştırmayı amaçlamaktadır.
Yöntem: Çalışma grubu 281 (ortalama yaş±SS: 45.31±15.89 yaş; %88.3’ü kadın) anti-DFS70 otoantikoru pozitif hastadan oluşmakta idi. Çalışma grubundaki tüm hastaların serumları ANA HEp-2 indirek immünfloresan antikor (IIF) ve immünblot (IB) yöntemleri (Euroimmun AG, Lübeck, Almanya) ile çalışıldı. Anti-DFS70 antikoru pozitif olan hastalar iki alt gruba ayrıldı. SORH olan ve anti-DFS70 antikoru pozitif saptanan hastalar Grup 1 (n=43), SORH olmayan ve anti-DFS70 antikoru pozitif hastalar Grup 2 (n=238) olarak adlandırıldı. Kontrol grubu olarak anti-DFS70 negatif SORH olan hastalar Grup 3 olarak belirlendi (n=49, ortalama yaş±SD: 49.86±12.08; %79.6’sı kadın). Klinik özellikler, eritrosit sedimentasyon hızı (ESR), C-reaktif protein (CRP), nötrofil/lenfosit oranı (NLO), trombosit/lenfosit oranı (TLO), romatoid faktör (RF), anti-siklik sitrülinlenmiş peptit antikoru (anti-CCP) ve 25-hidroksivitamin D3 (25OHD3) düzeyleri üç grup arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Anti-DFS70 antikoru pozitif hastaların çoğunluğunun (%61.9) spesifik bir tanısı yoktu. Diğer sistemik hastalıklar ise alerjik hastalıklar (%10.0), hematolojik anormallikler (%5.0), tiroid hastalıkları (%3.6), gastrointestinal sistem hastalıkları (%1.8), maligniteler (%1.4) ve enfeksiyonlar (%1.1) olarak tespit edildi. ESR, CRP düzeyleri ve TLO Grup 2'de Grup 1 ve Grup 3'e göre daha düşüktü (p<0.05). RF ve anti-CCP pozitiflik oranları grup 2'de grup 1 ve grup 3'e göre daha düşüktü (p<0.05). 25OHD3 seviyeleri üç grup arasında farklılık göstermedi (p=0.103).
Sonuç: Anti-DFS70 otoantikorunun organa özgü otoimmün hastalıklar, alerjik hastalıklar ve hematolojik bozukluklarla ilişkili olabileceğini gözlemledik. Bu nedenle, anti-DFS70 antikoru pozitif olan hastalarda bu patolojilerin araştırılması gereklidir. (NCI-2021-6-13)

OBJECTIVE: This study aims to investigate the clinical significance of anti-dense fine speckled 70 (DFS70) autoantibodies and its association with systemic autoimmune rheumatic diseases (SARD) related autoimmune markers and Vitamin D levels.
METHODS: The study group consisted of 281 (mean age±SD: 45.31±15.89 years; 88.3% female) anti-DFS70 autoantibody-positive patients. All patients’ sera in the study group were tested by ANA HEp-2 indirect immunofluorescent antibody (IIF) and immunoblotting (IB) methods (Euroimmun AG, Lübeck, Germany). Anti-DFS70 antibody-positive patients were divided into two subgroups. Anti-DFS70 antibody-positive patients with SARD were assigned as Group 1 (n=43), anti-DFS70 antibody-positive patients without SARD were assigned as Group 2 (n=238). A control group with anti-DFS70 negative patients with SARD were assigned as Group 3 (n=49, mean age±SD: 49.86±12.08; 79.6% female). The clinical characteristics, erythrocyte sedimentation rate (ESR), C-reactive protein (CRP), neutrophil/lymphocyte ratio, thrombocyte/lymphocyte ratio (TLR), rheumatoid factor (RF), anti-cyclic citrullinated peptide (anti-CCP), and 25-hydroxyvitamin D3 (25OHD3) levels were compared between three groups.
RESULTS: The majority (61.9%) of anti-DFS70 antibody positive patients had no specific diagnosis. Other systemic diseases were detected as allergic diseases (10.0%), hematological abnormalities (5.0%), thyroid diseases (3.6%), gastrointestinal system diseases (1.8%), malignancies (1.4%), and infections (1.1%). ESR, CRP levels, and TLR were lower in Group 2 than Groups 1 and 3 (p<0.05). RF and anti-CCP positivity rates were lower in Group 2 when compared with Groups 1 and 3 (p<0.05). 25OHD3 levels did not differ between three groups (p=0.103).
CONCLUSION: We observed that anti-DFS70 autoantibody may be associated with organ-specific autoimmune diseases, allergic diseases, and hematological disorders. Therefore, it is essential to evaluate these pathologies in patients positive for anti-DFS70 antibodies.

Giriş: Çalışmamızda, demografik veriler ışığında, yerli halk ve göçmenler arasında saptanan sifiliz antikorlarının seropozitiflik oranlarını değerlendirmeyi amaçladık.
Metod: Mayıs 2014, Aralık 2018 yılları arasında tarama amacıyla veya semptomatik nedenlerle bölge hastanelerimize başvuran hastalara, ters algoritmaya uygun olarak, sifiliz testleri yapılmıştır.
Sonuçlar: Toplamda 135.328 yerli ve 3.641 göçmende tarama yapılmıştır. Yerli halk'ta %1.3 ve göçmen gruplarda %3.8 oranında sifiliz seropozitifliği saptanmıştır(p: 0.0001). Çeşitli yaş gruplarında, yerli halkta sifiliz seropozitifliği oranları göçmenlere göre daha düşük oranda bulunmuş ve istatistiki anlamada fark saptanmıştır(18-25 yaş grubu hariç)(p<0.05). Test yapılan yıllara göre yerli halkta sifiliz seropozitifliği oranları, göçmen gruplara göre daha düşük oranda saptanmıştır (p: 0.0001). Yerli halk ve göçmenlerde, seropozitiflik oranları sırasıyla, erkekelerde %2.4 ve %3.2, kadınlarda %0.6 ve %4 saptanmıştır. Buna karşılık hamile yerli kadınlarda %0.6 ve göçmen hamile kadınlarda %3.7 oranında seropozitiflik saptanmıştır(p: 0.0001) HIV pozitif grupta, göçmenlerde sifiliz seropozitifliği saptanmamış, yerli halk'ta %23 oranında saptanmıştır(p: 0.0001).
Sonuç: Sifiliz antikorları göçmenlerde yerli halk'a göre daha yüksek oranda saptanmıştır. HIV pozitif olanlarda sadece yerli halk'ta sifiliz seropozitifliği saptanmıştır. (NCI-2021-2-36/R1)

OBJECTIVE: Our study aimed to evaluate the seropositivity for syphilis in non- immigrant and immigrant populations and compare the results regarding demographic data.
METHODS: In accordance with the reverse algorithm, syphilis tests were performed between May 2014 and December 2018 in hospitals in our service zone for syphilis screening or symptomatic disease.
RESULTS: A total of 135.328 non- immigrant and 6.641 immigrant were screened for syphilis. Seropositivity rates were 1.3% in the non- immigrant and 3.8% in immigrant groups (p=0.0001). There was a statistically significant difference in terms of seropositivity rates between the various age groups in the local group and immigrant groups (except 18 25 age group) (p<0.05). Syphilis seropositivity rates were found to be lower in indigenous population than immigrant groups according to the years tested (p=0.0001). The seropositivity rates were 2.4% and 3.2% among the males (p=0.025) and 0.6% and 4.0% among females (p=0.0001) in non-immigrantand immigrant groups, respectively. Whereas, 0.6% of pregnant women in the local group and 3.7% of pregnant women in immigrant groups were seropositive for syphilis (p=0.0001). Among the HIV positive group, syphilis seropositivity was only observed in the non-immigrant group with a rate of 23.0% (p=0.0001).
CONCLUSION: The antibodies against syphilis were found more frequently in immigrants than non-immigrant. Among the HIV positive individuals syphilis seropositivity was only observed in the non-immigrant group.

Giriş: Kan transfüzyonu hayat kurtarıcı olmanın yanında önemli riskler barındıran bir tıbbi uygulamadır. Kan kullanımı ile ilgili endikasyonlar ve transfüzyon için eşik değerler için ulusal ve uluslararası rehberler oluşturulmuştur. Bu çalışmada, hastanemizdeki cerrahi, dahili ve acil kliniklerin eritrosit ve trombosit kullanım oranları ile bu kliniklerde kullanılan transfüzyon öncesi eşik değerlerin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Metod: Ocak 2019-Haziran 2019 tarihleri arasında hastanemizde uygulanan eritrosit ve trombosit transfüzyonları geriye dönük incelendi. Klinikler cerrahi, dahili ve acil olarak üç grupta toplandı. Transfüzyon alan hastaların demografik özellikleri, transfüzyon öncesi hemoglobin(Hb) ve platelet(PLT) değerleri kaydedildi. Veriler istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: Hastanemizde altı aylık süre içinde 24924 hasta yatarak tedavi almıştır. Bu hastalar içinde transfüzyon yapılan hasta sayısı 5179 ve transfüzyon oranı %21’dir. Hastanemizde toplam 14518 ünite kan ürünü kullanılmıştır. Bunların 8369 ünitesini eritrosit süspansiyonu (ES), 1390 ünitesini trombosit süspansiyonu(TS) oluşturmaktadır. Kan ürünü alan hastaların ortalama yaşı 50.32±28.88 yıl ve kadın/erkek oranı 1.11’dir. En çok ES transfüzyonu dahili kliniklerden iç hastalıklarında, cerrahi kliniklerden kadın-doğumda yapılmıştır. En çok TS transfüzyonu cerrahi klinikler içinde çocuk kalp-damar cerrahisinde, dahili klinikler içinde iç hastalıklarında yapılmıştır. ES transfüzyonları 3 ana klinik içinde en düşük ortalama Hb değeri ile acil tıp kliniğinde (Hb: 8.07±1.84g/dl), en yüksek ortalama Hb değeri ile cerrahi kliniklerde (Hb: 9.29±1.46g/dl) yapılmıştır. TS transfüzyonlar ise 3 klinik grup içinde en düşük ortalama PLT değeri ile dahili kliniklerde (PLT: 44030±44075/mm3) yapılırken, en yüksek ortalama PLT değeri ile cerrahi kliniklerde (PLT: 97140±75782/mm3) yapılmıştır.
Sonuç: Bu çalışmada, hastanemizde trombosit transfüzyonlarında kullanılan eşik değerlerin rehber önerilerinin üzerinde olduğu görüldü. Sonuçlarımız, hekimlerin transfüzyon sınırları ve uygulamaları konusunda bilgi düzeylerinin arttırılması ile transfüzyon sıklığının azaltılması gerektirdiğini düşündürmektedir. (NCI-2021-2-18)

OBJECTIVE: Blood transfusion is life-saving medical practice with significant risks. National and international guidelines have been established for indications related to blood use and threshold values for transfusions. In this study, we aimed to determine the erythrocyte and thrombocyte transfusion rates in surgical, internal, and emergency clinics in our hospital and to compare the threshold values before erythrocyte and platelet (PLT) transfusion among the clinics.
METHODS: Red blood cell (RBC) and PLT transfusions in our hospital between January 2019 and June 2019 were retrospectively analyzed. Clinics were divided into three groups: surgical clinics, internal clinics, and emergency clinic. Demographic characteristics, pre-transfusion hemoglobin (Hb), and PLT values of patients were recorded. Data were analyzed statistically.
RESULTS: During the 6-month study period, 5179 patients were transfused in 24,924 patients and the transfusion rate was 21%. In this period, a total of 14,518 units of blood products including 8369 units RBC suspension and 1390 units PLT suspension were transfused. The mean age of the patient was 50.32±28.88 years and the female/male ratio was 1.11. The most RBC transfusions were performed in the general internal medicine service in internal clinics and gynecology in surgical clinics. The most PLT transfusions were performed in the general medicine service in internal clinics and pediatric cardiovascular surgery in surgical clinics. ES transfusions were performed in the emergency medicine clinic with the lowest mean Hb value (Hb: 8.07±1.84 g/dl) and in the surgical clinics with the highest mean Hb value (Hb: 9.29±1.46 g/dl). TS transfusions were performed in internal clinics with the lowest mean PLT value (PLT: 44030±44075/mm3), while the highest mean PLT value (PLT: 97140±75782/mm3) was performed in surgical clinics.
CONCLUSION: It was observed that threshold values in particular for PLT transfusions in our hospital were above the guideline recommendations. Our results suggest that the knowledge level of physicians about transfusion limits and practices should be increased.

Amaç: Pediyatrik hastalarda alerjik rinit (AR) şiddeti ile nötrofil-lenfosit oranı (NLO) ve trombosit-lenfosit oranı (PLR) arasındaki ilişkiyi araştırmak.
Metod: Bu çalışma, 200 AR hastası ve 160 sağlıklı kontrolü içeren retrospektif kesitsel gözlemsel bir çalışmadır. Hastaların %39'u erkek ve ortalama yaş 10.5 idi. Çalışma, persistan ve aralıklı AR'li çocukları içeriyordu. Kontrollerin %50,6'sı, ortalama yaşları 10.3 olan erkek çocuklardı. Çalışma ve kontrol grupları arasında kan testinden elde edilen NLR ve PLR'yi karşılaştırdık. Hasta grubu içinde AR şiddetine göre de karşılaştırıldı.
Sonuçlar: NLR çalışma grubunda 1,64±1,29 iken kontrol grubunda 1,18±0,31 idi. PLR çalışma grubunda 102,72±31,20 iken kontrol grubunda 79,36±11,72 idi. Gruplar arasında NLR ve PLR karşılaştırıldığında, hem NLR hem de PLR'de istatistiksel olarak anlamlı farklılıklar bulduk (sırasıyla p=0,003, p=0,001). Aralıklı ve persistan AR'li hastalarda hem NLR hem de PLR'yi karşılaştırırken istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulduk. Bu oranlar hastalık şiddeti ile artış gösterdi (sırasıyla p=0.000, p=0.000).
Sonuç: Hem NLR hem de PLR, AR'nin tanısı ve şiddeti için faydalı belirteçlerdir. Klinisyenler, tanı sürecinin başlangıcında pediatrik hastalarda hastalık şiddetini değerlendirmek için bu belirteçleri kullanabilir. (NCI-2021-10-15/R1)

OBJECTIVE: The aim of the study was to investigate the relationship between the severity of allergic rhinitis (AR) and neutrophil-lymphocyte ratio (NLR) and platelet-lymphocyte ratio (PLR) in pediatric patients.
METHODS: This study is a retrospective, cross-sectional, and observational study including 200 AR patients and 160 healthy controls. Of the patients, 39% were boys with a mean age of 10.5 years. The study included children with persistent and intermittent AR. Of the controls, 50.6% were boys with a mean age of 10.3 years. We compared NLR and PLR from blood test between study and control groups. They were also compared according to AR severity within the patient group.
RESULTS: The NLR was 1.64±1.29 in the study group whereas 1.18±0.31 in the control group. The PLR was 102.72±31.20 in the study group whereas 79.36±11.72 in the control group. When NLR and PLR were compared between groups, we found statistically significant differences in both NLR and PLR (p=0.003, p=0.001, respectively). We found a statistically significant difference when comparing both NLR and PLR in patients with intermittent and persistent AR. These rates increased with disease severity (p=0.000, p=0.000, respectively).
CONCLUSION: Both NLR and PLR are useful markers for the diagnosis and severity of AR. Clinicians can use these markers to assess disease severity in pediatric patients at the beginning of the diagnostic process.

Giriş: Nefes tutma nöbetleri (BHS) çocukluk çağının istenmeyen uyaranlara bağlı olarak ortaya çıkan apne, bilinç kaybı, cilt tonu ve postural tonus değişikleri ile karakterize non-epileptik paroksismal fenomendir.. Hastalığın patofizyolojisi belirsizliğini korumak ile birlikte gecikmiş miyelinizasyonun neden olduğu otonomik disregülasyonun rol oynadığına inanılmaktadır. Çalışmamızda nefes tutma nöbeti ile başvuran çocuklarda beyin sapı myelinizasyonunu difüzyon tensor görüntüleme ile incelemeyi ve etiyolojiyi araştırmayı amaçladık.
Materyal-metod: Çalışmaya şiddetli nefes tutma atakları yaşayan (uzun süreli anoksik tepkiye bağlı olarak bilinç kaybı ve ardından tonik kasılmanın eşlik ettiği atak) 16 çocuk ve yaş, cinsiyet ve el kullanımı açısından eşleştirilmiş 18 sağlıklı çocuk alındı. Tam kan sayımı,kan biyokimyası, serum demir,ferritin ve vitamin B12 düzeyi, elektrokardiyogram (EKG),elektroensefalogram (EEG) dahil olmak üzere sistemik,nörolojik ve kardiyolojik değerlendirme yapıldı. Manyetik rezonans görüntüleme 1.5 Tesla Siemens Aera tarayıcı (Siemens,Almanya ) kullanılarak yapıldı.
Bulgular: Beyin sapı ( orta beyin, pons ve medulla oblongata) hacimlerinin değerlendirilmesinde hasta ve kontrol grubu arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Difüzyon tensör görüntüleme analizinde, hasta grubunda iki taraflı orta beyin ve medulla, sağ kortikospinal yol, iki taraflı korpus kallosum gövdesi, spleniumu ve sol korpus kallosum genusunda kontrol grubuna göre önemli ölçüde daha düşük fraksiyonel anizotropi değerleri saptandı. Buna karşılık pons, serebellum, sol kortikospinal yolak ve sağ korpus kallosum genusunda fraksiyonel anizotropi değerleri arasında anlamlı fark saptanmadı.
Sonuç: Bulgularımıza dayanarak; katılma nöbetlerinin diğer nörogelişimsel hastalıklarda olduğu gibi takip tedavi edilmesi gerektiğini ve çalışmamızın patofizyolojiyi aydınlatmaya yardımcı olacağını, gelecekti çalışmalara zemin hazırlayacağını düşünmekteyiz. (NCI-2022-1-3/R1)

OBJECTIVE: Breath-holding spells (BHSs) are a non-epileptic paroxysmal phenomenon characterized by frequent apnea episodes, loss of consciousness, and changes in skin tone and postural tone triggered by negative stimuli of childhood. The pathophysiology of the disease remains unclear; autonomic dysregulation caused by delayed myelination is believed to play a role. In this study, we aimed to evaluate the brainstems of children with BHS using diffusion tensor imaging (DTI) and investigate the etiology of this phenomenon.
METHODS: The study group consisted of 16 children with a history of severe breath-holding episodes (accompanied by loss of consciousness and tonic contraction due to prolonged anoxic response) and 18 age-, gender-, and handedness-matched controls. All children underwent systemic, neurologic, and cardiologic evaluation, including complete blood count, blood biochemistry, serum iron and ferritin level, serum vitamin B12 level, electrocardiogram, and electroencephalograms. Magnetic resonance imaging was performed using a 1.5-Tesla Siemens Aera scanner (Siemens, Germany).
RESULTS: Evaluation of brainstem (midbrain, pons, and medulla oblongata) volumes revealed no statistically significant differences between the BHS patient and control groups. In a voxel-wise analysis of DTI data, the BHS patient group had significantly lower fractional anisotropy (FA) values than the control group in the bilateral midbrain and medulla, right corticospinal tract, bilateral corpus callosum body and splenium, and left corpus callosum genu. In contrast, there were no significant differences in FA values in the pons, cerebellum, left corticospinal tract, and right corpus callosum genu.
CONCLUSION: Based on our findings, we think that patients with BHS should be treated with an approach similar to other neurodevelopmental diseases and that this study may help elucidate the pathophysiology and establish the groundwork for future studies on its treatment.

Giriş: Hemoglobinopati tanılı hastalar, serebrovasküler olaylara yatkındırlar. Bu çalışmamızdaki amacımız, beta talasemi ve orak hücre anemili hastalarda Transkraniyal Doppler Ultrasonografisi (TDU) kullanarak serebrovasküler olay riskini görebilmek için Pik Sistolik Akım Hızını (PSAH) ölçmektir.
Yöntem: Hastalarda TDU kullanarak her iki temporal bölgede İnternal Karotis Arter (İKA) ve Orta Serebral Arter (OSA) akımlarının PSAH ve Resistif İndeks (Rİ) değerleri ölçüldü.
Bulgular: Toplamda 55 katılımcı (40 hasta ve 15 sağlıklı birey) çalışmaya katıldı. Katılımcıların %60’ı (n=33) kadındı. 40 hasta arasında, 12 hasta (%30) transfüzyon bağımlı olmayan beta talasemi (NTDT), 14 hasta (%35) Orak hücre anemi (OHA) ve 14 hasta (%35) transfüzyon bağımlı beta talasemi (TDT) tanılarına sahipti. Her iki İKA ve OSA akımları tüm hastalarda açıktı ve normal paterne sahipti. PSAH ve Rİ değerleri çalışma ve kontrol grupları arasında anlamlı olarak farklı değildi. Yüksek trombosit düzeyine sahip (>450.000/mm3) hastalar sağ OSA’de daha yüksek PSAH değerine sahipti (96 vs.70 cm/s, p=0.05). TDT hastaları arasında demir şelasyonu başlama yaşı ile sağ İKA PSAH değerleri anlamlı negatif korele bulundu (r=-0.56; p=0.04). Klinik semptomlar (baş ağrısı, ağrı krizleri), hidroksiüre kullanımı ve şelasyon tipi PSAH değerleri üzerinde etkili bulunmadı.
Sonuç: Trombosit sayısı ve şelasyon başlama yaşı, PSAH değerini etkileyen bir faktör olarak bulundu. Hastaların düzenli takibi, uygun tedavi ve serebrovasküler olayları etkileyebilecek başka faktörlerin olmaması gibi değişkenler, bu olumlu sonuçların nedeni olabilir. (NCI-2021-2-23/R1)

OBJECTIVE: Patients with hemoglobinopathy are prone to cerebrovascular event. Our aim was to screen the peak systolic flow velocity (PSV) using transcranial Doppler ultrasonography (TCD) in terms of cerebrovascular event risk in patients with beta thalassemia (β-thal) and sickle cell anemia (SCA).
METHODS: PSV and resistive index (RI) values were determined at internal carotid artery (ICA) and middle cerebral artery (MCA)-from both temporal regions using TCD.
RESULTS: A total of 55 participants (40 patients and 15 healthy people) were included in the study. Thirty-three (60%) of the participants were female. Among 40 patients, 12 patients (30%) had NTDT, 14 patients (35%) had SCA, and 14 patients (35%) had TDT diagnosis. Bilateral ICA and MCA were open in all patients and had a normal flow pattern. PSV and RI were not significantly different between study and control groups in right and left MCA and ICA. Patients with high platelet level (>450.000/mm3) had significantly higher PSV values in right MCA (96 vs.70 cm/s, p=0.05). Among patients with TDT, age of starting iron chelation and right ICA PSV values was significantly negatively correlated (r=-0.56; p=0.04). Clinical symptoms (headache and pain crisis), hydroxyurea, and chelation therapy did not effect PSV values.
CONCLUSION: Platelet level and age of starting iron chelation might be an influencing factor for PSV. Regular follow-up of patients, appropriate therapy and lack of other factors causing cerebrovascular events might be possible reason for these acceptable results.

Amaç: Fallot tetralojisi’nin cerrahi onarımından sonra pulmoner valv replasmanı (PVR) gerektiren pulmoner yetmezlik sıklıkla görülebilmektedir. PVR kararında kardiyak manyetik rezonans görüntüleme ile değerlendirme çok önemli rol oynar. Burada, onarılmış Fallot tetralojisi’nin değerlendirilmesinde üç yıllık disiplinler arası kardiyak manyetik rezonans görüntüleme deneyimimizi sunduk.
Yöntemler: Bu retrospektif çalışmaya 2016-2018 yılları arasında cerrahi olarak onarılmış Fallot tetralojisi 196 hastanın kardiyak manyetik rezonans görüntüleme bulguları değerlendirildi. Sadece 165'i çalışmaya dahil edildi. Kardiyak manyetik rezonans görüntüleme bulguları ACC/AHA kılavuzuna ve Tal Geva'nın tavsiyelerine göre değerlendirildi.
Bulgular: Bu 165 hastadan [ortanca yaş 14 yıl (ortalama yaş 15.62 ± 7.42 yıl), E/K= 114/61; 1.86/1], 73 hasta PVR için uygun bulundu (59 hasta transkateter, 14 hasta cerrahi). Ortalama QRS süresi 170,2 ± 16,89 ms idi. Kardiyak manyetik rezonans görüntüleme değerlendirmesinde, ortalama indeks sağ ventrikül diyastol sonu hacmi, sistol sonu hacmi, sağ ve sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu sırasıyla % 187.64 ± 45.07 ml/m2, % 39.90 ± 6.60 ve % 47.83 ± 6.12 idi. Pulmoner regürjitasyon oranı %50.10 ± 2.54 ve 2.25 ± 1.92 idi. Perkütan PVR uygulama sırasında 12 hastaya pulmoner arter dallarına balon dilatasyonu ve/veya stentleme ve 4 hastaya ventriküler septal defekt kapatma uygulandı. Cerrahi PVR sırasında 1 hastada parsiyel anormal pulmoner venöz dönüş onarımı, 2 hastada ventriküler septal defekt ve 1 hastada subaortik membran onarımı yapıldı. Ayrıca 1 hastaya implante edilebilir kardiyoverter defibrilatör uygulandı.
Sonuç: Onarımı takiben kardiyak manyetik rezonans görüntüleme ile ayrıntılı fonksiyonel ve morfolojik değerlendirme, pulmoner kapak replasmanı kararında önemli rol oynar. Kardiyak manyetik rezonans görüntüleme deneyimimiz, ülkemizdeki en büyük hasta popülasyonuna sahiptir. Bulgularımızın ulusal veri havuzuna katkıda bulunabileceğine inanıyoruz. Deneyimimizin, pulmoner kapak replasmanının yönetiminde kardiyak manyetik rezonans görüntülemenin kullanımını yaygınlaştıracak disiplinler arası işbirliğini de artıracağına inanıyoruz. (NCI-2021-1-40/R3)

OBJECTIVE: Pulmonary regurgitation (PR) required pulmonary valve replacement (PVR) is usually seen after surgically repaired tetralogy of Fallot (TOF). Assessment by cardiac magnetic resonance imaging (CMR) plays a crucial role in the decision of PVR. Herein, we presented our 3-year interdisciplinary CMR experience in the assessment of repaired TOF.
METHODS: CMR examinations of 196 patients with repaired TOF performed between 2016 and 2018 were enrolled in this retrospective study. Only 165 were included in the study. CMR findings were assessed according to the American College of Cardiology/American Heart Association guideline and recommendations of Geva.
RESULTS: Among those 165 patients (median age 14 years [mean age 15.62±7.42 years], M/F=114/61; 1.86/1), 73 patients were found eligible for PVR (59 patients for transcatheter while 14 patients for surgical). The mean QRS duration was 170.2±16.89 ms. On CMR assessment, mean indexed right ventricular end-diastolic volume, end-systolic volume, right, and left ventricular ejection fraction were 187.64±45.07 ml/m2, 39.90±6.60%, and 47.83±6.12%, respectively. The PR fraction was as 50.10±2.54% and 2.25±1.92. Balloon dilatation and/or stenting of branch pulmonary arteries in 12 patients and ventricular septal defect closure in four patients were performed at the same session of percutaneous PVR. At the time of the surgical PVR, repair of partial anomalous pulmonary venous return in one patient, ventricular septal defect in two patients, and subaortic membrane in one patient were performed. An implantable cardioverter-defibrillator was also performed in one patient.
CONCLUSION: Our CMR experience has the largest patient population in our country and may contribute to the national data pool. We believe that our collaborative experience between radiologists, cardiologists, and cardiovascular surgeons may also enhance the use of CMR in determining the appropriate technique or timing for PVR.

Giriş: Deneysel olarak sıçanlara aralıklarla uygulanan gadolinyum bazlı lineer ve makrosiklik radyokontrast ajanların iskelet kası üzerine etkilerini histopatolojik yöntemler ile araştırdık.
Yöntem: Otuz iki adet Sprague Dawley cinsi erkek sıçan histopatolojik analiz için çalışmaya dahil edildi. Sağlıklı kontrol grubuna herhangi bir işlem yapılmadı. Sham grubuna, beş hafta boyunca haftada dört kez kuyruk damarından 0.1 ml / kg intravenöz (IV) salin solüsyonu verildi. Gadodiamid grubuna, beş hafta boyunca haftada dört kez kuyruk damarından toplam 2 mmol / kg IV gadodiamid verildi. Gadoterik asit grubuna, beş hafta boyunca haftada dört kez kuyruk damarından 2 mmol / kg IV gadoterik asit verildi.
Bulgular: Radyokontrast ajan uygulanan iki grupta kaspas-3 ekspresyonu ile ilişkili hiçbir belirgin apoptotik miyofibril tespit edilmedi. Ayrıca bu iki grupta miyofibrillerde kalsinörin ekspresyonu gözlenmedi. Bununla birlikte, kantitatif analizlerde, gadodiamid ve gadoterik asit gruplarında kas lifi alanında kontrol grubuna göre bir azalma olduğunu belirlendi (Sırasıyla; P =.001; P =.017).
Sonuç: Deneysel çalışmamızda, tekrarlayan dozlarda uygulanan lineer ve makrosiklik GBCA'lar, iskelet kası dokusunda kaspaz-3 ve kalsinörin-NFAT'ın neden olduğu miyofibril hasarında rol almadı. (NCI-2021-1-49/R1)

OBJECTIVE: We investigated the effects on skeletal muscle of gadolinium based linear and macrocyclic radiocontrast agents applied at experimental intervals using histopathological methods.
METHODS: Thirty-two male Sprague–Dawley rats were included in the study for histopathological analysis. No procedure was performed on the healthy control group. The sham group received 0.1 ml/kg intravenous (IV) saline solution through the tail vein 4 times weekly for 5 weeks. The gadodiamide group received total 2 mmol/kg IV gadodiamide through the tail vein 4 times weekly for 5 weeks. The gadoteric-acid group received 2 mmol/kg IV gadoteric acid through the tail vein 4 times weekly for 5 weeks.
RESULTS: We determined no marked apoptotic myofibrils associated withcaspase-3 expression in these two groups. Furthermore, no calcineurin expression was observed in myofibrils in the two groups. However, quantitative analyses revealed a decrease in muscle-fiber area in the gadodiamide and gadoteric-acid groups compared to the control group (Respectively; p=0.001 and p=0.017).
CONCLUSION: In our experimental study, linear and macrocyclic GBCAs applied at repeated doses played no role in myofibril damage induced by caspase-3 and calcineurin – nuclear factor of activated T-cells in skeletal muscle tissue.

Amaç: Non-enfeksiyöz üveitlere bağlı gelişen makula ödemi tedavisinde yavaş salınımlı intravitreal deksametazon implantın etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Sağlık Bilimleri Üniversitesi Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Kliniği'nde Nisan 2013 - Şubat 2017 tarihleri arasında enfeksiyöz olmayan üveite bağlı makula ödemi nedeniyle intravitreal deksametazon implantı uyguladığımız ve sonrasında en az 6 ay takip ettiğimiz hastaların dosyaları retrospektif olarak incelendi. Olgular enjeksiyon öncesi, enjeksiyon sonrası 1. ay,3. ay ve 6 ayda en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK), santral makula kalınlıkları (SMK) ve tekrar enjeksiyon gerekliliği açısından değerlendirildi.
Bulgular: Yirmi bir hastanın (11 erkek, 10 kadın) 27 gözü çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların ortalama yaşı 39,2+11,7 (21-61) yıldır. Olguların takip süreleri ortalama 24.15±10.08 aydır. Tek doz intravitreal deksametazon implant yapılan hastaların başlangıca kıyasla enjeksiyon sonrası 1. ay, 3. ay ve 6. ay SMK ölçümlerindeki düşüş ve EİDGK ölçümlerindeki iyileşme istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (her biri için p=0.001). Takiplerde olguların %33,3’ünde (n=9) nüks saptanmıştır; Nüks görülen olgularda ikinci implantlar ortalama 9,67±3.12 ay sonrasında tekrarlanmıştır. Takiplerde nüks görülen 9 olgudan 4’üne 3.kez deksamatezon implant ihtiyacı gelişmiştir. Üçüncü implantlar ortalama 12.50±4.79 ayda yapıldı.
Sonuç: Non-enfeksiyöz üveitlere bağlı gelişen makula ödemi tedavisinde intravitreal deksametazon implant etkin ve güvenilir bir tedavi seçeneğidir. İlk doz ile re-implantasyonlar arasında etkinlik ve güvenlik açısından bir fark bulunmamıştır. (NCI-2021-1-2/R1)

OBJECTIVE: The objective of this study was to evaluate the efficacy of intravitreal dexamethasone implant in non-infectious uveitic macular edema.
METHODS: Between April 2013 and February 2017, 27 eyes of 21 patients were included in the study at Haydarpasa Numune Training and Research Hospital. The files of patients who underwent intravitreal dexamethasone implantation for non-infectious uveitic macular edema and followed up at least 6 months were retrospectively reviewed. The patients were evaluated in terms of best-corrected visual acuity (BCVA) and central macular thickness (CMT) before and at the 1st, 3rd, and 6th months after injection and the need for re-injection.
RESULTS: Twenty-seven eyes of 21 patients were included in the study. The mean age of the patients was 39.2±11.7 years. The mean monitoring time was 24.15±10.08 months. In patients who received single-dose intravitreal dexamethasone implant, the decrease in CMT measurements and improvement in BCVA measurements at 1, 3, and 6 months after injection compared to baseline was found to be statistically significant (p=0.001 for each). Recurrence was detected in 33.3% (n=9) of the cases during follow-up; in cases with recurrence, second implants were repeated after an average of 9.67±3.12 months. The third dexamethasone implantation was applied due to the second relapse of four cases from nine relapsing cases. Third implants were performed at an average of 12.50±4.79 months. During the follow-up period, the most common complications in our patients were cataract (37%) and increased intraocular pressure (40.7%).
CONCLUSION: Intravitreal dexamethasone implantation is an effective and reliable treatment option in non-infectious uveitic macular edema. There was no difference between the first dose and re-implantations in terms of efficacy and safety.

Amaç: Sağlık yöneticilerinin, sağlık hizmetlerinde desantralizasyon uygulamasına ilişkin görüşlerinin belirlemektir.
Yöntem: Araştırma Kesitsel ve tanımlayıcı türden çalışmadır. Araştırmanın örneklemini 261 sağlık yöneticisi oluşturmuştur. Araştırma verileri sağlık yöneticilerinden 08 Haziran- 17 Temmuz 2020 tarihleri arasında, anket formu kullanılarak, yüz yüze görüşme tekniğiyle ortalama 20-25 dakikada toplanmıştır. Elde edilen veriler bilgisayar ortamına aktarılarak sayı, yüzdelik ve ki-kare testleri ile analiz edilmiştir.
Bulgular: Sağlık yöneticilerinin, %52.5’i sağlık hizmetlerinin kamu tarafından sunulması gerektiğini, %63.2’i sağlık hizmetlerinin güçlendirilmiş yerinden yönetim şekli olması gerektiğini, %41.8’i Türkiye’de desantralizayonun başarılı olabileceğini, %62.6’sının desantralizasyonun sağlık hizmetlerinde esnek yönetim anlayışı sağlayacağını, %70.3’ü yaşanan sorunlara çözüm bulabileceğini, %73.3’ü çalışan performansını arttıracağını ifade ederken, %44.9’u hizmetin bütünlük içinde verilmesini olumsuz etkileyeceğini, %67.2’i bölgesel eşitsizliklere neden olacağını, %73.2’si yerel unsurların sağlık hizmetlerine müdahale edeceğini, %57.9’u merkezi gücü azaltacağını bildirmiştir.
Sonuç: Sağlık yöneticilerinin çoğunluğu sağlık hizmetlerinin kamu tarafından verilmesi ve güçlendirilmiş yerinde yönetim şeklini tercih etmektedir. Yine sağlık yöneticilerinin yarısından çoğu sağlık hizmetlerinde desantralizasyonun esneklik sağlama, performansı artırma, hizmete katılımı, gibi olumlu görüşleriyle birlikte, hizmetin bütünlük içinde verilmesini olumsuz etkileme, bölgesel eşitsizliklere neden olma, yerel unsurların müdahalesi ve merkezi gücü azaltma gibi olumsuz görüşlerini ifade etmişlerdir. (NCI-2021-2-19/R1)

OBJECTIVE: It was aimed to determine the opinions of health-care managers on theimplementation of decentralization in health-care services.
METHODS: The research is a cross-sectional and descriptive study.Sample of the study included 261 health managers.Research data were collected from health-care managers between June 8 and July 17, 2020, using face-to-face interviews technic by a questionnaire, in an average of 20–25 minutes. The obtained data were transferred to the computer environment and analyzed with the number, percentage, and Chi-square tests.
RESULTS: About 52.5% of the health managers stated that health-care services should be provided by the public, 63.2% of them stated that health-care services should be a form of empowered decentralization, 41.8% of them stated that decentralization could be successful in Turkiye, 62.6% stated that decentralization would provide flexibility in health-care management, 70.3% of them said that it could find solutions to the problems, and 73.3% of them stated that it will improve employee performance whereas 44.9% of them stated that it would negatively affect providing services in integrity, 67.2% of them stated that it would cause regional inequalities, 73.2% of them said that local factors will intervene in health-care services, and 57.9% reported that it would weaken the central power.
CONCLUSION: The majority of health-care managers prefer that health-care services are provided by the public health-care service and prefer the empowered decentralization of health-care services. More than half of the health-care managers expressed their positive views such as the fact that decentralization provides flexibility in health-care services, improve the performance, and participation in service along with the negative views such as the fact that decentralization negatively affects the service delivery, causes regional inequalities and intervention of local factors, and weakens the central power.

Amaç: Tip 1 Diyabet Damgalama Değerlendirme Ölçeği (Tip 1- DDDÖ)’nin Türkçe geçerlilik ve güvenirliğini yapmaktır.
Yöntem: Metodolojik tipte tasarlanan çalışma, Aralık 2017 – Mayıs 2019 tarihleri arasında bir Eğitim ve Araştırma Hastanesi Endokrinoloji ve Dâhiliye Polikliniklerine başvuran Tip 1 diyabet tanısı olan 147 birey ile yürütülmüştür. Veriler, Tanıtıcı Bilgi Formu ve Tip 1 Diyabet Damgalama Değerlendirme Ölçeğiyle toplanmıştır. Verilerin analizinde SPSS 22 ve Mplus Version 7.4 kullanılmıştır. Geçerlilik (grup geri çeviri yöntemi, Polit & Beck tekniği, faktör analizi ve bilinen grup karşılaştırma ve pilot çalışma) ve güvenilirlik (test-tekrar test güvenilirliği, Cronbach Alfa güvenirlik katsayısı ve madde-toplam korelasyonu) analizleri yapılmıştır.
Bulgular: Tip 1-DDDÖ'deki maddelerin kapsam geçerlilik endeksinin % 94,7'sinin 0,80 veya üstü olduğu; ölçeğin faktörlenebildiği (KMO = 0.86) ve ölçeğin bilinen grupları ayırabildiği belirlenmiştir. Ölçek doğrulayıcı faktör analizine göre 3 faktörlü yapıyı doğrulamıştır; faktör yükleri 0.34-0.87 arasında değişmekte ve düzeyleri uyum indeksi kriterlerine göre uygun olduğu bulunmuştur (CFI = 0.90, TLI = 0.89, RMSEA = 0.069, SRMR = 0.065, Ki-kare / df = 1.706). Test-tekrar test güvenilirlik değeri (r) 0.82'nin üzerinde; Türkçe DDDÖ-1’in Cronbach alfa katsayısı 0.89 ve alt boyutların Cronbach alfa katsayısı sırasıyla 0.81, 0.80, 0.81 olarak bulunmuştur.
Sonuç: Tip 1-DDDÖ’nin Türkçe geçerlilik ve güvenilirliğe sahip olduğu ve Türkiye'de Tip 1 diyabet tanısına sahip olan bireylerde damgalanmayı değerlendirmek için uygun bir ölçüm aracı olduğu bulunmuştur. (NCI-2021-2-28/R1)

OBJECTIVE: The objective of the study was to carry out validity and reliability of Type 1 Diabetes Stigma Assessment Scale (DSAS-1) in Turkish.
METHODS: The methodological study was conducted between December 2017 and May 2019, with 147 patients with Type 1 diabetes who applied to the Endocrinology, Internal Medicine policlinics of a Training and Research Hospital. The data were collected with the Introductory Information Form and DSAS-1. SPSS-22 and Mplus Version-7.4 were used for data analysis. Validity (group-back translation method, Polit and Beck technique, factor analysis, and known-group comparison and pilot study) and reliability (test-retest reliability, Cronbach’s alpha reliability coefficient, and item-total correlation) analyses were used.
RESULTS: It was found that 94.7% of the content validity index of the items of the DSAS-1 was 0.80 or above; the scale can factorable (Kaiser-Meyer-Olkin=0.86) and it was determined that the scale was able to separate known groups; the scale confirmed the 3-factor structure according to confirmatory factor analysis; the factor loads varied between 0.34 and 0.87 and their level was suitable according to fit index criteria (CFI=0.90, TLI=0.89, RMSEA=0.069, SRMR=0.065, Chi-square/df=1.706); the test-retest reliability value (r) was above 0.82; Cronbach’s alpha coefficient of Turkish DSAS-1 was 0.89; and Cronbach’s alpha coefficient of subscales was, respectively, to be 0.81, 0.80, and 0.81.
CONCLUSION: It was found that the DSAS-1 has validity and reliability in Turkish and is a suitable measurement tool to evaluate the stigma by the individuals with a diagnosis of Type 1 diabetes in Turkiye.

Duplikasyon kistleri gastrointestinal sistemin nadir görülen konjenital anomalilerinden biridir. Gastrointestinal sistem boyunca her seviyede görülebilse de, en sık ileumda görülür. Duplikasyon kistlerinin en nadir görülenlerinden biri çekal duplikasyon kistidir. Klinik olarak, kusma, distansiyon, karın ağrısı ve ele gelen kitle şeklinde prezente olurlar. Nadiren, perforasyon ve obstrüksiyon gibi akut batın tablosuna neden olabilir. Biz 3 aylık bir bebekte obstrüksiyona neden olan, acil cerrahi tedavi gerektiren çekal duplikasyon kisti olgusu sunuyoruz. (NCI-2020-0217.R1)

Duplication cysts are one of the rare congenital anomalies of the gastrointestinal tract. Although it can be seen at all levels throughout the gastrointestinal tract, it is most common in the ileum. One of the rarest of duplication cysts is cecal duplication cyst. Clinically, they become present in the form of vomiting, distention, abdominal pain and palpable mass. Rarely, it can cause acute abdomen such as perforation and obstruction. We present a case of cecal duplication cyst requiring urgent surgical treatment that causes obstruction in a 3-month-old baby.