Amaç: Kırım-Kongo kanamalı ateşi (KKKA); kenelerle bulaşan, ateş, kanama, kas ağrıları, baş ağrısı, ishal, halsizlik ve benzeri non-spesifik semptomlarla seyreden, akut ve ciddi seyirli olabilen viral bir zoonozdur. Bu çalışmada, bu hastalık için endemik olan Amasya ilindeki KKKA vakalarının ilçelere göre dağılımları, epidemiyolojik, klinik, laboratuvar ve tedavi özelliklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Yöntem: Ocak 2013-Ocak 2023 tarihleri arasında kliniğimize yatırılarak tedavi edilen 18 yaş üstü toplam 88 KKKA olgusunun özellikleri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalara ait yaş, cinsiyet, meslek, ikamet edilen ilçe gibi demografik veriler, kene teması öyküsü, hastalığın inkübasyon süresi, hastalığın geliştiği dönem (ay, yıl), hastanede kalış süresi, semptomlar, fizik muayene ve laboratuvar bulguları, uygulanan kan ürünü replasman tedavileri, hastaların iyileşme ve mortalite durumlarına hasta dosyaları taranarak ulaşıldı.
Bulgular: 88 olgunun yaş ortalaması (±standard sapma) 48±18 yıl, 53 (%60,2)’ü erkekti. Hastaların 68 (%77,3)’i çiftçilik ve hayvancılıkla uğraşmaktaydı ve 79 (%89,7) hasta köy ve mezralarda yaşamakta idi. Taşova ilçesi 29 (%32,9) hasta ile vakaların en sık görüldüğü ilçeydi. Haziran ayı 31(%35,2) vaka ile hastalığın en sık görüldüğü aydı. Başvurudaki en sık semptom %93 oranı ile halsizlikti. Diğer semptomlar arasında, miyalji ve artralji (%83,2) ateş (%65), baş ağrısı (%64,4), bulantı-kusma (%43,5), konjonktival hiperemi (%35,2) ve ishal (%21,7) vardı. Klinik takiplerde 15 (%17,04) hastada kanama gözlendi. Hastaneye başvuruda trombositopeni (%92), lökopeni (%84,1), aspartat aminotransferaz ile alanin aminotransferaz (%86,3), kreatinin fosfokinaz (%71,6), ve laktat dehidrogezan (%76,1) düzeylerinde yükselme olduğu görüldü. Hiçbir hastaya ribavirin tedavisi verilmedi. Mortalite oranımız üç hasta ile %3,40’tır.
Sonuç: Amasya tüm ilçeleri ile birlikte KKKA için endemik bir sahadır. İlkbahar ve yaz aylarında ilimizde başta acil servisler olmak üzere kliniklere başvurularda ateş şikayeti olan hastalarda kene temas öyküsü ve çiftçilik-hayvancılık mesleği mutlaka sorgulanmalıdır. Bu hastalarda trombositopeni tespit edilmesi durumunda KKKA akla getirilmelidir. (NCI-2023-5-17)

OBJECTIVE: Crimean-Congo hemorrhagic fever (CCHF) is a viral zoonosis transmitted by ticks and may have an acute and severe course with fever, bleeding, muscle aches, headache, diarrhea, weakness, and similar non-specific symptoms. This study aimed to determine the distribution of CCHF cases in Amasya province, which is endemic for this disease, according to districts, epidemiological, clinical, laboratory, and treatment characteristics.
METHODS: The characteristics of 88 CCHF cases over 18 who were admitted to our clinic and treated between January 2013 and January 2023 were evaluated retrospectively. Demographic data such as age, gender, occupation, district of residence, history of tick contact, the incubation period of the disease, period of development of the disease (months, years), length of hospital stay, symptoms, physical examination and laboratory findings, blood product replacement therapies applied, recovery and mortality status of the patients were reached by scanning the patient files.
RESULTS: The mean age (±standard deviation) of 88 cases was 48±18 years, and 53 (60.2%) were male. Of the patients, 68 (77.3%) were engaged in farming and animal husbandry, and 79 (89.7%) lived in villages and hamlets. Tasova district had the highest frequency of cases, with 29 (32.9%) patients. June was the most common month for the disease, with 31 (35.2%) cases. The most common symptom on admission was fatigue, with a rate of 93%. Other symptoms included myalgia and arthralgia (83.2%), fever (65%), headache (64.4%), nausea-vomiting (43.5%), conjunctival hyperemia (35.2%), and diarrhea (21.7%). In clinical follow-up, bleeding was missed in 15 (17.04%) patients. On admission to the hospital, there were elevated levels of thrombocytopenia (92%), leukopenia (84.1%), aspartate aminotransferase and alanine aminotransferase (86.3%), creatinine phosphokinase (71.6%), and lactate dehydrogenase (76.1%). None of the patients were given ribavirin treatment. Our mortality rate was 3.40% with three patients.
CONCLUSION: Amasya is an endemic area for CCHF with all its districts. In our province’s spring and summer months, tick contact history and the farming-livestock profession should be questioned in patients with fever complaints in clinic admissions, especially emergency services. In the case of the detection of thrombocytopenia in these patients, CCHF should be kept in mind.

Giriş: Travma yönetimi, bir ülkenin sağlık sistemlerinin hayat kurtaran önemli uygulamalarından biridir. Travma bakımı, alt yapısı uygun ve deneyimli acil tıp, cerrahi ve anesteziyoloji personeli dahil olmak üzere deneyimli ekiplerin organizasyonuyla başırılı sonuçlar verir. Bu çalışmada, ikinci basamak devlet hastanesinde solo cerrahlar tarafından tedavi edilen bıçaklanma ve ateşli silah yaralanmalarının sonuçlarının değerlendirilmesi hedeflenmiştir.
Yöntem: Ocak 2012 ile Aralık 2021 tarihleri arasında acil servise abdominal penetran yaralanma ile başvuran hastaların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastalar yaralanma bölgeleri ve tedavi yaklaşımlarına göre değerlendirildi.
Bulgular: Toplamda, anterior karın penetran yaralanması olan 110 hasta çalışmaya alındı; 83'ü (%75,4) bıçaklanma, 27'si (%24,6) ateşli silah yaralanmasıydı. Yaralanma yerine göre 90 (%81.8) anterior; 11 (%11) sağ torakoabdominal ve 9 (%7,2) sol torakoabdominal yaralanma idi. Elli bir (%61,4) bıçaklanma acil laparotomi ile tedavi edildi ve bu ameliyatların 21'i (%41,1) negatif veya terapötik olmayan laparotomi ile sonuçlandı. Ayrıca 32 (%38.6) bıçaklanma konservatif olarak tedavi edildi; üçü (%9.3) konservatif tedavide başarısız oldu ve gecikmiş laparotomi yapıldı. Acil laparotomi ile tedavi edilen tüm ateşli silah yaralanmaları ve %14.8'i ya negatif ya da terapötik olmayan laparotomi ile sonuçlandı. Nöbetçi cerrahların, 48 veya 72 saat nöbette oldukları hafta sonlarında acil laparotomi yapmaya daha yatkın oldukları bulundu.
Sonuç: Solo cerrah olmak penetran karın yaralanmalarında negatif laparotomi oranlarını artırabilir. Negatif laparotomi oranlarının bu yüksek yüzdesi (%41,1) iyi organize edilmiş travma ekipleri kurularak azaltılabilir. (NCI-2023-5-12)

OBJECTIVE: Trauma care systems are life-saving significant implementations of a country’s healthcare systems. Trauma care requires well-established trauma settings and organizations with experienced trauma teams including experienced emergency medicine, surgery and anesthesiology staff. This study aimed to investigate the outcomes of penetrating abdominal injuries treated by solo surgeons in a suburban area.
METHODS: Medical records of the patients who were admitted to the emergency department with penetrating abdominal injuries between January 2012 and December 2021 were retrospectively analyzed. Patients were evaluated based on their injury sites and treatment approaches.
RESULTS: In total, 110 patients with anterior abdominal penetrating injuries were enrolled in the study; 83 (75.4%) were stabbed and 27 (24.6%) had gunshot wounds. According to the injury site, there were 90 (81.8%) anterior; 11 (11%) right thoracoabdominal and 9 (7.2%) left thoracoabdominal injuries. Fifty-one (61.4%) stab wounds were treated with immediate laparotomy and 21 (41.1%) of these operations resulted in negative or nontherapeutic laparotomy. Also, 32 (38.6%) stab wounds were managed nonoperatively; three (9.3%) failed conservative management and received delayed laparotomy. All gunshot wounds were treated with immediate laparotomy and 14.8% resulted in either negative or nontherapeutic laparotomy. On-call surgeons were found to be more prone to perform immediate laparotomy on weekends when they were on call for 48 or 72 hours.
CONCLUSION: Being a solo surgeon may increase negative laparotomy rates of penetrating abdominal injuries. This high percentage (41.1%) of negative laparotomy rates can be reduced by establishing well-organized trauma teams.

OBJECTIVE: Psoriatic arthritis (PsA) is a chronic inflammatory disorder affecting the joints, skin and entheses. Despite the importance of the topic, few studies have investigated the association between PsA and sexual function. The purpose of this study was to assess sexuality and the prevalence of sexual dysfunction (SD) in patients with PsA.
METHODS: This was an observational, cross-sectional single-center study on 23 PsA patients (male=12; female=11) evaluated with 2 male questionnaires (MSQ= Male Sexual Quotient, and IIEF=International Index of Erectile Function) and 2 female questionnaires (FSQ= Female Sexual Quotient, and FSFI=Female Sexual Function Index) validated for Brazilian Portuguese, in order to determine changes in sexual function. Clinical parameters, musculoskeletal activity and skin activity were also analyzed to identify factors associated with SD.
RESULTS: The mean age was 52.1±9.7 years (males) and 49.1±9.6 years (females). Clinically, the patients had low skin and peripheral joint disease activity or were in remission. The mean time of PsA was 10±6.2 years, and 65.2% had a steady sexual partner. The mean MSQ score was 75.8±16.8. The prevalence of SD was 91.7% in men (IIEF), with a predominance of mild SD. The mean FSQ score was 64.9±24.1. The prevalence of SD was 72.7% in women (FSFI), with low domain scores. Also, a significant association was found between female age and total and domain-specific FSFI scores. PASI (Psoriasis Area and Severity Index) and the general satisfaction domain (IIEF) were significantly correlated.
CONCLUSION: This study found a high prevalence of SD in PsA patients. Age had a negative impact on female sexual function. Physicians need to be more aware of SD in this population to provide early multidisciplinary treatment and minimize the impact of the disease on the quality of life of patients and their partners.

AMAÇ: Bu çalışma ile yaşlı yetişkin yaygın değişken immün yetmezlik (YDİY) hastalarının klinik ve immünolojik özelliklerinin belirlenmesi amaçlanmaktadır.
YÖNTEM: Çalışmaya 2015-2020 tarihleri arasında YDİY tanısı ile takip edilen ≥18 yaş hastalar dahil edilmiştir. Hastalar tanı anındaki yaşlarına göre, 18-65 yaş arası yetişkin grup (n=49) ve ≥65 yaş ÜZERİ yaşlı yetişkin grup (n=11) olarak iki yaş grubuna ayrılmıştır.
BULGULAR: Yetişkin grupta splenomegali (%55.1’e karşı %9.1, p=0.006), bronşektazi (%53.0’a karşı %9.1, p=0.008) ve otoimmünite (%42.8’e karşı %9.1, p=0.036) yaşlı yetişkinlere göre daha yaygındı. Malignite (%6.1’e karşı %9.1, p=0.721) her iki grupta eşit sıklıkla görülmüştür. Yaşlı yetişkin grubunda, yetişkin grubuna göre önemli ölçüde daha fazla ek hastalığı olmayan hasta vardı (%45.5'e karşı %16.3, p=0.034). Serum IgG ve IgA düzeyleri, yaşlı yetişkinlerde yetişkinlere göre daha yüksek saptanmıştır (tümü için p=0.001). Yaşlı yetişkinlerde yetişkinlere göre, tanı anındaki CD19+ B hücre sayıları daha düşük, CD19+CD27+IgD- switched memory B hücre ve CD16+CD56+ doğal öldürücü hücre sayıları ise daha yüksek saptanmıştır (sırasıyla, p=0.016, p=0.032, p=0.044).
SONUÇ: Yaşlı yetişkin CVID hastalarındaki klinik ve immünolojik farklılıkların bilinmesi poliklinik izleminde ve tedavi planında yapılacak değişikliklerde fayda sağlayabilir. (NCI-2023-7-19)

OBJECTIVE: The aim of this study was to determine the clinical and immunological characteristics of older adults with common variable immunodeficiency (CVID).
METHODS: Patients aged ≥18 years who were followed up with the diagnosis of CVID between 2015 and 2020 were included in the study. The patients were separated into two age groups according to the age at diagnosis: the adult group, aged 18-65 years (n=49) and the older adult group, aged ≥65 years (n=11).
RESULTS: Splenomegaly (55.1% vs. 9.1%, p=0.006), bronchiectasis (53.0% vs. 9.1%, p=0.008), and autoimmunity (42.8% vs. 9.1%, p=0.036) were determined to be more common in the adult group than in the older adults. A similar frequency of malignancy was seen in both groups (6.1% vs. 9.1%, p=0.721). There were significantly more patients with no comorbidity in the older adult group than in the adult group (45.5% vs. 16.3%, p=0.034). Serum IgG and IgA levels were determined to be significantly higher in the older adult group than in the adult group (p=0.001 for all). The CD19+ B-cell count at the time of diagnosis was determined to be lower and the CD19+CD27+IgD- switched memory B-cells and CD16+CD56+ natural killer cell counts were higher in the older adults than in the adult group (p=0.016, p=0.032, p=0.044, respectively).
CONCLUSION: Knowledge of clinical and immunological differences in older adult CVID patients may be of benefit in polyclinic follow-up and in respect of changes to be made to the treatment plan.

Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, göz tutulumu da yapabilen bir romatolojik hastalık olan ankilozan spondilitli (AS) hastalar ile normal popülasyonun erken tanı ve takipte kullanılabilecek ucuz ve kolay uygulanabilir bir yöntem olan orbital doppler bulguları açısından karşılaştırılmasıdır.
Yöntemler: Çalışma prospektif olarak planlandı. AS hastalarının yaş-cinsiyet eşleştirilmiş sağlam gönüllüler ile karşılaştırılması sonucu veriler elde edildi. Katılımcıların yaş ortalaması 42,4±12,6 yıl olan toplam 42 hasta alındı. Hastaların 23’ü (54,8%) erkek ve 19’u (%45,2) kadın idi. Hastaların yaş, cinsiyet gibi demografik bilgilerinin yanı sıra, sol gözün santral retinal arter çapı, pik sistolik hızı, diastol sonu hızı, ortalama hızı, rezistif indeksi, pulsatilite indeksi değerleri ve kan akım hacimleri de spektral doppler ultrason ile ölçüldü.
Bulgular: AS olan ve olmayan hasta gruplarının orbital Doppler US bulgularına göre karşılaştırılmasına göre AS pozitif olan hastaların ortalama hızı, rezistif indeks ve hacim ölçümleri, AS olmayan hastalara göre anlamlı olarak daha yüksekti (p=0,028, p=0,039 ve p=0,038). Ancak yapılan subgroup analizinde AS olan grupta anterior üveit olan ve olmayan grup arasında Doppler bulguları açısından anlamlı farklılık saptanmadı
Sonuçlar: AS'li hasta grubunda anterior üveitten (AÜ) bağımsız olarak doppler parametrelerinde ve dolayısıyla oftalmik vaskülaritede farklılık saptanmıştır. AS'li hastalarda orbital doppler US ile klinik bulgu ortaya çıkmadan orbital vaskülarite değişiklikleri saptanabilir. (NCI-2023-4-7)

OBJECTIVE: Our aim in this study is to compare patients with ankylosing spondylitis (AS), a rheumatologic disease that can cause eye involvement and the normal population in terms of orbital Doppler findings, which is an inexpensive and easily applicable method that can be used in early diagnosis and follow-up.
METHODS: The study was planned prospectively. The data of patients with AS were compared to those of age- and gender-matched healthy volunteers. A total of 42 participants, 23 (54.8%) males and 19 (45.2%) females, with a mean age of 42.4±12.6 years were included in the study. In addition to demographic information, such as age and gender, the diameter, peak systolic velocity, end-diastolic velocity, mean velocity, resistive index, pulsatility index, and blood flow volumes of the central retinal artery of the left eye were measured using spectral Doppler ultrasonography.
RESULTS: According to the comparison of the patients with and without AS according to orbital Doppler ultrasonography findings, the mean velocity, resistive index, and volume measurements of the patients with AS were significantly higher than those without AS (p=0.028, p=0.039, and p=0.038, respectively). However, in the subgroup analysis of the AS group, the Doppler findings did not significantly differ between the patients with and without anterior uveitis.
CONCLUSION: In the patient group with AS, independent of anterior uveitis (AU), there was a difference in Doppler parameters and therefore in ophthalmic vasculature. In patients with AS, orbital vascularity changes can be detected with orbital Doppler US before clinical signs appear.

Amaç: Legionella pneumophila (Lp) aerobik, spor oluşturmayan Gram-negatif bir bakteridir. Nehirler ve kaplıcalar gibi tatlı su habitatlarında bulunmasının yanı sıra yapay su ortamlarını da kolonize olurlar. Lp'nin pulmoner makrofajlar içinde hücre içi büyüme yeteneği, enfeksiyon gelişimi için bir ön koşuldur. Makrolidler, azitromisin gibi ökaryotik hücrelerde hücre içi uygun terapötik konsantrasyonlara ulaşabildiği için tedavide kullanılır. Bu çalışmanın amacı Lp'nin makrolidlere duyarlılığını araştırmaktır.
Gereç ve yöntemler: İstanbul'daki kamu binalarının (hastaneler ve oteller) su sisteminden şoklama öncesi su örnekleri (n=143) toplandı. Koloniler lateks aglütinasyon kiti kullanılarak Lp ST1, ST2-14 ve non-pneumophila Lp olarak doğrulandı.
Sonuçlar: Hastane (n=23) ve otel (n=7) su sistemlerinde lateks aglütinasyon kullanılarak 30 Lp tespit edildi. Serotipten bağımsız olarak ve zon oluşumu olmayan suşlar (≥256 mg/L) hariç tutulduğunda, azitromisin, eritromisin ve klaritromisinin ana MİK değerleri sırasıyla 0,61 mg/L (aralık 0,047-1 mg/L), 0,47 mg/L (aralık 0,047-1 mg/L) ve 0,44 mg/L (aralık 0,047-1 mg/L) olmuştur. MİK50 ve MİK90 değerleri azitromisin için sırasıyla 0.5 ve 3 mg/L; eritromisin için sırasıyla 0.38 ve 1 mg/L ve klaritromisin için sırasıyla 0.5 ve 1 mg/L olarak bulundu. Serotip ayrımı yapılmaksızın test edilen tüm antimikrobiyal ajanlar için suşların MİK değerleri karşılaştırıldı. Antibiyotiklerin MİK değerleri arasında anlamlı bir fark bulamadık (p=0.16).
Sonuç: Çalışmamızdan elde edilen veriler minimal inhibitör noktasını tam olarak yansıtmasa da epidemiyolojik olarak katkı sağlamaktadır. Yine de, bu noktaları standardize etmek için daha fazla epidemiyolojik çalışmaya ihtiyaç vardır. (NCI-2023-7-6)

OBJECTIVE: Legionella pneumophila (Lp) is aerobic, non-spore forming Gram-negative bacteria, which is ubiquitous in freshwater habitats, such as rivers and hot springs, as well as colonizing artificial aquatic environments. The ability of Lp to grow intracellularly within pulmonary macrophages is a prerequisite for the development of infection. Therefore, macrolides can achieve appropriate therapeutic concentrations in eukaryotic cells, such as azithromycin. This study aimed to investigate the macrolides susceptibility of Lp.
METHODS: Pre-flash water samples (n=143) were collected from the public buildings (hospitals and hotels) water system in Istanbul. Colonies were confirmed as Lp ST1, ST2-14, and non-pneumophila Lp using latex agglutination kit.
RESULTS: 30 Lp were detected in hospital (n=23) and hotel (n=7) water systems using latex agglutination. Regardless of serotype and excluding strains without zone formation (≥256 mg/L), the main MIC values of azithromycin, erythromycin and clarithromycin were 0.61 mg/L (range 0.047–1 mg/L), 0.47 mg/L (range 0.047–1 mg/L) and 0.44 mg/L (range 0.047–1 mg/L), respectively. The MIC50 and MIC90 values for macrolides were 0.5 and 3 mg/L for azithromycin, respectively; 0.38 and 1 mg/L for erythromycin, respectively; and 0.5 and 1 mg/L for clarithromycin, respectively. We compared the MIC values of the strains for all antimicrobial agents tested without serotype discrimination. We did not find a significant difference between the MIC values of the antibiotics (p=0.16).
CONCLUSION: Although the data obtained from our study do not fully reflect the breakpoints, further epidemiological studies are needed to standardize MIC values.

Amaç: Çalışma steroide bağlı avasküler nekroz (AVN) tedavisi için mevcut çimentosuz total kalça artroplasti (TKA) tasarımlarının orta vadeli implant sağkalımını, başarısızlık nedenlerini, radyografik ve klinik sonuçlarını değerlendirmeyi amaçlamaktadır.
Hastalar ve Yöntemler: En az 5 yıllık takip süresini kapsayacak şekilde Ocak 2012 ile Kasım 2017 tarihleri tarandı ve çalışmaya, ultra yüksek moleküler ağırlıklı polietilen (UHMWPE) ve yeni tasarlanmış diğer baş ve liner bileşenleri implantasyonu geçiren 15 hasta (18 kalça) dahil edildi. Sadece steroide bağlı avasküler nekroz nedeniyle ameliyat edilen hastalar çalışmaya dahil edildi. Alkole bağlı, idiyopatik ve travmatik avasküler nekrozu olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Birincil sonuçlar; Harris kalça skorunun (HHS) sonuçları ve gevşeme, osteoliz, polietilen aşınması veya reoperasyon (bileşenlerin revizyonu olsun veya olmasın) varlığıydı. Çimentosuz femoral bileşenlerin fiksasyonu Engh kriterlerine göre değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya 15 hastanın 18 kalçası dahil edildi. Ortalama yaş 47,6±8,1(29-55) yıldı. Tüm hastalarda çimentosuz femoral stem ve asetabular kap kullanıldı. Sadece bir hastada (%5,6) tüm bileşenlerde septik gevşeme saptandı. Tüm hastalar için ortalama HHS skoru 83,3±7,2 (60-92) idi. Onsekiz kalçadan %83’ü (15 kalça) iyi, %5,6’sı (1 kalça) kötü, %5,6’sı (1 kalça) orta ve %5,6’sı (1 kalça) mükemmel HHS skorlarına sahipti. Hiçbir hastada seramik veya polietilen astar aşınması tespit edilmedi. Engh derecelendirme skalası, 16 (%89) kalçada “bone ingrowth”, 1 (%5,6) kalçada “şüpheli bone ingrowth” ve septik gevşeme olan tek hastada da “yetersiz ama stabil” femur fiksasyonu olduğunu ortaya koymuştur. Femoral stem tasarımı ile Engh skoru arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı (p=0,842)
Sonuçlar: Çimentosuz femoral bileşenin, seramik üzerine seramik veya polietilen üzerine seramik baş liner seçeneklerini kullanan modern TKA sistemleri, steroid kaynaklı AVN tedavisi için umut verici orta vadeli sağkalım ve klinik sonuçlar sunar. Bununla birlikte, kesin sonuçlara varmak için yüksek sayıda kohort ile uzun süreli takiplere ihtiyaç vardır. (NCI-2022-11-21)

OBJECTIVE: The purpose of the present study was to evaluate the mid-term implant survivorship, modes of failure, radiographic results, and clinical outcomes of current cementless total hip arthroplasty (THA) treatment designs for steroid-induced avascular necrosis (AVN).
METHODS: A time span of 5 years between January 2012 and November 2017 was scanned to accommodate 5 years of follow-up and a total of 15 patients (18 hips), who had undergone implantation of ultra-high molecular weight polyethylene (UHMWPE) and newly designed other head and liner components, were included in the study. Only patients operated for steroid-induced AVN were included in the study. Patients with alcohol-induced, idiopathic, and traumatic AVN were excluded from the study. The primary outcomes were the assessments of Harris Hip Score (HHS) and the presence of loosening, osteolysis, polyethylene wear or a reoperation (with or without revision of components). The fixation of cementless femoral components was assessed according to Engh criteria.
RESULTS: The study group consisted of 18 hips from 15 patients. The mean age was 47.6±8.1 (29–55) years. A cementless femoral stem and acetabular cup were used for all patients. Septic loosening was detected in all components of one patient (5.6%). The mean HHS score was 83.3±7.2 (60–92) for all patients. Of the 18 hips, 83% (15 hips), 5.6% (1 hip), 5.6% (1 hip), and 5.6% (1 hip) had good, poor, fair, and excellent HHS scores. Ceramic or polyethylene liner wear was not detected in any of the patients. The Engh Grading Scale revealed a “bone ingrowth” in 16 (89%) hips, “suspected in-growth” in 1 (5.6%) hip and “suboptimum but stable” femoral fixation in a patient with septic loosening (5.6%) just before revision surgery. There was no significant correlation between femoral stem design and Engh score (p=0.842).
CONCLUSION: Modern total hip arthroplasty systems, including ceramic on ceramic or ceramic on polyethylene headliner options with cementless femoral stem, offer promising mid-term survivorship and positive clinical outcomes for steroid-induced AVN treatment. However, studies including long-term follow-ups with larger sample size are needed to obtain more precise data.

Amaç: Kalça kırığı olan ve 90 yaş üstü hastalarda mortaliteyi etkileyen prognostik faktörleri analiz etmeyi ve kırık tipi (kolum femoris veya intertrokanterik kırık) veya tedavi yönteminin (proksimal femoral çivi veya hemiartroplasti) mortaliteyi etkileyip etkilemediğini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve yöntem: Çalışmamızda 90 yaş üstü ve ameliyatla tedavi edilmiş kalça kırığı olan hastalar retrospektif olarak incelendi. Hastalar kırık tipine ve tedavi yöntemine göre kategorize edildi. Son olarak üç grup oluşturuldu. Demografik değerler, laboratuvar değerleri prognostik faktörler için analiz edildi ve her grup için sağkalım ile ilişkili bağımsız faktörler belirlendi.
Bulgular: Ortalama yaşı 92.5±2.4 (dağılım, 90-104) yıl olan toplam 193 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların 144'ü kadın, 49'u erkekti. İntertrokanterik kırığı olan 126 (%65.2) hasta ve collum femoris kırığı olan 67 (%34.8) hasta vardı. Bu çalışma sırasında 142 (%73,5) hasta vefat etmişti. Kolum femoris grubu için yoğun bakımda kalma, hemiartroplasti ile tedavi edilen intertrokanterik kırık grubu için genel anestezi ve proksimal femoral çivi ile tedavi edilen intertrokanterik kırık grubu için ameliyata gecikme ve ameliyat öncesi albümin düzeyi kötü sağkalım ile ilişkili olduğu saptandı.
Sonuç: Kalça kırığı olan 90 yaş üstü hastalarda yoğun bakımda kalma, genel anestezi, cerrahide gecikme ve ameliyat öncesi albümin düzeyleri dikkatle değerlendirilmelidir. Çalışmamız hem kırık tipinin hem de tedavi modalitesinin kalça kırığı cerrahisi sonrası 90 yaş üstü hastalarda kötü genel sağkalım ile ilişkili olmadığını gösterdi.(NCI-2023-1-7)

OBJECTIVE: We aimed to analyze prognostic factors affecting the mortality and to evaluate whether the fracture type (collum femoris or intertrochanteric fracture) or treatment method (proximal femoral nail or hemiarthroplasty) affects the mortality in patients with hip fractures and older than 90 years old.
METHODS: In our study, we retrospectively reviewed the patients aged >90 years and operatively treated hip fractures. Patients were categorized according to fracture type and treatment method. Finally, three groups were created. Demographic values, laboratory values were analyzed for prognostic factors and determining independent factors associated with survival for each group.
RESULTS: A total of 193 patients were included with an average age of 92.5±2.4 (range, 90–104) years. There were 144 women and 49 men. There were 126 (65.2%) patients with intertrochanteric fracture and 67 (34.8%) patients with collum femoris fracture. At the time of this study, 142 (73.5%) patients had deceased. Staying in intensive care unit for collum femoris group, general anesthesia for intertrochanteric fracture treated with hemiarthroplasty group and delay to surgery and preoperative albumin level for intertrochanteric fracture treated with proximal femoral nail group were associated with poor survival.
CONCLUSION: Staying intensive care unit, general anesthesia, delay to surgery and preoperative albumin levels should be carefully evaluated for patients aged over 90 years with hip fractures. Our study showed that both fracture type and treatment modality were not associated with poor overall survival of the patients aged >90 years following hip fracture surgery.

Amaç: Bu çalışmada, çocuklarda çeşitli kardiyovasküler komplikasyonlara neden olan Brucella enfeksiyonunun aortik stiffness’ta artışa neden olup olmadığının noninvaziv bir yöntem olan ekokardiyografi ile gösterilmesi amaçlandı.
Yöntemler: Brusella enfeksiyonu tanısı alan ve tedavi sırasında vücut ısısı artışına bağlı olmayan taşikardi, göğüs ağrısı ve üfürüm şikayeti olduğu için kardiyolojik açıdan değerlendirilmiş ve ekokardiyografik inceleme yapılmış çocuklar çalışmaya alındı. Hasta ve kontrol grubundaki olguların aortik strain, aortik distensibility ölçüm sonuçları ve aortik stiffness indeksi hesaplandı.
Bulgular: Çalışmamıza hasta grubunda yaş ortalaması 11.43±4.13 yıl olan 53 olgu, kontrol grubunda ise yaş ortalaması 10.16±3.61 yıl olan 68 olgu dahil edildi. Hasta grubunda sistolik kan basıncının kontrol grubuna göre daha düşük olduğunu bulduk (p=0.014). Laboratuvar parametrelerinin analizinde kan şekeri düzeyi hasta grubunda anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0,001). Aortik strain, aortik stiffness indeksi ve aortik distensibilty ölçüm sonuçlarının istatistiksel değerlendirmesinde hasta ve kontrol grupları arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı (p=0.287, p=0.784, p=0.208).
Sonuç: Aortik stiffness de artışa katkıda bulunabilecek yeni bir parametreyi göstermeye çalıştığımız çalışmamızda, sonuçlar Brucella enfeksiyonunun çocuk yaş grubunda aortik stiffness parametrelerini artıran bir faktör olmadığını göstermiştir. (NCI-2022-6-17)

OBJECTIVE: In this study, it was aimed to show whether Brucella infection, which causes various cardiovascular complications in children, can lead to an increase in aortic stiffness with a noninvasive method, echocardiography.
METHODS: Children who were diagnosed with Brucella infection and who had tachycardia, chest pain and murmur that were not related to body temperature increase during the treatment were evaluated cardiologically and had echocardiographic examination, were included in the study. Aortic strain, aortic distensibility measurement results and aortic stiffness index of the patients in the patient and control groups were calculated.
RESULTS: Our study included 53 cases with a mean age of 11.43±4.13 years in the patient group and 68 cases with a mean age of 10.16±3.61 years in the control group. We found that systolic blood pressure was lower in the patient group than in the control group (p=0.014). In the analysis of laboratory parameters, blood glucose level was found to be significantly higher in the patient group (p=0.001). In the statistical evaluation of aortic strain, aortic stiffness index and aortic distensibility measurement results between the patient and control groups, no statistically significant difference was found between the groups (p=0.287, p=0.784, p=0.208).
CONCLUSION: In our study, where we tried to show a new parameter that could contribute to the increase in aortic stiffness, the results showed that Brucella infection was not a factor that increased aortic stiffness in the pediatric age group.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, diz eklemine intraartiküler steroid (IAS) uygulanan oligoartiküler juvenil idiopatik artrit (JİA) hastalarının diz eklemi seyrini ultrasonografik (US) olarak değerlendirmektir.
Yöntemler: Oligoartiküler JİA'lı 175 hastanın 237 diz eklemi retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar, yalnızca IAS tedavisi alanlar ve IAS tedavisine metotreksat eklenenler olarak iki gruba ayrıldı. B mod ultrasonografide sinoviyal sıvı derecesi değişiklikleri ve sinoviyal proliferasyon; power Doppler (PD) değişiklikleri kas-iskelet sistemi ultrasonografisi (MSUS) ile tedavi öncesinde ve tedavinin 2., 6. ve 12. haftalarında ayrı ayrı değerlendirildi.
Bulgular: Sinoviyal sıvı derecesinde gerileme oranları sırasıyla ikinci, altıncı ve 12. haftalarda %73.4, %88.6 ve %89.0 idi (n=174, 210, 211, sırasıyla). Aynı süreçlerde PD derecesinde gerileme oranları ise sırasıyla %69.2, %82.7 ve %84.0 olarak bulundu (n=164, 196, 199, sırasıyla). İkinci, altıncı ve 12. haftalarda sinoviyal sıvı derecesi 0 olanların yüzdesi sırasıyla %24.1, %54.9 ve %73.4 idi (n=57, 130, 174, sırasıyla), PD derecesi 0 olanların yüzdesi ise sırasıyla %39.7, %67.9 ve %80.6 idi (n=94, 161, 191, sırasıyla). İkinci, altıncı ve 12. haftalarda sinoviyal proliferasyon olmayanların yüzdesi sırasıyla %26.2, %54.9 ve %73.8 olarak bulundu (n=62, 130, 175, sırasıyla). Yalnızca IAS grubunda sinoviyal sıvı, sinoviyal proliferasyon ve PD gerilemesinin ortalama süresi anlamlı olarak kısaydı. Sinovit gerileme oranı, yalnızca IAS grubunda tüm haftalarda daha yüksekti. Bu fark özellikle erken dönemde daha belirgindi. 12. hafta sonuçları değerlendirildiğinde, iki grup arasında fark bulunmamaktaydı.
Sonuç: Bu çalışma, oligoartiküler JİA hastalarında diz eklemine uygulanan IAS tedavisinin erken dönem sonuçlarını değerlendirmek için MSUS'un kullanışlılığını vurgular. (NCI-2023-12-3)

OBJECTIVE: The aim of this study is to ultrasonographically (US) evaluate the course of the knee joint in oligoarticular juvenile idiopathic arthritis (JIA) patients who received intra-articular steroid (IAS) application to the knee joint.
METHODS: 237 knee joints of 175 patients with oligoarticular JIA were evaluated retrospectively. The patients were divided into two groups: those who received only IAS therapy and those who were methotrexate to IAS therapy. Synovial fluid grade changes, synovial proliferation in B mode examination and power Doppler (PD) changes were evaluated with musculoskeletal ultrasonography (MSUS) separately for each joint before the treatment and at the 2nd, 6th and 12th weeks of the treatment.
RESULTS: The percentages of regression in synovial fluid grade at the second, sixth, and 12th weeks were respectively 73.4%, 88.6%, and 89.0% (n=174, 210, 211, respectively). Meanwhile, the percentages of regression in PD grade were 69.2%, 82.7%, and 84.0% (n=164, 196, 199, respectively). At the second, sixth and 12th weeks, the percentage of those with synovial fluid grade 0 was 24.1%, 54.9%, 73.4%, respectively (n=57, 130, 174, respectively), while the percentage of those with PD grade 0 was 39.7%, 67.9%, 80.6%, respectively (n=94,161,191, respectively). The percentage of those without synovial proliferation in the second, sixth and 12th weeks was found to be 26.2%, 54.9%, 73.8% respectively (n=62, 130, 175, respectively). The mean time to regression of synovial fluid, synovial proliferation, and PD in the only IAS group was significantly short. The percentage of synovitis regression was higher in the only IAS group at all weeks. This difference was especially more pronounced in the early period. When the 12th-week results were evaluated, there was no difference between the two groups.
CONCLUSION: This study highlights the utility of MSUS in evaluating the early results of IAS therapy applied to the knee joint in oligoarticular JIA patients.

GİRİŞ: Kalça fraktürlü hastalarda postoperatif morbidite ve mortalite insidansı yüksek olmakla birlikte beslenme eksiklikleri ile ilişkilidir. Bu çalışmada, geriatrik kalça fraktürlü hastalarda preoperatif prognostik nutrisyonel indeksin (PNI) postoperatif yoğun bakım ünitesi (YBÜ) gereksinimi ve mortalite üzerine prediktif değeri araştırılmıştır.
METOD: Ocak 2021 ile Eylül 2023 tarihleri arasında operasyon gerçekleştirilen geriatrik (≥65 yaş) kalça fraktürlü hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastalar postoperatif dönemde takip edilen birim (servis grubu ve YBÜ grubu) ve 28 günlük mortaliteye göre (mortalite grubu ve yaşayan grup) sınıflandırıldı. PNI'nin YBÜ gereksinimi ve mortalite için prediktif değeri ile birlikte YBÜ gereksinimi ve mortalite üzerine etkili faktörler araştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya 222 hasta dahil edildi ve hastaların %66.2’si (n=147) kadın idi. Postoperatif dönemde hastaların %47.7’si (n=106) YBÜ'de ve %52.3'ü (n=116) serviste takip edildi. Hastaların 28 günlük mortalitesi % 6.8 (n=15) idi. PNI, YBÜ'de takip edilen (group YBÜ) hastalarda serviste takip edilenlere göre (group S), ek olarak ölen hastalarda (group mortality) yaşayanlara göre (group survivor) anlamlı olarak düşük saptandı (sırasıyla p<0.001 ve p=0.029). Multivariate regresyon analizinde yüksek American Society of Anesthesiologist (ASA) statüsü ve düşük PNI'nin YBÜ gereksinimi için bağımsız bir risk faktörü olduğu belirlendi. Acute Physiology and Chronic Health Assessment II skoru ise mortalitenin bağımsız bir prediktörü idi. ROC curve analizinde, PNI’nin mortalite öngörüsündeki cut-off değeri 32.5, eğri altındaki alan 0.660 (%95 CI, 0.516-0.803) saptandı.
SONUÇ: Geriatrik kalça fraktürlü hastalarda preoperatif PNI değeri, postoperatif YBÜ gereksinimin belirlenmesinde ASA statüsü gibi kullanılabilir. Bu hasta grubunda beslenme eksiklikleri postoperatif olumsuz sonuçlarla ilişkilidir ve düşük PNI değerleri (<32.5) hastane içi mortaliteyi öngörmede faydalıdır. (NCI-2024-1-8)

OBJECTIVE: The incidence of postoperative morbidity and mortality in hip fracture patients is high and is associated with nutritional deficiencies. This study investigated the predictive value of preoperative prognostic nutritional index (PNI) on postoperative intensive care unit (ICU) requirement and mortality in geriatric hip fracture patients.
METHODS: Geriatric (≥65 years old) hip fracture patients who underwent surgery between January 2021 and September 2023 were evaluated retrospectively. Patients were classified according to the unit followed in the postoperative period (service group and ICU group) and 28-day mortality (mortality group and survivor group). The predictive value of PNI for ICU requirement and mortality and the factors affecting ICU requirement and mortality were investigated.
RESULTS: The study included two hundred twenty-two patients, and 66.2% (n=147) were women. In the postoperative period, 47.7% (n=106) of the patients were followed in the ICU and 52.3% (n=116) in the inpatient service. The 28-day mortality of the patients was 6.8% (n=15). PNI was found to be significantly lower in patients followed in the ICU (group ICU) than in those followed in the service (group S) and in patients who died (group mortality) compared to those who lived (group survivor) (p<0.001 and p=0.029, respectively). In multivariate regression analysis, high American Society of Anesthesiologists (ASA) status and low PNI were determined to be independent risk factors for ICU requirement. Acute Physiology and Chronic Health Assessment II score was an independent predictor of mortality. In ROC curve analysis, the cut-off value of PNI in predicting mortality was 32.5, and the area under the curve was 0.660 (95% CI, 0.516–0.803).
CONCLUSION: In geriatric hip fracture patients, preoperative PNI value can be used, like ASA status, in determining postoperative ICU requirements. Nutritional deficiencies are associated with adverse postoperative outcomes in this patient group, and low PNI values (<32.5) help predict in-hospital mortality.

Boyun kistleri konjenital, enfeksiyöz-inflamatuar ve neoplastik olarak sınıflandırılabilir. Parazitik bir enfeksiyon olan, ekinokok kaynaklı kist hidatik hastalığı genellikle karaciğer ve akciğerde görülmekte olup endemik olduğu bölgelerde bile baş-boyun bölgesinde nadirdir. Tedavi edilmediği takdirde hayati tehdit eden bir durum ile karşılaşılabilir. Bu çalışmada boyunda yaklaşık 8 cm çapa ulaşmış kistik lezyon sebebiyle opere edilmiş kist hidatik olgusu literatür gözden geçirilerek sunuldu. (NCI-2022-6-12/R1)

Neck cysts can be classified as congenital, infectious-inflammatory, and neoplastic. Hydatid disease is a parasitic infection caused by Echinococcus, is usually seen in the liver and lung and, is rare in the head and neck region even in endemic areas. If not treated, a life-threatening condition may be encountered. In this study, a case of hydatid cyst operated due to a cystic lesion with a diameter of approximately 8 cm in the neck was presented by reviewing the literature.

Psödomiksoma peritonei, peritoneal yüzeyde müsinöz tümör doku implantları ile karakterize nadir bir patolojik durumdur. Hastalığın etiyolojisi üzerine yapılan kapsamlı araştırmalara rağmen, Psödomiksoma peritonei'nin genellikle primer over veya apendiks müsinöz tümörlerinden kaynaklandığı konusunda bir fikir birliği vardır. Tümör dokusu genellikle peritoneumda lokalize kalır ve ekstraperitoneal yayılım göstermez. Psödomiksoma peritonei'li hastalar karın ağrısı, şişkinlik, iştah kaybı ve nefes darlığı gibi belirtilerle karşılaşabilirler. Bilgisayarlı Tomografi genellikle tanı amaçlı kullanılır. Psödomiksoma peritonei'nin tedavisi genellikle tümör dokusunun cerrahi olarak boşaltılmasını, sitoredüksiyonu ve Hipertemik İntraperitoneal Kemoterapiyi içerir. Etkili tedavi seçenekleri mevcut olmasına rağmen, bazı hastalar uzun bir süre boyunca tekrarlayan ameliyatlar gerektirebilir. Bu makale, on yıllık bir süre içinde tekrarlayan Psödomiksoma peritonei tanısı nedeniyle birden fazla cerrahi müdahale gerektiren bir hastanın öyküsünü ele almaktadır. Ayrıca, bu makale Psödomiksoma peritonei hakkında literatür taraması içermektedir. (NCI-2023-4-6)

Pseudomyxoma peritonei is a rare pathological condition characterized by mucinous tumor tissue implants on the peritoneal surface. Although the cause of Pseudomyxoma peritonei has been extensively studied, the prevailing agreement is that it stems from mucinous tumors that occur in the ovaries or appendix. The tumor tissue typically remains localized to the peritoneum and does not exhibit extraperitoneal spread. Patients with Pseudomyxoma peritonei may present with symptoms such as abdominal pain, bloating, loss of appetite, and shortness of breath. Computerized Tomography is commonly used for diagnostic purposes. The treatment of Pseudomyxoma peritonei typically involves surgical evacuation of the tumoral tissue, followed by cytoreduction and Hyperthermic Intraperitoneal Chemotherapy. While effective treatment options are available, some patients may require repeated surgeries over an extended period. This paper reports on a case study of a patient with a history of recurrent Pseudomyxoma peritonei, necessitating multiple surgical interventions over a decade. The paper concludes with a review of the relevant literature.