Amaç: Bu çalışmadaki amacımız, yüksek TSH seviyeleri ile PTC ve D vitamini eksikliği arasındaki ilişkiyi analiz etmektir.
Gereç ve Yöntemler: Preoperatif D vitamini testi sonuçları mevcut olan tiroidektomi yapılan hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastalar papiller tiroid karsinomu (Grup 1) ve iyi huylu hastalıklar (Grup 2) olarak iki farklı kategoriye ayrıldı. Hastalar TSH (mUI/mL) düzeyi ve D vitamini değerlerine göre dört kategoriye ayrıldı.
Bulgular: Ameliyat öncesi TSH düzeyi (ortalama + SD mUI/mL) grup 1'de (2.04 + 1.55) grup 2'ye (1.82 + 1.94) göre anlamlı olarak yüksekti (p=0.029). Ameliyat öncesi D vitamini düzeyleri de (ortalama + SD) grup 1'de (15.88 + 10.88) grup 2'ye (12.94 + 10.26) göre anlamlı olarak yüksekti (p=0.011). D vitamini eksikliğine göre grup 1 ve grup 2 arasında anlamlı fark yoktu (%65,5, %72,8; p=0,472) Preoperatif D vitamini düzeylerine göre kategorize edildiğinde, hastaların dağılımı grup 2 ve kategori 1’de anlamlı olarak daha yüksekti (p=0.031).
Sonuç: Papiller tiroid karsinomunda preoperatif TSH düzeyi benign tiroid hastalıklarına göre anlamlı olarak yüksek olmasına rağmen hastaların TSH değerine göre kategorik dağılımları ve TSH değerleri benzer olarak saptandı. Preoperatif ortalama D vitamini seviyeleri ise hem PTC hem de benign tiroid hastalığı gruplarında benzer olarak bulundu, bu sonuçlar ışığında PTC’nin D vitamini eksikliği ile ilişkili olmadığı düşünüldü. (NCI-2022-7-7)

OBJECTIVE: Our goal in this study is to analyze the correlation between papillary thyroid cancer (PTC) with elevated thyroid-stimulating hormone (TSH) levels and deficiency of vitamin D.
METHODS: Patients who underwent thyroidectomy, also with available vitamin D test results preoperatively, were included in the study. The patients were separated into two different categories as having papillary thyroid carcinoma (Group 1), benign diseases (Group 2). According to the TSH (mUI/mL) level and vitamin D values, patients were categorized into four quarters.
RESULTS: Preoperatively, TSH level (mean±SD mUI/mL) was higher in Group 1 (2.04±1.55) compared to Group 2 (1.82±1.94) significantly (p=0.029). Preoperatively, vitamin D levels (mean±SD) were higher in Group 1 (15.88±10.88) than in Group 2 (12.94±10.26) significantly (p=0.011). There was no significant difference between Group 1 and Group 2 accord- ing to the vitamin D deficiency (65.5%, 72.8%; respectively (p=0.472)). When categorized with reference to pre-operative vitamin D levels, the proportion of patients in Group 2 and Category 1 was higher significantly (p=0.031).
CONCLUSION: Although the pre-operative TSH level was significantly higher in papillary thyroid carcinoma than benign thyroid diseases, the categorical distributions of the patients according to the TSH value were similar and the TSH values overlapped. Pre-operative mean vitamin D levels were similar in both PTC and benign thyroid disease groups so PTC was not associated with vitamin D deficiency.

AMAÇ: Akut apandisit (AA), akut karının en sık nedenidir ve apendektomi en sık yapılan cerrahi işlemlerden biridir. Bu çalışmada AA tedavisinde açık (OA) ve laparoskopik (LA) cerrahi teknikleri karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEMLER: 2019-2020 yılları arasında AA tanısı ile tedavi edilen 236 hastanın verileri analiz edildi. Bu hastalardan OA uygulanan 85 hasta ve LA uygulanan 84 hasta çalışmaya dahil edildi. Daha sonra iki grup demografik, laboratuvar, klinik ve cerrahi tedaviler açısından karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmaya toplam 169 hasta dahil edildi. Hastaların yaş aralığı 16-78 (ortalama 34,9) yıl, erkek/kadın oranı 0,69 idi. Araştırmada, LA grubunda daha fazla kadın bulunduğu, OA grubunda daha fazla lökositoz görüldüğü ve LA grubunda operasyon süresinin daha uzun olduğu ancak komplikasyon oranının daha az olduğu saptandı (p<0.05).
SONUÇ: LA alan hastalar OA'ya göre daha az morbidite göstermiş, hastanede kalış ve normal aktivitelere dönüş süreleri daha kısa olmuştur. AA'nın cerrahi tedavisinde LA rutin ve birinci basamak tedavi olarak uygulanabilir. (NCI-2022-8-13)

OBJECTIVE: Acute appendicitis (AA) is the most common cause of acute abdomen and appendectomy is one of the most common surgical procedures. In this study, we aimed to compare open appendectomy (OA) and laparoscopic (LA) surgical techniques in the treatment of AA.
METHODS: The data of 236 patients treated with the diagnosis of AA in 2019–2020 were analyzed. Of these patients, 85 patients who received OA and 84 patients who received LA were included in the study. Then, the two groups were compared in terms of demographic, laboratory, clinical, and surgical treatments.
RESULTS: A total of 169 patients were included in the study. The mean age was 34.9 years (range 16–78), and the male-to-female ratio was 0.69. Statistical analysis revealed that the OA group had more leukocytosis, more female gender, and longer operation time than the LA group, but the LA group’s complication rate was lower (p<0.05).
CONCLUSION: LA offers less morbidity, a shorter duration of hospital stay, and a fast return to normal activities compared to OA. In the surgical treatment of AA, LA can be applied as a routine and first-line treatment.

AMAÇ: Geriatrik travma hastalarında travma şiddetini belirlemek ve taburculuk eğilimini öngörmek için 15 değişkenli travmaya özgü kırılganlık indeksi ve geleneksel yaralanma skorlama sistemlerini Dünya Sağlık Örgütünün yeni yaş sınıflandırmasına göre karşılaştırdık.
YÖNTEMLER: Bu prospektif, gözlemsel, tek merkezli çalışmaya künt travmalı 65 yaş ve üstü geriatrik hastalar dahil edildi. Hastaları Dünya Sağlık Örgütü'nün eski veya yeni yaş sınıflandırmalarına göre sırasıyla grup I (65-79 yaş) ve grup II (≥80 yaş) olarak sınıflandırdık. Başvuru sırasında travma şiddetini belirlemek için geleneksel travma skorlama sistemlerini (örn., Glasgow koma skalası, yaralanma şiddeti skoru ve revize edilmiş travma skoru) kullandık. Hasta grupları arasında Travmaya Özgü Kırılganlık İndeksi ve geleneksel yaralanma skorlama sistemlerini karşılaştırdık ve korelasyonlar açısından değerlendirdik.
BULGULAR: Çalışmaya 169 geriatrik hasta dahil edildi (sırasıyla grup I ve II'de 80 ve 89 hasta). Ortalama Travmaya Özgü Kırılganlık İndeksi skoru kadınlarda erkeklerden (p=0.025) ve grup II'de grup I'den (p=0.021) anlamlı derecede yüksekti. Her iki grupta da Travmaya Özgü Kırılganlık İndeksi ve geleneksel yaralanma skorlama sistemleri açısından anlamlı bir korelasyon gözlenmedi. Ortalama Travmaya Özgü Kırılganlık İndeksi skoru grup I'de hastaneye yatırılan ve taburcu edilen hastalar arasında anlamlı farklılık gösterirken (p=0,005) grup II'de farklılık göstermedi (p=0,526).
SONUÇ: 15-değişkenli Travmaya Özgü Kırılganlık İndeksi skoru, 65-79 yaş arası geriatrik travma hastalarında taburculuk eğilimini yönetmek ve öngörmek için geleneksel yaralanma skorlama sistemlerinden üstündür. (NCI-2022-9-1)

OBJECTIVE: We compared the 15-variable trauma-specific frailty index and traditional injury scoring systems to determine trauma severity and predict discharge disposition in geriatric trauma patients based on the old and new World Health Organization age classifications.
METHODS: This prospective, observational, single-center study included geriatric patients aged ≥65 years with blunt trauma. We categorized patients as elderly based on the old or new World Health Organization age classification into group I (aged 65–79 years) and group II (aged ≥80 years), respectively. At admission, we used traditional injury scoring systems (e.g., the Glasgow coma scale, injury severity score, and revised trauma score) to determine trauma severity. We compared the Trauma-Specific Frailty Index and traditional injury scoring systems between the patient groups and evaluated them for correlations.
RESULTS: We included 169 geriatric patients (80 and 89 in groups I and II, respectively). The mean Trauma-Specific Frailty Index score was significantly higher among females than males (p=0.025) and group II than group I (p=0.021). No significant correlations were observed in terms of the Trauma-Specific Frailty Index and traditional injury scoring systems in both groups. The mean Trauma-Specific Frailty Index score was significantly different between the hospitalized and discharged patients in group I (p=0.005), but not in group II (p=0.526).
CONCLUSION: The 15-variable Trauma-Specific Frailty Index score is superior to traditional injury scoring systems for managing and predicting discharge disposition in geriatric trauma patients aged 65–79 years.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, fibromiyalji sendromlu (FMS) hastalar ile asemptomatik kontrol olgularda seçilmiş majör kasların ultrasonografik kalınlıklarını karşılaştırmak ve kas kalınlığı ile kas kuvveti, fiziksel performans, kinezyofobi ve klinik değişkenler arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
Yöntemler: Çalışmaya fiziksel tıp ve rehabilitasyon polikliniğine başvuran 22 FMS hastası ve 18 asemptomatik kontrol olgusu dahil edildi. Ultrasonografi ile gastroknemius medialis/lateralis, trapezius ve üst kol kas kalınlıkları değerlendirildi. Kas kuvveti el kavrama kuvveti ile, kas performansı sandalyeden kalkma testi ile, yürüme performansı 10 metre yürüme testi ile, hastalık şiddeti Revize Fibromiyalji Etki Anketi ile, ağrı şiddeti VAS ile ve kinezyofobi TAMPA kinezyofobi ölçeği ile değerlendirildi.
Bulgular: Ölçülen tüm kasların ortalama kalınlık değerleri FMS grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak azdı (p<0.05). Gastroknemius medialis/lateralis ve üst kol kas kalınlığı ile el kavrama kuvveti arasında pozitif korelasyon (sırasıyla p<0.01, r=0.602, r=0.663, r=0.567) ve sandalyeden kalkma testi ile gastroknemius medialis/lateralis kas kalınlıkları arasında pozitif korelasyon (sırasıyla p<0.05, r=0.507, r=0.512) saptandı. TAMPA, gastroknemius medialis/lateralis ve üst kol kas kalınlıkları ile negatif korelasyon gösterdi.
Sonuç: FMS hastalarında kas kalınlığı, kuvveti ve performansı azalmaktadır. Kas kuvveti, performansı ve kalınlığındaki bu azalma, kinezyofobi ile ilişkilidir. FMS hastalarının egzersiz programlarına güçlendirme egzersizleri dahil edilmelidir. Ancak aşırı kas performansı gerektiren egzersizler reçete edilirken kinezyofobiye neden olabileceği düşünülerek dikkatli olunmalıdır. (NCI-2022-12-3)

OBJECTIVE: The aim of this study was to compare the ultrasonographic thickness of selected major muscles of patients with fibromyalgia syndrome (FMS) and asymptomatic control subjects and to evaluate the relationship between muscle thickness and muscle strength, physical performance, kinesiophobia, and clinical variables.
METHODS: Twenty-two FMS patients and 18 asymptomatic control cases who applied to the physical medicine and rehabilitation outpatient clinic were included. The thickness of the gastrocnemius medialis/lateralis, trapezius, and upper arm muscle was evaluated with ultrasonography. Muscle strength was evaluated with hand grip strength, muscle performance with chair stand test (CST), walking performance with 10 m walking test, disease severity with Fibromyalgia Impact Questionnaire-Revised, pain severity with VAS, and kinesiophobia with TAMPA kinesiophobia scale.
RESULTS: The mean thickness values of all the muscles measured were significantly decreased in the FMS group compared with the control (p<0.05). There were positive correlations between gastrocnemius medialis/lateralis and upper arm muscle thickness with hand grip strength (p<0.01, r=0.602, r=0.663, r=0.567, respectively) and positive correlations between gas- trocnemius medialis/lateralis muscle thickness with CST (p<0.05, r=0.507, r=0.512, respectively). TAMPA was significantly negatively correlated with gastrocnemius medialis/lateralis and upper arm muscle thickness.
CONCLUSION: Muscle thickness, strength, and performance decrease in FMS patients. This reduction in muscle strength, performance, and size is associated with kinesiophobia. Strengthening exercises should be included in the management of FMS patients. However, caution should be exercised when prescribing exercises that require extreme muscle performance, considering that it may cause kinesiophobia.

AMAÇLAR: Siklin D1 (CDDN1), mitotik hücre döngüsü ilerlemesi için G1 fazı boyunca gerekli olan ve aynı zamanda sikline bağımlı kinazlar olan CDK4 ve CDK6' nın düzenleyicisi olan bir protein bileşenidir. Bu çalışmada, meme kanseri (BC) olgularında CDDN1 ekspresyonunun, klinikopatolojik özelliklerle ilişkisi ve CDDN1' in meme kanseri olgularında prognostik önemini değerlendirmek istedik.
YÖNTEMLER: Bu çalışmaya 30'arlı gruplardan oluşan sınırlı ve ileri evre meme kanseri tanılı olgular ve kontrol grubu olarak da kanser tanısı olmayan 10 olgu olmak üzere toplam 70 olgu dahil edildi. Olgulardan alınan patolojik örnekler immünohistokimyasal olarak boyandı ve CDDN1 ekspresyonu için 'düşük' (L) grup veya 'yüksek' (H) grup olarak ayrıştırıldı. Olguların klinikopatolojik özellikleri ve sağkalım oranları geriye dönük olarak % 95 güven aralığı, p<0.05 ile istatistiksel sınırlar içerisinde değerlendirildi.
SONUÇLAR: Olguların medyan takip süresi 48 (6-150) aydı. CDDN1 ekspresyonu, ileri evre BC olgularında normal meme dokusu ve lokal ileri evre BC olgularına göre anlamlı olarak daha yüksekti. H-CDDN1 grubunda medyan genel sağkalım (OS) 96 aydı (CI % 95: 67.74 -117.59) ve L-CDDN1 grubunda O’ye ulaşılamadı. CDDN1 ekspresyonu, ileri evre ve düşük gradlı BC olgularında anlamlı olarak daha yüksekti (p=0.004). Grade 1 ileri evre meme kanseri olguların medyan genel sağkalımı, diğer graddaki olgulardakinden anlamlı olarak daha uzundu (p=0.04).
SONUÇ: Bizim sonuçlarımız CDDN1 ekspresyonunun ileri evre BC olguları için potansiyel olarak uygun, pozitif bir prognostik biyobelirteç olarak kullanılabileceğini göstermektedir. (NCI-2022-7-11)

OBJECTIVE: Cyclin D1 (CDDN1) is a protein required for mitotic cell cycle progression through the G1 phase, as well as a regulatory component of the cyclin-dependent kinases CDK4 and CDK6. In this study, we wanted to evaluate the relationship between CDDN1 expression and clinicopathological features in breast cancer (BC) cases and whether CDDN1 could be used as a prognostic biomarker for BC cases.
METHODS: A total of 70 cases, 30 cases each with limited and advanced-stage BC, and as the control group, 10 healthy breast tissue, without a cancer diagnosis, with examined for benign reasons (mammoplasty, breast reduction surgery, etc.) were included in this study. The pathological specimens from the cases were stained, immunohistochemically, and categorized as a “low” (L) group or a “high” (H) group for CDDN1 expression. The cases’ clinicopathological features and survival rates were evaluated statistically, within a 95% of confidence interval, p<0.05, retrospectively.
RESULTS: The median follow-up period of the cases was 48.00 (range, 6–150) months. CDDN1 expression was significantly higher in advanced-stage BC cases than in normal breast tissue and limited-stage BC cases. The median overall survival (OS) was 96 months (CI 95%: 67.74–117.59) in the H-CDDN1 group, compared to the L-CDDN1 group not reached, but there was no relation (p>0.05). CDDN1 overexpression was more prominent in low-grade advanced BC cases (p=0.004). The median OS of advanced-stage BC cases with Grade 1 was significantly longer than those with other grades (p=0.04).
CONCLUSION: Our results suggest that CDDN1 expression can be used as a potentially appropriate positive prognostic biomarker for advanced-stage BC cases.

Giriş: Nefrolitiazis böbrek yetmezliğinin sık bir sebebidir. Yapılan araştırmalar oksidatif stresin, kristal oluşumuna ve agregasyonuna sebep olarak taş oluşumunun kompleks biyokimyasal mekanizmalarının temelinde buluduğunu göstermiştir. Cotinus coggygria L. (CCog), geleneksel Türk tıbbında çeşitli hastalıklarda tedavi amaçlı kullanılmaktadır. Bizim çalışmamızın amacı, sıçanlarda etilen glikol (EG) ile oluşturulan üriner sistem taş modelinde CCog ekstraktının önleyici ve tedavi edici etkilerini araştırmaktır.
Materyal ve Metot: Wistar albino cinsi 32 sıçan rastgele olarak Kontrol (C), EG, Önleyici (CC+EG+CC) ve tedavi edici (EG+CC) olacak şekilde gruplara ayrıldı. Ürolitiazis modeli geliştirmek için içme suyuna EG (%0.75) eklendi. Kontrol grubu 8 hafta içme suyu ile beslendi. 8 hafta boyunca EG grubu EG (%0.75) ve CC+EG+CC grubu hem EG hem de CCog ekstresi aldı. EG+CC grubu 8 hafta EG (%0,75) alırken son 4 hafta CCog ekstresi aldı. Deney sonunda 24 saatlik idrar örnekleri toplandı ve dekapitasyon sonrası böbrek doku örnekleri alındı.
Bulgular: İdrar iyon (kalsiyum, sitrat) ve kreatinin seviyeleri hem önleyici hem de tedavi edici gruplarda azaldı. EG grubunda hiperokzalüri görülürken, okzalat seviyeleri CC+EG+CC ve EG+CC grubunda kontrol seviyelerinde izlendi.
Ayrıca, EG grubunda artan N-asetil-β-glukosaminidaz ve miyeloperoksidaz aktiviteleri, CCog tedavisi ile anlamlı ölçüde tersine döndürüldü.
Sonuç: Sonuçlarımız, Cotinus coggygria ekstresinin taş oluşumunda rol oynayan bileşenlerin idrar konsantrasyonunu azaltabileceğini ve bu şekilde böbrek dokusunda hasar oluşumunu önleyebileceğini desteklemektedir. Bu nedenle üriner sistem taş oluşma riski yüksek olan hastalarda potansiyel bir profilaksi ve tedavi ajanı seçeneği olarak değerlendirilebilir. (NCI-2022-12-20)

OBJECTIVE: Nephrolithiasis is a common cause of kidney insufficiency. Nephrolithiasis is proven to be the result of various biochemical and inflammatory processes that result in crystal formation and subsequent aggregation. Cotinus coggygria L. (CCog) is a plant extract which has been used as a Turkish remedy for kidney stones. With this study, we planned to evaluate the effects of CCog extract in ethylene glycol (EG)-induced nephrolithiasis model in rats.
METHODS: The study group comprised 32 Wistar albino rats which were divided into Control (C), EG, CCog Prophylaxis (CC+EG+CC), and CCog Treatment (EG+CC) groups. Stone formation was induced by adding EG (0.75%) into rat’s drinking water. Normal drinking water was given to Control group for 8 weeks. Throughout the study period of 8 weeks, EG group was given only EG (0.75%) and CC+EG+CC group was given both EG and CCog. In EG+CC group, EG (0.75%) was given for 8 weeks whereas CCog was given for the past 4 weeks. After the 8th week, 24-h urine samples were collected. Rats were then sacrificed and kidney tissue samples were harvested.
RESULTS: Metabolites (calcium, citrate) and creatinine in 24 h urine samples were decreased in CC+EG+CC and EG+CC groups. While hyperoxaluria was observed in the EG group, oxalate levels were similar to control levels in the P-CCog and C-CCog groups. The N-acetyl-β-glucosaminidase and myeloperoxidase activities were both increased in EG group and these parameters were significantly decreased on CCog treatment.
CONCLUSION: We can conclude that C. coggygria extract can have beneficial effect on lowering concentration of stone-forming metabolites in urine and consequently protect renal tissues from damage due to nephrolithiasis. C. coggygria extract can be considered as a potential prophylactic and therapeutic option in high-risk stone formers. Furthermore, our data confirm ethnobotanical use of CC against nephrolithiasis.

AMAÇ: Bu çalışmada intihar girişimlerinin epidemiyolojik özelliklerini araştırdık ve intihar düşüncesiyle ilişkili faktörleri belirledik.
YÖNTEMLER: Bu retrospektif, kesitsel, gözlemsel ve tek merkezli çalışma, Haziran 2019 ile Haziran 2022 tarihleri arasında intihar girişimi sonrası takip ve tedavi için Acil Servise başvuran ardışık 412 hastayı içermektedir. Çalışmada hastaların demografik özellikleri, intihar karakteristikleri, önceki intihar girişimleri, psikiyatrik öyküleri, uyuşturucu kullanımı, son 6 ay içinde psikiyatri kliniğine ziyaretler, intihar düşüncesinin devam etmesi ve klinik sonuçları değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışma popülasyonu 259 kadın (%62,86) ve 153 erkekten (%37,14) oluşmakta olup, ortalama yaş 29,50 ± 11,51 (dağılım: 13–72) yıl idi. Kadınlar erkeklerden daha sık intihar girişiminde bulundu, ancak intiharı tamamlama erkeklerde daha yaygındı. Genel olarak, intihar girişiminde bulunanların %79,37'si (n=327) <40 yaşındaydı ve çoğunluğu 20-29 yaş aralığındaydı (n=147, %35,68). Ölümcül olmayan intihar girişimleri bekar, işsiz ve düşük eğitimli bireylerde daha yaygındı, ancak intiharı tamamlayanlar arasında medeni durum, eğitim ve meslek açısından anlamlı bir fark yoktu. İntihar girişimi için en yaygın kullanılan yöntem ilaç alımı ve zehirlenmeydi (n=345, %83,74). Ruhsal bozukluklar, aile içi veya ilişki çatışmaları ve partnerden ayrılma, intihar düşüncesinin yaygın nedenleriydi. Sonbaharda (örn.; Eylül) ve geceleri daha fazla intihar teşebbüsü görüldü.
SONUÇ: Kadınlar, genç yetişkinler, bekarlar, işsizler, psikiyatrik bozukluğu olan ve eğitim düzeyi düşük olan bireylerin, özellikle yalnız kalma olasılıklarının yüksek olduğu saatlerde intihar girişiminde bulunma olasılıkları daha yüksektir. (NCI-2022-9-12)

OBJECTIVE: We explored the epidemiological characteristics of suicide attempts and identified suicide trends and associated factors.
METHODS: This retrospective, cross-sectional, observational, and single-center study included consecutive 412 patients who were admitted to Emergency Department for follow-up and treatment after a suicide attempt between June 2019 and June 2022. We assessed patient demographics, suicidal behavior, previous suicide attempts, psychiatric disorders, drug use, visits to the psychiatry clinic within the past 6 months, the persistence of suicidal ideation, and clinical outcomes.
RESULTS: The study population consisted of 259 females (62.86%) and 153 males (37.14%), with a mean age of 29.50±11.51 (range: 13–72) years. Females attempted suicide more often than males, but suicide completion was more common in males. Overall, 79.37% (n=327) of the suicide attempters were aged <40 years and most were 20–29 years old (n=147, 35.68%). Non-fatal suicide attempts were more common in single, unemployed, and poorly educated individuals, but this was not the case for suicide completers. However, there was no significant difference in marital status, education, and occupation among suicide completers. Drug poisoning was the major form of suicide attempt (n=345, 83.74%). Mental disorders, family or relationship conflicts, and separation from a partner were common causes of suicidal ideation. Patient numbers were particularly high in the autumn (i.e., September), and at night.
CONCLUSION: Females, young adults, singletons, the unemployed, and individuals with psychiatric disorders and low education levels are more likely to attempt suicide, particularly during hours when they are likely to be alone.

Giriş: Bu çalışmanın amacı, geçici psödohipoaldosteronizm (t-PHA) ayırıcı tanısına katkıda bulunmaktı.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 24 haftadan küçük ve aldosteron düzeyi yüksek 29 bebek dahil edildi. Hastalar t-PHA ve diğer tanı grubu olarak iki gruba ayrıldı. 29 hastanın 18'i t-PHA grubunda, 11'i diğer tanı grubundaydı.
Bulgular: t-PHA grubundakilerin aldosteron, PRA, ACTH, kortizol ve 17-OHP ortalamaları 138±92.8 ng/dL, 8.39±10.57 ng/mL/h, 26.86±19.56 ng/L, 19.44±21.84 μg/dL ve 7,66±10,71 ng/mL idi. Diğer tanı grubunda; aldosteron, ortalam PRA, ACTH, kortizol ve 17-OHP seviyeleri 100,9±70 ng/dL, 5,49±8.41 ng/mL/h, 408.28±491.9 ng/L, 19.99±14.43 μg/dL ve 11.99±12.21 ng/mL idi. t-PHA grubunda PRA yüksek olan hasta sayısı sekiz (%50) iken, diğer tanı grubunda sadece iki (%18.1) idi. Serum K düzeyleri ortalaması her iki grupta aynı olmasına rağmen, t-PHA grubunda serum aldosteron/K oranları daha yüksekti.
Sonuç: 24 haftadan küçük, idrar yolu enfeksiyonu ve/veya idrar yolu anomalili bir bebekte elektrolit anormallikleri varsa, çocuk doktorları öncelikle t-PHA tanısını düşünmelidir. Böylece birçok gereksiz araştırma ve uygunsuz tedaviden kaçınılabilir. (NCI-2022-6-11)

OBJECTIVE: The aim of this study was to contribute to the differential diagnosis of transient pseudohypoaldosteronism (t-PHA).
METHODS: Twenty-nine infants, younger than 24 weeks, and with high aldosterone levels were included in the study. The patients were divided into two groups as t-PHA and other diagnoses group. Of 29 patients, 18 were in the t-PHA group and 11 were in other diagnoses group.
RESULTS: The means aldosterone, plasma renin activities (PRA), adrenocorticotropic hormone (ACTH), cortisol, and 17-hydroxyprogesterone (17-OHP) of those with t-PHA were 138±92.8 ng/dL, 8.39±10.57 ng/mL/h, 26.86±19.56 ng/L, 19.44±21.84 μg/dL, and 7.66±10.71 ng/mL, respectively. In other diagnoses group, the mean level of aldosterone, PRA, ACTH, cortisol, and 17-OHP levels was 100.9±70 ng/dL, 5.49±8.41 ng/mL/h, 408.28±491.9 ng/L, 19.99±14.43 μg/dL, and 11.99±12.21 ng/mL, respectively. In the t-PHA group, the number of patients with high PRA was eight (50%), while the number of patients with high levels was two (18.1%) in other diagnoses group. In the t-PHA group, although the average serum K levels were the same in both groups, serum aldosterone/K ratios were higher.
CONCLUSION: When an infant younger than 24 weeks, with urinary tract infection and/or urinary tract malformation has electrolyte abnormalities, pediatricians should primarily consider the diagnosis of t-PHA. Thus, many unnecessary investigations and inappropriate treatments can be avoided.

Giriş: Bu çalışma, travmatik beyin hasarı(TBH) olan çocuklarda görülen hastane enfeksiyonlarına(HE) etki eden faktörlerin tedavi maliyetine ve hastanede kalış suresine olan etkilerini belirlemeyi amaçlamıştır.
Yöntem: 2012-2014 yılları arasında çocuk yoğun bakım ünitesine (ÇYBÜ) TBH nedeniyle başvuran hastalar (n=66) ve kontrol grubu hastalar (n=120) risk faktörleri, hastanede kalış süreleri ve HE maliyetleri açısından değerlendirildi.
Bulgular: 186 hastanın verileri analiz edildi. Yüz yirmi hasta kontrol (54 erkek - 66 kadın), 66 hasta (27 erkek - 39 kadın) TBH idi. Toplam 186 hastanın 17’sinde HE vardı. TBH hastalarında % 7.6 HE varken, kontrol grubunda % 10 HE saptandı(p=0.58). En çok izole edilen mikrobiyal ajan Acinetobacter baumannii idi (dört vaka). 17 enfeksiyondan 13'ü (%76,5) kateterle ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonuydu. Her hasta başına ortalama maliyet 762 dolar olarak belirlendi ve hastane enfeksiyonu olan hastalarda ek maliyet 2081 dolardı.
Sonuç: Çalışmamızda kateter kullanımı hastane enfeksiyonları için en önemli risk faktörü olarak belirlendi. Tedavi sürecinde maliyet bazı gerekçelerle gözardı edilmiş olabilir ancak bulgular, yoğun bakım hastalarında nozokomiyal enfeksiyonların getireceği ek yük konusunda savunduğumuz hipotezi destekledi. Bu çalışmanın sonuçları, çocuklarda hastane enfeksiyonlarını azaltmanın maliyet-etkililiği veya maliyet-fayda oranının hesaplanması konusunda yol gösterici olmuştur. (NCI-2022-1-18)

OBJECTIVE: This study aimed to determine the factors that increase nosocomial infections (NIs) in pediatric patients with
traumatic brain injury (TBI) and the effects on both treatment cost and length of hospital stay.
METHODS: We performed a case-control study on patients admitted to the pediatric intensive care unit (PICU) with (n=66) or without (n=120) TBI between 2012 and 2014. The risk factors, length of stay, and costs of NIs were determined.
RESULTS: Data for 186 patients were analyzed. One hundred and twenty patients were controls (54 males vs. 66 females), while 66 were cases (27 males vs. 39 females). Seventeen out of the 186 PICU patients had NIs. About 7.6% of TBI patients had infections whereas 10% of control groups had NIs (p=0.58). The most isolated microbial agent was Acinetobacter baumannii (four cases). Thirteen (76.5%) out of the 17 infections were catheter-related bloodstream infections. The mean expenses per PICU patient were $762, with an additional cost of $2081 for patients with nosocomial contamination.
CONCLUSION: The use of catheters was the most critical risk factor for NIs in our study probably underestimated the cost for several reasons. Nevertheless, the findings supported our hypothesis about the additional burden of nosocomial spread on PICU patients. This study’s results should help provide evidence on cost-effectiveness or calculate the cost-benefit ratio of reducing NIs in children.

Amaç: Genom boyu ilişkilendirme çalışmaları, 17. kromozom uzun kolunda yer alan Gasdermin B (GSDMB) ve oromucoid benzeri 3 (ORMDL3) genlerinin astımla ilişkili olduğunu göstermiştir. Bu çalışmada, astım kontrol testi (ACT), egzersiz provokasyon testi (ECT) ve fraksiyonel Nitrik Oksit (FENO) düzeyleri ile GSDMB ve ORMDL3 gen ekspresyonlar arasında olabilecek ilişkinin belirlenmesi amaçlandı.
Yöntemler: 59 astımlı ve 38 astımı olmayan çocuk çalışmaya dahil edildi. Hasta grubu hafif persistan astım (29 hasta) ve orta persistan astım (30 hasta) olarak iki alt gruba ayırdık. Olguların tamamında ORMDL3, GSDMB gen ekspresyon düzeyleri, egzersiz provokasyon testi (ECT), total IgE seviyeleri ve eozinofil sayıları bakıldı. Ayrıca astımlı çocuklarda, astım kontrol testi (ACT) ve FeNO düzeyleri ölçüldü. Sonrasında ORMDL3, GSDMB gen ekspresyon katsayı değişimlerinin ECT, ACT, FeNO ile olan ilişkisine bakıldı.
Bulgular: ACT ≤15 olan hastalar ACT ≥20 olan hastalar ile karşılaştırıldığında ORMDL3 ve GSDMB gen ekspresyonlarının sırasıyla 6,74 ve 11,74 kat arttığı görüldü. Kat sayı değişimleri (ΔCq) açısından ACT ≥ 20 ile ACT ≤15 olan hastalar karşılaştırıldığında ΔCq ORMDL3 için ACT ≤15 olan hastalarda daha yüksek değişim değerleri gözlendi (p: 0.015). Benzer şekilde FENO ≤25 ppb olan hastalar FENO >25 ppb olan hastalar ile karşılaştırıldığında ise ORMDL3 ve GSDMB gen ekspresyonları sırasıyla 2,93 ve 3,56 kat artmıştı. Kat sayı değişimleri karşılaştırıldığında ise FENO ≤ 25ve FENO >25 hastalar arasında anlamlı fark bulunmadı. ΔCq değerleri ile ACT skoru arasında hafif düzeyde negatif korelasyon saptandı (ORMDL3 için p=0.003, r=-0.418 ve GSDMB için p=0.016, r=-0.345). Ayrıca, ORMDL3 ile GSDMB gen ekspresyonları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir pozitif korelasyon gözlemledik (r=0.80, p<0.001).
Sonuç: Artmış ORMDL3 ve GSDMB gen ekspresyon düzeylerinin astımda ACT skorları, FeNO ve ECT ile ilişkili olabileceğini gösterdik. Bu bulgular, prognostik tahmin için çeşitli astım fenotiplerinde gen ekspresyon seviyelerini kullanabilen daha fazla sayıda denek ile gelecekteki çalışmaları teşvik edebilir. (NCI-2022-10-14)

OBJECTIVE: Genome-length association studies have shown that Gasdermin B (GSDMB) and Orosomucoid-like 3 (ORMDL3) genes located on the long arm of chromosome 17 are associated with asthma. In this study, it was aimed to determine the possible relationship between asthma control test (ACT), exercise provocation test (ECT), and fractional nitric oxide (FENO) levels and GSDMB and ORMDL3 gene expressions.
METHODS: 59 asthmatic and 38 non-asthmatic children were included in the study. We divided the patient group into two subgroups as mild persistent asthma (29 patients) and moderate persistent asthma (30 patients). ORMDL3, GSDMB gene expression levels, ECT, total IgE levels, and eosinophil counts were measured in all cases. In addition, ACT and FeNO levels were measured in children with asthma. Afterward, the relationship of ORMDL3 and GSDMB gene expression coefficient changes with ECT, ACT, and FeNO was examined.
RESULTS: When patients with ACT ≤15 were compared with patients with ACT ≥20, ORMDL3 and GSDMB gene expressions were increased 6.74 and 11.74 times, respectively. Comparing patients with ACT ≥20 and ACT ≤15 in terms of coefficient changes (ΔCq), higher change values were observed for ΔCq ORMDL3 in patients with ACT ≤15 (p=0.015). Similarly, when patients with FENO ≤25 ppb were compared with patients with FENO >25 ppb, ORMDL3 and GSDMB gene expressions were increased by 2.93 and 3.56 times, respectively. When the coefficient changes were compared, no significant difference was found between FENO≤25 and FENO >25 patients. There was a slight negative correlation between ΔCq values and ACT score (p=0.003, r=-0.418 for ORMDL3, and p=0.016, r=-0.345 for GSDMB). In addition, we observed a statistically significant positive correlation between ORMDL3 and GSDMB gene expressions (r=0.80, p<0.001).
CONCLUSION: We showed that increased ORMDL3 and GSDMB gene expression levels may be associated with ACT scores, FeNO and ECT in asthma. These findings may encourage future studies with larger numbers of subjects that can use gene expression levels in various asthma phenotypes for prognostic prediction.

Amaç: Çocukluk çağı besin alerjileri ile ilgili güncel değerlendirmeler çok önemlidir, birçok çalışmada sıklığının arttığı göstermiştir. Bu çalışmada gıda alerjisinin klinik etkilerini daha iyi anlamak, bu konudaki literatüre katkı sağlamak ve ülkemiz verilerini değerlendirmek amacıyla epidemiyoloji ve klinik özelliklerini retrospektif olarak inceledik.
Metod: 2014-2019 yılları arasında Erciyes Üniversitesi Çocuk Alerji Polikliniğine başvuran besin alerjisi hastalarının epidemiyolojik ve klinik verileri bir istatistiksel analiz programı ile analiz edildi ve literatür ile karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Retrospektif değerlendirmemiz sonucunda besin alerjisi tanısı konan 854 hastanın yaş ortalaması 21,2±30,7 ay (min 0 ay, maks 16.5 yıl) olarak bulundu. Hastalarımızın 512'si (%60) kız, 342'si (%40) erkekti. En sık başvuru şikayeti %75.2 ile döküntü olup, bunu %27,6 kaşıntı, %10,5 anjioödem, %10,5 kanlı defekasyon, %8,4 hışıltı, %8,3 kusma, %6,7 ishal, %6,6 sık bronşiolit, %6,2 öksürük, %4.4'ü nefes darlığı izlemektedir. Hastaların %32.2'sininde çoklu gıda alerjisi olduğu ve en yüksek duyarlılık oranlarının, yumurta alerjisi ile %65.9 ve süt ile %39.2 olduğu gösterildi. Sınıflandırmada besin alerjisi ile takip edilen hastaların %75,1'inde IgE aracılı besin alerjisi, %24,9'unda ise IgE aracılı olmayan besin alerjisi olduğu saptandı.
Tartışma: Kliniğimizde takip edilen besin allerjisi tanılı hastaların 5 yıllık kesitsel değerlendirmesini içeren bu çalışmanın sonuçları, pediatrik yaş besin allerjisi ile ilgili giderek büyüyen literatüre katkı sağlayabilir. (NCI-2022-4-9)

OBJECTIVE: Current evaluations of pediatric food allergies are very important, many studies have shown that the frequency of food allergies is increasing in the pediatric age group. In this study, we retrospectively investigated the epidemiology and clinical features to better understand the clinical effects of food allergy, to contribute to the literature on this subject, and to evaluate the data of our country.
METHODS: The epidemiological and clinical data of patients with food allergies diagnosed at the Erciyes University Pediatric Allergy Outpatient Clinic between 2014 and 2019 were analyzed. The outcomes were analyzed by a statistical analyzing program and compared with the literature.
RESULTS: As a result of our retrospective evaluation, we found that the mean age of 854 patients who were diagnosed with food allergy was 21.2±30.7 months (min 0 months, max 16.5 years). 512 (60%) of our patients were female, and 342 (40%) were male. The most common complaint was rash at the rate of 75.2% and followed by itching 27.6%, angioedema 10.5%, bloody defecation 10.5%, wheezing 8.4%, vomiting 8.3%, diarrhea 6.7%, frequent bronchiolitis 6.6%, cough 6.2%, and shortness of breath 4.4%. It was shown that 32.2% of the patient had multiple food allergies and the highest sensitivity rates were 65.9% with egg allergies and 39.2% with milk. In the classification, it was found that 75.1% of the patients who were followed up with food allergy had IgE-mediated food allergy, and 24.9% had a non-IgE-mediated food allergy.
CONCLUSION: The results of this study of a 5-year cross-sectional evaluation of the patients diagnosed with food allergy and followed up in our clinic may contribute to the growing body of literature on pediatric-age food allergy.

Amaç: Bu çalışma, karotid arter stenozu olan iskemik inme hastalarında inflamatuar belirteçleri ve bunların stenoz derecesi ile ilişkisini araştırmayı amaçlamaktadır.
Yöntem: Bu retrospektif vaka-kontrol çalışması, yeni tanı almış 70 iskemik inme hastası ve 70 yaş-cinsiyet uyumlu sağlıklı kontrol ile gerçekleştirildi. Laboratuvar analizlerinde serum hemogramı, eritrosit sedimantasyon hızı (ESH) ve c-reaktif protein (CRP) dahil olmak üzere çalışıldı. Ortalama trombosit hacmi (OTH), Nötrofil-lenfosit oranı (NLO), trombosit-lenfosit oranı (PLO), ve monosit/yüksek yoğunluklu lipoprotein kolesterol (HDL) oranı (MHO) değerleri, hasta ve sağlıklı kontroller arasında karşılaştırıldı. Hastalar karotis arter stenoz derecesine göre iki gruba ayrıldı. Karotis stenoz oranı, grup 1'de %50'nin altında, grup 2'de %50 ve üzerindeydi.
Bulgular: Hasta grubunda, nötrofil, monosit, OTH, CRP, ESH, MHO, PLO, ve NLO düzeyleri kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksekti. Karotis stenozu seviyeleri ile inflamatuar belirteçler arasında anlamlı bir ilişki yoktu. Başvuru NIHSS skorları ile CRP, PLR, NLR değerleri arasında anlamlı bir ilişki vardı.
Sonuç: İnflamatuar belirteç değerleri, karotis arter stenozu olan inme hastalarında sağlıklı bireylere göre daha yüksekti. Bununla birlikte, bu değerler karotid arter stenozunun derecesini öngörüde bulunmak için kullanılmamalıdır. (NCI-2023-5-6)

OBJECTIVE: This study aims to investigate inflammatory markers and their relationship with the degree of stenosis in ischemic stroke patients with carotid artery stenosis.
METHODS: This retrospective case–control study was conducted with 70 newly diagnosed ischemic stroke patients and 70 age- and gender-matched healthy controls. Laboratory analyses were carried out including serum hemogram, biochemistry profiles, erythrocyte sedimentation rate, and C-reactive protein (CRP). Mean platelet volume (MPV), neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), platelet-to-lymphocyte ratio (PLR), and monocyte-to-high-density lipoprotein cholesterol ratio (MHR) values were calculated, and compared between the patients and healthy controls. Patients were divided into two groups according to the degree of arterial carotid stenosis. The degree of carotid stenosis was <50% in Group 1 and it was 50% and above in Group 2.
RESULTS: In the patient group, neutrophil, monocyte, MPV, CRP, sedimentation, MHR, PLR, and NLR levels were significantly higher than the control group. There was no significant correlation between the level of carotid stenosis and inflammatory biomarkers. There was a significant correlation between the presentation NIHSS value and CRP, PLR, and NLR values.
CONCLUSION: Inflammatory biomarker values were higher in stroke patients with carotid artery stenosis than in healthy individuals. However, they should neither be used to predict the degree of carotid artery stenosis.

Amaç: Serum kobalamin (Cbl) seviyesi tahlili, Cbl eksikliğini teşhis etmek için yaygın olarak kullanılır. Beklenmedik bir şekilde, bazı hastalarda yüksek Cbl seviyeleri belirlenebilir ve yorumlanması zordur. Biz bu çalışmada; çeşitli nörolojik semptomlarla başvuran hastalarda, yüksek Cbl seviyeleri ile çeşitli klinik durumlar arasındaki ilişkiyi araştırdık.
Yöntem: Veriler, bir üniversiteye bağlı üçüncü basamak uygulama hastanesinde, hastaların elektronik tıbbi kayıtlarından elde edildi. Serum Cbl düzeyleri 1000 pg/mL'nin üzerinde olan hastalar çalışmaya dahil edildi. Serum Cbl düzeyleri 900 pg/mL'nin altında ve 200 pg/mL'nin üzerinde olan hastalar kontrol grubunu oluşturdu.
Bulgular: Nörolojik sorunu olan hastaların ortalama Cbl düzeyi 1424.2±354.2 pg/mL iken, nörolojik olarak sağlıklı olan hastaların ortalama Cbl düzeyi 1316±317.8 pg/mL idi ve aradaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı. Çalışma grubunda nörolojik defisit veya semptom görülme oranı %24 bulunurken, kontrol grubunda bu oran sadece %18 idi. Beklenmedik bir şekilde, yüksek Cbl düzeyine rağmen, yüksek MCV oranı, çalışma grubunda kontrol grubuna göre daha yüksekti.
Sonuç: Bu çalışma, çeşitli nörolojik semptomlarla başvuran hastalarda Cbl metabolizması bozukluklarının önemini vurgulamaktadır. Nörolojik defisiti olan çocuklarda serum Cbl düzeylerine bakılmalıdır. Yüksek Cbl düzeyi saptanması durumunda hastalar yakın takip edilmeli ve kobalamin metabolizma bozuklukları açısından ileri tetkikler yapılmalıdır. (NCI-2022-6-6)

OBJECTIVE: The assay of serum cobalamin (Cbl) level is commonly used to diagnose Cbl deficiency. Unexpectedly, the elevated Cbl levels may be determined in some of the patients and its interpretation is difficult. We investigated the association between elevated Cbl levels and a variety of clinical entities in patients presenting with various neurological symptoms.
METHODS: The data were obtained from the patients’ electronic medical records in a tertiary hospital affiliated with a university. The pediatric patients with serum Cbl levels above 1000 pg/mL were included in the study. The patients with serum Cbl levels below 900 pg/mL and above 200 pg/mL constituted the control group.
RESULTS: The mean Cbl level of the patients with neurological problems was 1424.2±354.2 pg/mL, whereas the average Cbl level of neurologically healthy was 1316±317.8 pg/mL, and the difference was statistically significant. While the rate of having neurological deficits or symptoms in the study group was found to be 24%, this rate was only 18% in the control group. Unexpectedly, despite elevated Cbl level, the high mean corpuscular volume rate was higher in the study group compared to the control group.
CONCLUSION: This study highlights the importance of the disorders of Cbl metabolism in patients presenting with various neurological symptoms. In children with neurological deficits, serum Cbl levels should be checked. In case of high Cbl level is determined, patients should be followed up closely, and further investigations should be performed in terms of Cbl metabolism disorders.

Amaç: Genellikle sporadik olan gastrointestinal stromal tümörler (GIST'ler), gastrointestinal sistemin interstisyel Cajal hücrelerinden veya bunların kök hücre benzeri öncülerinden kaynaklanır. Tümör ilişkili sendromlar dışında GİST'lerin diğer tümörlerle birlikteliğinin de bildirildiği bildirilmektedir. Bu senkron tümörlerin etiyolojisi hakkında net bir bilgi yoktur. Bu çalışmada diğer tümörlerle senkron GİST tanısı alan 13 olgunun klinikopatolojik özelliklerini sunmak istedik.
Gereç ve Yöntem: Olguların demografik özellikleri, ilerleyici hastalık skoru riskleri ve tümörün yerleşim yeri, büyüklüğü, mitotik aktivitesi ile birlikte sağ kalımları değerlendirildi.
Bulgular: GIST tanılı 101 olgunun 13'ünde GIST ile senkron bir primer tümör vardı. Senkron GIST'ler mide ve ince bağırsakta yer almıştı. Olguların çoğu intraoperatif ve postoperatif dönemde tesadüfen saptandı. Progresif hastalık için risk puanları düşük (n=1), çok düşük (n=1) ve risk yok (n=11) kategorileri olarak kategorize edildi. GIST dışı tümörler mide, transvers kolon, sol kolon, rektum, safra kesesi, böbrek ve retroperitoneal boşlukta yerleşimliydi. Histolojik tümör tipleri adenokarsinom, diffüz büyük B hücreli lenfoma, mezotelyoma ve nöroendokrin tümördü. Senkron GİST'lerde yaşam beklentisi anlamlı olarak daha düşük bulundu.
Sonuç: GIST dışı tümörler için opere edilen olgularda tesadüfen GIST saptanma olasılığı her zaman akılda tutulmalıdır. (NCI-2022-7-4/R1)

OBJECTIVE: Gastrointestinal stromal tumors (GISTs), often sporadic, arise from interstitial Cajal cells of the gastrointestinal tract or their stem cell-like precursors. Apart from tumor-associated syndromes, it has been reported that GISTs are also associated with other tumors. There is no clear information about the etiology of these synchronous tumors. In this study, we wanted to present the clinicopathological features of 13 cases diagnosed as synchronous GIST with other tumors.
METHODS: Demographic characteristics of the cases, risk of progressive disease score, tumor localization, size, and the mitotic activity of tumors along with survival status were evaluated.
RESULTS: Thirteen of 101 cases diagnosed with GIST had a primary tumor synchronous with GIST. Synchronous GISTs were located in the stomach and small intestine. Most of the cases were detected incidentally in the intraoperative and post-operative periods. Risk scores for progressive disease were categorized as low (n=1), very low (n=1), and no risk (n=11). Non-GIST tumors were located in the stomach, transverse colon, left colon, rectum, gallbladder, kidney, and retroperitoneal space. Histological tumor types were adenocarcinoma, diffuse large B-cell lymphoma, mesothelioma, and neuroendocrine tumor. Life expectancy was found to be significantly lower in synchronous GISTs.
CONCLUSION: In cases operated for non-GIST tumors, the possibility of incidental detection of GIST should always be kept in mind.

Amaç: Tüm dünyada ortalama yaşam süresinin uzamasıyla birlikte yaşlı hastalarda görülen dermatolojik hastalıklar dahil olmak üzere tüm hastalıklar önem kazanmaktadır. Bu yaş grubunda dermatolojik hastalıklara sıklıkla eşlik eden sistemik hastalıkların varlığı tedavi seçimlerini etkileyebilir; ilaç kullanımına ve takibe uyum zayıf olabilir. Bu çalışmada amaç 65 yaş ve üzeri hastaların dermatolojik hastalıklarını değerlendirmek, klinik kontrollere ve ilaç tedavisine uyumlarını belirlemek.
Yöntem: Nisan 2021 ile Nisan 2022 tarihleri arasında tek bir üçüncü basamak dermatoloji kliniğine başvuran 65 yaş ve üzeri hastalarda retrospektif kesitsel bir çalışma yapılmıştır. Tanılar kliniktir ve tanısal testler sadece gerektiğinde yapılmıştır.
Bulgular: Dermatoloji polikliniğine başvuran135 hastanın toplam 207 başvurusu değerlendirildi. Ekzema (%23) ve deri infeksiyonları (%25,2) en sık dermatolojik tanılardı. Prekanseröz ve kanseröz deri lezyonları olan hastaların tüm gruba oranı %11,9 olarak bulundu. Takip ihtiyacı olan 123 hastadan sadece 37'si (%30,1) tavsiye edildiği şekilde kontrole gelmişti ve bu hastaların 23'ü (%62,2) düzenli olarak ilaçlarını kullanmıştı. Takibe uyum erkekler (OR 0,365, %95 CI 0,160-0,834, p=0,02) ve sadece topikal tedavi kullanılan hastalar arasında daha düşük bulundu (OR 0,345, %95 CI 0,138-0,863, p=0,20).
Sonuç: Ekzema ve deri infeksiyonları bu çalışmanın geriatrik hastalarında en sık görülen dermatolojik tanılardır. Deri şikayetleri olan geriatrik hastaların çoğu planlı kontrollerini takip etmemektedir. Kadınlar ve sistemik tedavi ajanlarıyla tedavi edilen hastalar daha uyumlu bulunmuştur. Bazal hücreli karsinom prevalansının düşük olmaması, bu yaş grubunda birincil şikayete bakılmaksızın dikkatli bir dermatolojik muayenenin önemini vurgulamaktadır. (NCI-2022-6-23)

OBJECTIVE: With the prolongation of the average life expectancy worldwide, diseases including dermatological disorders of the elderly are gaining importance. The presence of comorbidities in this age group may affect the treatment strategies; compliance with follow-up and adherence to medication can be poor. The aim of this study is to evaluate the dermatological disorders of patients aged 65 and over and determine their adherence to dermatologic treatment.
METHODS: A retrospective and cross-sectional study was conducted on patients aged 65 and over applied to a single tertiary dermatology clinic between April 2021 and April 2022. Diagnoses were that clinical and diagnostic tests were performed when only necessary.
RESULTS: A total of 207 admissions to the dermatology clinic by 135 patients were evaluated. Eczema (23.05%) and infections (25.2%) were the most common dermatological diagnoses. The percentage of patients with precancerous and cancerous lesions was 11.9%. Among 123 patients who need at least a follow-up visit, only 37 patients (30.1%) applied for follow-up as advised, and medicines were taken regularly by 23 of these patients (62.2%). Compliance with follow-up was lower among men (OR 0.365, 95% CI 0.160–0.834, and p=0.02) and patients who were treated only with local therapy agents (OR 0.345, 95% CI 0.138–0.863, and p=0.20).
CONCLUSION: Eczema and infections were the most common dermatological diagnoses among geriatric patients in the present study. The majority of geriatric patients with skin conditions were not applying for follow-up visits. Women and patients treated with systemic therapy agents were more compliant. The prevalence of basal cell carcinoma was not low, and this emphasizes the importance of a careful dermatological examination regardless of primary complaint in this age group.

Laparoskopik Sleeve Gastrektomi ameliyatı son 10 yılda sıklığı giderek artan bir ameliyat çeşididir. Situs Inversus Totalis oldukça nadir görülen bir durumdur. SIT hastalarında SG güvenle yapılabilir. Ancak ameliyat öncesi multidisipliner değerlendirme çok önemlidir. Biz 25 yaşında, daha önceden SIT olduğunu bilmeyen, bu durumu ameliyat öncesi testlerde saptadığımız BMI: 47.6 olan bir hastayı sunduk. Hastamız sorunsuz bir şekilde post-operatif 3.günde taburcu oldu. Aynı şekilde obezite ameliyatları öncesi hastanın hiçbir hastalığı veya riski olmasa bile görüntülemenin ne kadar önemli olduğunun bir daha altını çizmek istiyoruz. SIT ve bariatrik cerrahi ile daha fazla çalışma yapılması gerektiği kanaatine sahibiz. (NCI-2022-7-1)

Laparoscopic sleeve gastrectomy surgery is a procedure that has become more common in the past 10 years. Situs inversus totalis is an extremely rare condition. SG can be performed safely in SIT patients. However, pre-operative multidisciplinary evaluation is very important. In this article, we present a 25-year-old female patient with a body mass index of 47.6 who had no idea that she had SIT until pre-operative tests revealed it. The patient was discharged on the 3rd post-operative day without any problem. We would like to emphasize the importance of imaging even if the patient does not have any disease or risk before bariatric surgery. We believe that more studies should be done with SIT and bariatric surgery.

Kist hidatik birçok organı enfekte etmesine rağmen en sık karaciğer, akciğer ve merkezi sinir sistemini tutar. Kist hidatik tedavisinin amacı paraziti tamamen ortadan kaldırmak ve minimal mortalite ve morbidite ile nüksleri önlemektir. Bir kistin delinmesi, aspirasyonu, skolisidal enjeksiyonu ve reaspirasyonu (PAIR) prosedürü, daha az invaziv ve daha az morbid olması ve daha kısa hastanede kalış süresi ve daha düşük maliyet ile ilişkilendirilmesi nedeniyle cerrahi yönteme alternatif olarak tanıtılmıştır.. Burada karaciğer kist hidatik ponksiyonu sırasında anafilaksi gelişen 11 yaşında bir kız çocuğu sunuyoruz. PAIR işlemi sırasında anafilaksi gelişen hastaya intravenöz adrenalin, metil prednizolon ve antihistaminik ilaç verildi. Entübe edildi ve mekanik ventilatör kullanılarak yardımlı ventilasyon sağlandı. Çocuk, çocuk yoğun bakım ünitesine yatırıldıktan dört saat sonra ekstübe edildi. Takip sırasında karaciğer kist hidatiklerinin içeriği kateter ile aspire edildi, ardından %20 sodyum klorür ile irrigasyon ve yeniden aspirasyon yapıldı. Daha sonra kist boşluğuna çökmesini sağlamak için %97 etil alkol enjekte edildi. Bu raporun amacı, PAIR prosedürü sırasında nadir görülen anafilaksi oluşumuna dikkat çekmek ve klinisyenlerin bu komplikasyon için uyanık olması gerektiğini vurgulamaktı. (NCI-2022-5-10)

Although hydatid cyst infects many organs, it most commonly involves liver, lungs, and central nervous system. The goal of hydatid cyst treatment is to completely eliminate the parasite and to prevent recurrences with minimal mortality and morbidity. The procedure of puncture, aspiration, injection of a scolicidal, and reaspiration (PAIR) of a cyst has been introduced as an alternative to surgical method since it is less invasive and less morbid and is associated with a shorter hospital stay and a lower cost. Herein, we report an 11-year-old girl who developed anaphylaxis during the puncture of a hepatic hydatid cyst. The patient who developed anaphylaxis during the PAIR procedure was administered intravenous adrenaline, methyl prednisolone, and antihistaminic medication. She was intubated and provided assisted ventilation using a mechanic ventilator. The child was extubated 4 h after her admission to the pediatric intensive care unit. During follow-up, the contents of her hepatic hydatid cysts were aspirated through a catheter, followed by their irrigation with 20% sodium chloride and re-aspiration. Then, 97% ethyl alcohol was injected into the cyst cavity to make it collapse. The goal of this report was to draw attention to the rare occurrence of anaphylaxis during the PAIR procedure and to stress that clini-cians should be vigilant for this complication.

Coronavirus hastalığı 2019 salgını (COVID-19) sırasında küresel yaklaşım, etkili tedaviler bulunana veya aşılar geliştirilene kadar bu ölümcül virüsün yayılmasını azaltmak amacıyla popülasyonları karantina prosedürleriyle izole etmekti. mRNA bazlı aşılar Mart 2020'de Amerika Birleşik Devletleri'nde kullanıma sunuldu. Gıda ve ilaç dairesi Aralık 2020'de 16 yaş ve üstü bireyler için acil kullanım izni bile yayınladı. Ancak bu hızlı gelişmeler olası yan etkiler gibi başka sorunları da beraberinde getirdi. Yeni bir tedavi geliştirip test ederken, yan etki yönetiminin ne kadar önemli olduğu ortaya çıktı. Burada SARS-CoV-2 mRNA aşılamasının dördüncü gününde gelişen kutanöz vaskülit olgusunu sunduk. Hasta orta doz metilprednizolon ile başarılı bir şekilde tedavi edildi. (NCI-2022-1-13/R1)

During the coronavirus disease 2019 pandemic, global approach was to isolate populations with quarantine procedures to reduce the spread of this deadly virus until effective treatments are found or vaccines are developed. mRNA-based vaccines became available in the United States in March 2020. The Food and Drug Administration even issued an Emergency Use Authorization for individuals 16 years and older in December 2020. However, these rapid developments have brought along other problems such as possible side effects. As we develop and test a new treatment, it became clear how important side-effect management is. Here, we present a case of cutaneous vasculitis that developed on the fourth day of SARS-CoV-2 mRNA vaccination. The patient was successfully treated with medium-dose methylprednisolone.

Kolorektal kanserler (KRK) tüm kanserler içerisinde görülme sıklığı ve mortalitesi açısından önemli bir paya sahiptir. Bu çalışmada kolorektal kanser tarama yöntemlerinden gaitada gizli kan testi (GGK) ve kolonoskopi yöntemini bilme ve hayatının herhangi bir döneminde bu testleri yaptırma prevalansı ile ilgili araştırmaların sistematik derlemesinin ve meta analizinin yapılması amaçlandı. Beş farklı veri tabanı kullanılarak Türkçe ve İngilizce dillerinde literatür taraması yapıldı ve toplam 1176 çalışmaya ulaşıldı. Bu çalışmaya dahil edilmek üzere 22 çalışma seçildi. Dahil edilen araştırmaların değerlendirilmesinde, çalışmalar PICOS sorularına cevap arayacak şekilde okundu. Open Meta Analyst demo programı ve rastgele etkiler modeli kullanıldı. GGK ve kolonoskopiyi bilme ve yaptırmanın prevalans hızı ve %95 güven aralığı hesaplandı. Meta-analiz sonuçlarına göre; KRK tarama testlerinden GGK'yı bilme prevalansı %19.3, GGK yaptırma prevalansı %13.2, kolonoskopi bilme prevalansı %31.7 ve kolonoskopi yaptırma prevalansı %10.0 olarak bulundu. Sonuç olarak, Türkiye'de riskli bireylerde GGK ve kolonoskopiyi bilme ve yaptırma prevalansı düşüktür. (NCI-2022-10-4)

Colorectal cancers (CRCs) have an important share in the prevalence and mortality among all cancers. It was aimed to make a systematic review and meta-analysis of researches about the prevalence of knowing fecal occult blood test (FOBT) and colonoscopy, which are among the CRC screening methods, and the prevalence of having these tests at any time in life. A literature search using five different databases were screened both in Turkish and English language and a total of 1176 studies were reached. Of these, 22 studies were selected to be included in this study. In the evaluation of the researches included in the study, the studies were read in a way to look for answers to PICOS questions. Open Meta-analyst demo program and random effects model was used. The prevalence rate and 95% confidence interval of knowing and having FOBT and colonoscopy were calculated. According to the meta-analysis results, the prevalence of knowing the FOBT among the CRC screening tests was 19.3%, the prevalence of having the FOBT was 13.2%, the prevalence of knowing colonoscopy was 31.7%, and the prevalence of having colonoscopy was 10.0%. As a conclusion prevalence of knowing and having FOBT and colonoscopy was low in risky individuals in Turkiye.

(NCI-2023-3-9)