Amaç: Hem çocuklar hem de ebeveynleri üzerinde önemli bir sıkıntıya neden olan noktürnal enürezis (NE) gelişiminde çeşitli psikolojik faktörler rol oynamaktadır. Ancak, mevcut çalışmalar NE' e neden olan veya NE' den kaynaklanan psikiyatrik durumlara bir rol yükleyememektedir. Bu çalışma, NE' nin etyopatogenezinde rol oynayabilecek NE' li hastaların ebeveynleri ile ilgili bazı psikiyatrik parametreleri ortaya koymayı amaçlamaktadır.
Yöntem: 53 birincil NE’li çocuğun 79 ebeveyni ve 44 sağlıklı çocuğun 78 ebeveyni çalışmaya alındı. Gündüz işeme semptomları, ek komorbiditesi veya ikincil enürezisi olan çocukların ebeveynleri çalışma dışı bırakıldı. Kontrol grubu olarak, işeme semptomları olmayan sağlıklı çocukların yaş ve cinsiyet uyumlu ebeveynleri alındı. Psikiyatrik durumları ölçmek için Ebeveyn Yansıtıcı İşlevler Anketi, Kişiler Arası Duygu Düzenleme Anketi ve Zarit Bakım Veren Yük Ölçeği kullanıldı.
Bulgular: NE'li çocukların ebeveynleri, kontrol grubuna kıyasla önemli ölçüde daha zayıf yansıtıcı işlevsellik ve duygu düzenleme yetenekleri gösterdi. Ayrıca, NE hastalarının ebeveynlerinde algılanan bakım veren yükü de anlamlı olarak daha yüksekti. Korelasyon analizleri ayrıca yansıtıcı işlevsellik ve duygu düzenlemenin bakım veren yükü ile negatif ilişkili olduğunu gösterdi.
Sonuçlar: Bu çalışma, birincil NE hastalarının ebeveynlerinin kişilerarası ilişkilerde zihinselleştirme ve duygu düzenlemede zorluk yaşayabileceğini ortaya koymuştur. Bu zorluklar NE'nin bir nedeni veya sonucu olabilir. Ayrıca bulgularımız NE hastalarının ebeveynlerinin bakım verme yükünü daha fazla algıladıklarını göstermiştir. Bu nedenle NE hastalarının ebeveynlerinin psikolojik danışma almaları uygun olabilir. (NCI-2021-9-8/R1)

OBJECTIVE: Various psychological factors play a role in the development of nocturnal enuresis (NE) which causes significant distress both on children and their parents. However, current studies cannot attribute a role to the psychiatric conditions that cause or result from NE. This study aims to reveal some psychiatric parameters related to the parents of patients with NE which may play a role in the etiopathogenesis of NE.
METHODS: Seventy-nine parents of primary 53 NE children and 78 parents of 44 healthy children were enrolled to the study. Parents of children with daytime voiding symptoms, additional comorbidity, or secondary enuresis were excluded from the study. Age- and sex-matched parents of healthy children with the absence of voiding symptoms were included as the control group. Parental Reflective Functioning (RF) Questionnaire, Interpersonal Emotion Regulation (ER) Questionnaire, and Zarit Caregiver Burden Scale were recorded to measure psychiatric conditions.
RESULTS: Parents of children with NE showed significantly poorer RF and ER abilities compared to the control group. Moreover, the perceived caregiver burden was also significantly higher in parents of NE patients. Correlation analyses also showed that RF and ER are negatively correlated with caregiver burden.
CONCLUSION: This study revealed that the parents of primary NE patients may have difficulty mentalizing and ER in interpersonal relationships. These difficulties may be a cause or a consequence of the NE. In addition, our findings showed that parents of NE patients perceive more caregiving burden. Therefore, it may be advisable for parents of NE patients to seek psychological counseling.

AMAÇ: Bu çalışmada OKB (Obsesif-kompulsif bozukluk) tanısına sahip çocuk ve ergenlerde içgörü düzeyi ile OKB’ye ait klinik özelliklerin ilişkisini saptamak ve bu çocukların ailesel psikiyatrik özelliklerini değerlendirmek amaçlanmıştır.
GEREÇ VE YÖNTEM: OKB tanısı konulan 92 çocuk ve ergene, Çocuklar İçin Yale-Brown Obsesif-Kompulsif Belirti Kontrol Listesi (ÇY-BOKÖ-SC), Çocuk Yale-Brown Obsesif Kompulsif Ölçeği’nin (ÇY-BOKÖ) 11. maddesi, Wechsler Çocuklar İçin Zeka Ölçeği Gözden Geçirilmiş Form (WISC-R), Okul Çağı Çocukları için Duygulanım Bozuklukları ve Şizofreni Görüşme Çizelgesi-Şimdi ve Yaşam Boyu Versiyonu-Versiyon 1.0 (ÇDŞG – ŞY) uygulanmıştır. Birinci derece akrabalarla yüz yüze görüşme yapılmış, The Structured Diagnostic Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID-I) kullanılarak ailesel psikiyatrik profil değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Bu çalışmada OKB’nin ailenin ilk çocuklarında görülme oranı (%41.3) yüksek bulunmuş ve içgörü düşüklüğü ile entelektüel yeti yitimi eş tanısının anlamlı ilişkisi saptanmıştır (p=0.003). OKB eş spektrum bozukluğu olan olgularda iç görü düzeyi yüksek bulunmuştur (p <0.001). OKB’ye eşlik eden tanılardan DEHB (Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu) (%19.5); obsesyon-kompulsiyon boyutlarından kirlenme/temizleme alt boyutu, erkeklerde simetri/biriktirme alt boyutu yüksekti (p=0.046). Ailesinde majör depresif bozukluk (MDB) tanısına sahip OKB’li olguların DEHB eş tanı oranları yüksekti (p=0.038). Ailesinde MDB ve anksiyete bozuklukları dışında diğer psikiyatrik bozuklukları olan OKB olgularında entelektüel yeti yitimi tanı oranı diğer tanılardan yüksekti (p<0.001).
SONUÇ: Çocukluk dönemi OKB’sinin içgörü düzeyi ve klinik özellikleri, OKB’nin seyri ve ailesel psikiyatrik yönü ile ilgili elimizde kesinlik kazanmış bilgi bulunmadığı göz önüne alındığında, bu bozukluğun klinik ve ailesel özellikleri hakkında daha doğru bilgilere ulaşmak için alan çalışmalarına gereksinim vardır. (NCI-2021-4-15/R1)

OBJECTIVE: The aim of this study was to explore the relationship between insight level and clinical and familial psychiatric features of children with obsessive-compulsive disorder (OCD).
METHODS: Children’s Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale-Symptom Checklist, 11th item of the Children’s Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale, Wechsler Intelligence Scale for Children Revised Form, Affective Disorders and Schizophrenia for School Aged Children Present and Lifetime Version 1.0, and Structured Diagnostic Interview for Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-IV Axis I Disorders were applied to 92 pediatric OCD patients.
RESULTS: In this study, the prevalence of OCD in the first children of the family was high (41.3%), and low insight was significantly related with concomitant intellectual disability (p=0.003). The level of insight was high in patients with comorbid OCD spectrum disorders (p<0.001). Attention deficit and hyperactivity disorder (ADHD) was the most common psychiatric diagnosis accompanying OCD (19.5%). Among the obsession–compulsion subscales, the symmetry/hoarding was higher in males (p=0.046). OCD patients with a family history of major depressive disorder (MDD) had high ADHD comorbidity rates (p=0.038). In OCD patients, whose family had psychiatric disorders besides MDD and anxiety disorders, the diagnosis rate of intellectual disability was higher than other diagnoses (p<0.001).
CONCLUSION: The sociodemographic, clinical, and familial features of pediatric OCD patients cannot be adequately clarified if the patient has limited insight. Therefore, the insight of children with OCD should be considered a range or continuity.

AMAÇ: Bu çalışmanın amacı jüvenil dermatomyozit (JDM) hastalarının başlangıç bulgularını göstermek, takip sonuçlarını vermek ve kalsinozis gelişimi için risk faktörlerini saptamaktır.
METOD: 2005 ile 2020 yılları arasında JDM tanısı alan hastaların dosyaları incelenmiştir.
SONUÇLAR: Bu çalışmaya 33’ü kız, 15’i erkek olmak üzere toplam 48 JDM hastası alınmıştır. Ortalama hastalık başlangıç yaşı 7.6 ± 3.6 yıldı. Ortanca takip süresi 35 (6 – 144) aydı. Yirmi dokuz hastada (%60.4) monosiklik gidişat, 7 hastada (%14.6) polisiklik gidişat, 12 hastada (%25) kronik persistan gidişat izlendi. Son kontrolde 35 hasta (%72.9) remisyonda iken 13 hastada (%27.1) aktif hastalık mevcut idi. Kalsinozis gelişimi 11 hastada (%22.9) gözlenmiştir. Tanı anında myalji, livedo rasemoza, cilt hipopigmentasyonu, düşük ALT düzeyleri ve yüksek doktor görsel analog skala skoru olan hastalarda kalsinozis daha sık gözlendi. Ayrıca geç tanı alanlarda ve kronik persistan hastalık seyri olanlarda kalsinozis daha sık gözlenmiştir. Bu parametrelerin hiçbiri regresyon analiz incelemesinde kalsinozis için bağımsız bir risk faktörü olarak bulunmamıştır.
SONUÇ: Son birkaç dekatta JDM’de mortalite oranında dramatik bir azalma gözlenmiştir ancak kalsinozis gelişimi oranında aynı belirgin azalma sağlanamamıştır. Kalsinozis gelişimi açısından en önemli risk faktörü olarak aktif hastalığın uzun süre devam etmesi sayılmaktadır. Çalışmamızda ayrıca tanı anında myalji, livedo rasemoza, deri hipopigmentasyonu, düşük ALT düzeyleri ve yüksek doktor görsel analog skala skoru bulunanlarda kalsinozis oluşumunun daha sık olduğu bulunmuştur. (NCI-2021-10-10/R1)

OBJECTIVE: This study aimed to look for the initial manifestations of juvenile dermatomyositis (JDM), give follow-up results, and search for risk factors for the development of calcinosis.
METHODS: The files of children with JDM diagnosed between 2005 and 2020 were reviewed retrospectively.
RESULTS: The study included 48 children, 33 girls and 15 boys. The mean age at the onset of the disease was 7.6±3.6 years. The median duration of follow-up was 35 (6–144) months. Twenty-nine patients (60.4%) had monocyclic, 7 (14.6%) patients had polycyclic, and 12 (25%) patients had chronic persistent disease course. At the time of enrollment, 35 (72.9%) patients were in remission, while 13 (27.1%) patients had active disease. Calcinosis developed in 11 patients (22.9%). Children having myalgia, livedo racemosa, skin hypopigmentation, lower alanine aminotransferase (ALT) levels, and higher physician visual analog scores at the time of diagnosis had a higher risk for calcinosis. Calcinosis was also more common in children with diagnostic delay and chronic persistent disease course. None of these parameters remained independent risk factors for calcinosis in multivariate logistic regression analysis.
CONCLUSION: The rate of mortality has decreased dramatically over decades in JDM, but the rate of calcinosis has not changed proportionately. Long duration of active, untreated disease is accepted as the main risk factor for calcinosis. We have seen that calcinosis was more common in children having myalgia, livedo racemosa, skin hypopigmentation, lower ALT levels, and higher physician visual analog scores at the time of diagnosis.

Amaç: Follistatin-like protein 1 (FSTL-1) ve follistatin-like protein 3 (FSTL-3), daha önceki çalışmalarda inflamatuar sitokinlerle ilişkilendirilen glikoproteinlerdir. Ancak Ailevi Akdeniz Ateşi (AAA) patogenezinde bir etkisinin olup olmadığı henüz bilinmemektedir. AAA hastalarında FSTL-1 ve FSTL-3 düzeylerini tespit etmeyi ve bunun atak durumu ve mutasyon tipleri ile ilişkisini belirlemeyi amaçladık.
Yöntem: Çalışmaya 56 AAA hastası ve 22 sağlıklı kontrol dahil edildi. Serum FSTL-1 ve FSTL-3 seviyeleri, toplanan serum örneklerinden ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay) yöntemi ile ölçüldü. Ayrıca hastaların MEFV (MEditerranean FeVer) gen mutasyon tipleri not edildi.
Bulgular: AAA hastalarında serum FSTL-1 seviyeleri sağlıklı kontrollere göre anlamlı derecede yüksekti (p = 0.005). Ancak atak dönemindeki (n=26) ve ataksız dönemdeki (n=30) hastalar arasında FSTL-1 düzeylerinde anlamlı fark yoktu. FSTL-3 seviyeleri, hem AAA hastaları ile sağlıklı kontroller hem de atak dönemindeki ve ataksız dönemdeki hastalar arasında benzerdi. Ayrıca, MEFV mutasyon tipi ve atak durumu FSTL-1 ve FSTL-3 seviyeleri üzerinde anlamlı bir etki göstermedi (p>0.05).
Sonuç: Çalışmamızın sonuçları, FSTL-3'ten daha çok FSTL-1'in AAA patogenezi ile ilişkili olabileceğini düşündürmektedir. Bununla birlikte, ne serum FSTL-1 ne de serum FSTL-3 inflamatuar aktiviteyi yansıtmak için iyi belirteç gibi görünmektedir. (NCI-2021-10-22/R1)

OBJECTIVE: Follistatin-like protein 1 (FSTL-1) and follistatin-like protein 3 (FSTL-3) are glycoproteins whose associations with inflammatory cytokines were reported in previous studies. However, it is not yet known whether they have an effect on the pathogenesis of familial Mediterranean fever (FMF). We aimed to detect the FSTL-1 and FSTL-3 levels and to determine their relationship to the attack status and mutation types in patients with FMF.
METHODS: Fifty-six FMF patients and 22 healthy controls (HCs) were included in the study. Serum FSTL-1 and FSTL-3 levels were measured with the enzyme-linked immunosorbent assay method from collected serum samples. In addition, the MEditerranean FeVer (MEFV) gene mutation types of the patients were noted.
RESULTS: Serum FSTL-1 levels were significantly higher in FMF patients than in HCs (p=0.005). However, there was no significant difference in FSTL-1 levels between patients in the attack period (n=26) and in the attack-free period (n=30). FSTL-3 levels were similar between FMF patients and HCs or patients in the attack period and in the attack-free period. Furthermore, the MEFV mutation type and attack status had no significant effect on FSTL-1 and FSTL-3 levels (p>0.05).
CONCLUSION: Our results suggest that FSTL-1 may be associated with the pathogenesis of FMF, rather than FSTL-3. However, neither serum FSTL-1 nor FSTL-3 seems to be good markers to reflect inflammatory activity.

AMAÇ: Pankreasın malign asiner hücreleri ve çevresindeki bağ dokusu arasındaki denge, pankreas kanserinin agresifliğini belirler. Mezotelin (MSLN) ve fibulin1 (FBLN1) ekspresyonlarının pankreas duktal adenokarsinomunda (PDCA) prognostik biyobelirteçler olarak sağkalım üzerindeki etki edip etmediğini araştırdık.
YÖNTEM: Bu çalışmaya 2009-2016 yılları arasında PDCA tanısıyla Whipple prosedürü uygulanan toplam 80 olgu, kontrol grubu olarak 40 pankreatit tanısı konan 40 olgu dahil edildi. MSLN ve FBLN1 ekspresyonları immun histokimyasal olarak, retrospektif olarak değerlendirildi. PDCA olgularında MSLN ve FBLN1 ekspresyon dereceleri, klinik patolojik özellikler ve sağkalım oranları arasındaki ilişkileri değerlendirdik.
BULGULAR: Medyan takip süresi 11.4 (3-41) aydı. MSLN, FBLN1ekspresyonları olguların tümünde immün reaktifti. PDCA'lı olgular ve kontrol grupları arasında MSLN ekspresyonu açısından anlamlı bir farklılık varken FBLN1 ekspresyonu açısından bu farklılık olmadığını belirledik. MSLN ve FBLN1 ekspresyonunu düşük-yüksek (L/H) grupları olarak sınıflandırdık. Yüksek ve düşük MSLN gruplarındaki olguların arasında medyan genel sağkalımında (OS) açısından anlamlı bir farklılık yoktu. Medyan OS, düşük-FBLN1 (asiner doku) grubunda 18 ay ((%95 GA: 9,51-26,48), yüksek-FBLN1 (asiner doku) grubuna göre 14 ay (%95 GA: 13.021-14.97) istatiksel anlamlılık içerisinde daha uzundu (p=0.035). Kaplan-Meier analizlerine göre düşük-FBLN1 ekspresyonu PDCA'da daha uzun sağkalım için olumlu bir faktördü. Tümör mikroçevresindeki FBLN1 ekspresyonu ile sağkalım arasında anlamlı şekilde ters bir ilişki vardı (p<0.05).
SONUÇ: Tümör mikroçevresindeki FBLN1 ekspresyonu, PDCA'da potansiyel bir terapötik hedef olarak hizmet edebilir. (NCI-2021-10-21/R2)

OBJECTIVE: The balance between malignant tumor cells and the connective tissue surrounding them determines the aggressiveness of the tumor. We aimed to understand the effects of mesothelin (MSLN) and fibulin1 (FBLN1) expressions on survival in pancreas ductal adenocarcinoma (PDCA), and also whether these proteins have prognostic value for PDCA.
METHODS: Of 80 patients in total, 40 who underwent the Whipple procedure for diagnosed PDCA between 2009 and 2016, and 40 patients with diagnosed pancreatitis as the control group, were included in the present study. Immunohistochemically, MSLN, and FBLN1 expressions were evaluated retrospectively. We assessed the relationship between the degree of MSLN, FBLN1 expression, clinical-pathological features, and survival rates in PDCA cases.
RESULTS: The median follow-up duration was 11.4 (3–41) months. All of the patients for MSLN and FBLN1 were immune reactive. We detected a significant difference in MSLN expression between patients with PDCA and control groups, but not in FBLN1 expression. MSLN, FBLN1 expressions were categorized as lower-higher (L/H) groupings. There was no difference in the median overall survival (OS) of patients in the MSLN groups. The L-FBLN1 group had a median OS of 18 months (95% CI: 9.51–26.48) versus 14 months (95% CI: 13.021–14.97) in the H-FBLN1 group (interconnective tissue) (p=0.035). According to Kaplan–Meier analysis, L-FBLN1 expression in the tumor microenvironment was associated with longer survival in PDCA. The FBLN1 expression in the tumor microenvironment was shown to be significantly inversely related to OS (p=0.05).
CONCLUSION: The FBLN1 expression, which is in the tumor microenvironment of PDCA, may serve as a prognostic biomarker.

Amaç: "Korku kaçınma davranışı", bireyin yaralanmaya neden olabileceği algısı nedeniyle belirli bir faaliyet veya hareketten kaçınması anlamına gelmektedir. Ağrıyla ilişkili olan hareket etme korkusu, bireylerin egzersiz programlarına uyumunu azaltabilir. Bu durum, kişilerin hareket etmekten kaçınmasına ve mevcut olan kısıtlanmanın artırmasına neden olabilir. Amacımız, boyun ağrılı hastalarda korku-kaçınma inançları anketinin incelenmesi ve boyun ağrısında korku-kaçınma davranışının Türkçe olarak değerlendirilmesi için klinisyen ve araştırmacılara farklı bir anket seçeneği oluşturulmasıdır.
Yöntem: Araştırmanın örneklemini, en az 3 ay süren boyun ağrısı şikayeti olan 18-65 yaş arası 175 hasta oluşturmuştur. Test boyun ağrısı olan ve tedavisi olmayan hastalara 2-7 gün arayla uygulanmıştır. Korku Kaçınma İnançları Anketinin (KKİ) geçerliliğini değerlendirmek için katılımcılara Visüel Analog Skalası (VAS), Boyun Özür Ölçeği (BÖÖ) ve Nottingham Sağlık Profili (NSP) uygulanmıştır.
Bulgular: Buna göre KKİ ile NSP arasında (r=0.227), ağrı (NSPA) (r=0.214), duygusal tepkiler (NSPDT) (r=0.220), fiziksel aktivite (NSPFA) (r=0.243) a zayıf ilişki gözlemlendi. KKİ anketinin alt ölçekleri olan fiziksel aktivite (KKİ-FA) ile BÖÖ (r=0.210), NSPA (r=0.205), NSPFA (r=0.267) arasında zayıf bir korelasyon gözlendi.
Sonuç: KKİ, boyun ağrısı olan hastalar için geçerli ve güvenilir bir araçtır. Çalışmamızda KKİ, BÖÖ ve NSP arasında VAS gibi zayıf bir ilişki tespit edildi. (NCI-2021-1-37)

OBJECTIVE: “Fear-avoidance behavior” means that the individual avoids a specific activity or movement due to the perception that it may cause injury. Fear of movement associated with pain can reduce individuals’ adaptation to exercise programs. This situation may cause individuals to refrain from taking action and increase the existing limitation. Our aim is investigating of Fear-Avoidance Beliefs Questionnaire (FABQ) in patients with neck pain and creating a questionnaire option for clinicians and researchers to evaluate the fear-avoidance behavior in neck pain in Turkish.
METHODS: The sample of the research was comprised 175 patients between the ages of 18–65, who have a complaint of neck pain that lasted for at least 3 months. The test was applied on patients with neck pain and no treatment, with an interval of 2–7 days. The Visual Analog Scale (VAS), Neck Disability Index (NDI), and Nottingham Health Profile (NHP) were applied on the participants to evaluate the validity of the FABQ.
RESULTS: Accordingly, between FABQ and NHP (r=0.227), pain (NHPP) (r=0.214), emotional reactions (r=0.220), and physical activity (NHPPA) (r=0.243), a weak relationship was observed. A weak correlation was observed between physical activity (FABQ-PA) which are subscales of the FABQ questionnaire and NDI (r=0.210), NHPP (r=0.205), and NHPPA (r=0.267).
CONCLUSION: FABQ is a valid and reliable tool for patients with neck pain. In our study, a weak relationship was detected between FABQ, NDI, and NHP, as like VAS.

Amaç: Ankilozan Spondilit (AS) ciddi morbidite ve mortaliteye neden olabilen inflamatuar bir hastalıktır. Sitrüline vimentine karşı oluşmuş antikorların (anti-MCV), RA’da arttığına dair çalışmalar bulunmasına rağmen, AS hastalarındaki seviyeleri hakkında az sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu nedenle, AS hastalarında anti-MCV antikor seviyelerini belirlemek ve hastalık aktivitesi parametreleriyle ilişkili olup-olmadığını saptamak amacıyla bu çalışmayı planladık.
Materyal ve Metotlar: Çalışmamızda 60 AS hastası, 60 RA hastası ve 50 sağlıklı kontrol olmak üzere üç grup oluşturuldu. ELİSA yöntemiyle anti-MCV antikor seviyeleri ölçüldü. Gruplar arasında anti-MCV antikor seviyeleri kıyaslandı. Daha sonra anti-MCV antikorlarının AS tanısındaki rolü ve hastalık aktivite parametreleri ile ilişkisini değerlendirildi.
Bulgular: Anti-MCV seviyeleri, RA (p<0,001) ve AS (p=0,006) hastalarında kontrol grubuna göre anlamlı yüksek saptandı.60 AS hastasının 4 (%6,7)'ünde anti-MCV antikoru önceden tanımlanmış eşik seviyesinden (20 IU/ml) daha yüksek bulundu. Hasta tarafından kabul edilebilir semptom durumu (PASS) olan veya olmayan hastalarda anti-MCV seviyeleri benzerdi. Ayrıca hastalık aktivitesi ile ilişkili veya AS teşhisi için yüksek sensivite ve spesifiteye sahip bir eşik değer bulunamamıştır.
Sonuç: Anti-MCV seviyeleri, AS hastalarında kontrol grubuna göre daha yüksek olmasına rağmen, AS teşhisinde ve hastalık ciddiyetini öngörmede kısıtlı bir yeterliliğe sahip olduğu düşünülebilir. (NCI-2022-2-10/R2 )

OBJECTIVE: Ankylosing spondylitis (AS) is a rheumatologic disease with severe morbidity and mortality. Many studies in the literature showing that serum antibodies against anti-mutated citrullinated vimentin (anti-MCV ab) can be elevated in rheumatoid arthritis (RA) patients. However, there is little data in the literature about the levels of anti-MCV antibodies in AS patients. We designed the study to evaluate the role of anti-MCV antibody in the diagnosis of AS and to investigate whether it is associated with disease activity parameters.
METHODS: There were three separate groups in our study. The number of participants in these groups is 60 patients in the AS group, 60 patients in the RA group, and 50 healthy participants in the control group. The anti-MCV ab levels of the participants were measured by enzyme-like immune assay method. We compared anti-MCV levels between groups. We then evaluated its role in the diagnosis of AS and evaluated its relationship with disease activity parameters.
RESULTS: The anti-MCV antibody levels of both AS (p=0.006) and RA (p>0.001) patients were found to be significantly higher than controls. Anti-MCV antibody was higher than predefined threshold level (20 IU/mL) in 4 of 60 (6.7%) AS patients. Anti-MCV levels are similar in patients with or without a -acceptable symptom state (PASS). There is also no appropriate anti-MCV cutoff level with respect to PASS and a highly sensitive and specific level for diagnosis of AS.
CONCLUSION: Although AS patients has higher anti-MCV levels than controls, it may have a limited ability to AS diagnosis and to predict severity of the disease.

Amaç: COVID-19 hastalarında görülen şiddetli enflamasyon ve oksidatif stres kümülatif antiviral etkilere neden olmaktadır ve ciddi inflamasyon doku, oksidatif hasarı ve DNA hasarını artırmaktadır. Bu nedenle bu çalışmanın amacı COVID-19 tanısı konan hastalarda oksidatif stres, DNA hasarı ve enflamasyon biyobelirteçleri araştırmaktır.
Yöntem: PCR ile COVID-19 olduğu teşhis edilen 150 hasta ile aynı demografik özelliklere sahip 150 sağlıklı gönüllülerden kan alınarak çalışmaya dahil edildi. Oksidatif stres biyobelirteçlerinden toplam oksidan seviyesi (TOS), toplam antioksidan seviyesi (TAS), toplam tiyol (TT), natif tiyol (NT) ve miyeloperoksidaz (MPO) enzim aktiviteleri fotometrik yöntemlerle ölçüldü. İnterlökin 1 beta (IL-1β), interlökin 6 (IL-6) ve tümör nekroz faktör-alfa (TNF-α)'nın enflamasyon biyobelirteç seviyeleri, ticari kitler kullanılarak ELISA yöntemiyle ölçüldü. Genotoksik etki Comet Assay ile değerlendirildi.
Bulgular: Oksidatif stres biyobelirteçleri; COVID-19 hastalarında kontrol grubuna göre DIS, TOS, MPO ve OSI ile TNF-α, IL-1β ve IL-6 seviyelerinde enflamasyon biyobelirteçleri ve DNA hasarı istatistiksel olarak anlamlı derecede arttı (p<0,001). COVID-19 hastalarında TAS, TT ve NT seviyeleri istatistiksel olarak anlamlı derecede azaldı (p<0,001).
Sonuç: COVID-19 hastalarında indüklenen oksidatif stres, enflamasyon ve DNA hasarı, hastalığın prognozu ve tedavi stratejilerine rehberlik edebilir. (NCI-2022-4-13)

OBJECTIVE: Severe inflammation and oxidative stress seen in COVID-19 patients cause cumulative antiviral effects, and serious inflammation increases tissue, oxidative damage, and DNA damage. Therefore, in this study, oxidative stress, DNA damage, and inflammation biomarkers were investigated in patients diagnosed with COVID-19.
METHODS: In this study, blood samples were obtained from 150 Covid-19 patients diagnosed by polymerase chain reaction and 150 healthy volunteers with the same demographic characteristics. Total oxidant status (TOS), total antioxidant status (TAS), total thiol (TT), native thiol, and myeloperoxidase (MPO) activities were measured by photometric methods. The levels of tumor necrosis factor-alpha (TNF-α), interleukin 1 beta (IL-1β), and interleukin 6 (IL-6), which are inflammation markers, were measured by the ELISA method using commercial kits. The genotoxic effect was evaluated by Comet Assay.
RESULTS: The oxidative stress biomarkers; Disulfide, TOS, MPO, oxidative stress index, and IL-1β, IL-6, and TNF-α levels of inflammation biomarkers and the DNA damage in COVID-19 patients were increased (p<0.001), and the levels of TAS, TT, and NT In COVID-19 patients were decreased (p<0.001).
CONCLUSION: In COVID-19 patients, induced DNA damage, inflammation, and oxidative stress can guide the prognosis and treatment strategies of the disease.

Giriş: Bu çalışmada amacımız serum CXCL5 düzeylerinin tekrarlayan ve düzelen multipl sklerozis (Relapsing Remitting Multiple Sclerosis -RRMS) hastalarında tanı ve tedavi yanıtını öngörmede biyobelirteç olarak rolünü araştırmaktı.
Metodlar: Fingolimod tedavisi altındaki 20 RRMS hastası, 10 nöromiyelitis optika spektrum hastalığı (NMOSH) olgusu ve ağırlıklı olarak optik ve spinal ataklarla seyreden 15 MS hastası ve 14 sağlıklı kontrolden elde edilen serumlarda ELISA yöntemi ile serum CXCL5 düzeyleri ölçüldü.
Sonuçlar: Fingolimod tedavisi CXCL5 düzeylerini anlamlı olarak düşürdü. NMOSH ve optik ve spinal ağırlıklı ataklarla seyreden MS olgularında CXCL5 düzeyleri benzer düzeydeydi.
Tartışma: Fingolimod tedavisi doğal bağışıklık sistemini üzerinde düzenleyici rol oynuyor olabilir. Serum CXCL5 düzeyleri RRMS ve NMOSH arasında anlamlı farklılık göstermemektedir. (NCI-2021-5-21/R1)

OBJECTIVE: Our aim was to determine whether serum C-X-C motif chemokine 5 (CXCL5) may serve as a diagnostic biomarker for relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) as well as a marker that can be used to predict treatment response.
METHODS: CXCL5 levels were measured by ELISA in sera of 20 RRMS patients under fingolimod treatment, 10 neuromyelitis optica spectrum disorder (NMOSD) patients, 15 RRMS patients presenting predominantly with spinal cord and optic nerve attacks (MS-SCON), and 14 healthy controls.
RESULTS: Fingolimod treatment significantly reduced CXCL5 levels. CXCL5 levels were comparable among NMOSD and MSSCON patients.
CONCLUSION: Fingolimod might regulate the innate immune system. Serum CXCL5 measurement does not differentiate between RRMS and NMOSD.

Giriş: Bilişsel bozukluklarda günlük yaşam becerilerini değerlendirmek oldukça önemlidir. Günlük bilişsellik ölçeğinde ‘‘everyday cognition’’ (ECog) 12 madde bulunmaktadır. Bu ölçek, karmaşık günlük yaşam becerilerini ve yürütücü işlevleri değerlendirmek için kullanılmaktadır. Bu sayede sağlıklı yaşlıları, hafif bilişsel bozukluk (HBB) hastalarından, aynı zamanda demans hastalarını HBB hastalarından ayırabilmektedir. Bu çalışmanın amacı ECog’un Türkçe validasyonunu yapmaktır.
Yöntem: Çalışma grubunda 40 sağlıklı yaşlı, 40 Alzheimer Hastası (AH) ve 40 HBB hastası yer almaktadır. Ölçeğin geçerliliğini sınamak için tüm katılımcılara GBil’in yanısıra Türkçe Bellek Testi (TYM-TR), Geriatrik Demans Ölçeği (GDS), Blessed Oryanyasyon Bellek Konsantrasyon (BOMC) ve Katz Günlük Yaşam Aktiviteleri ölçekleri uygulanmıştır.
Bulgular: Cronbach’s alpha test sonuçlarıyla ölçeğin çok yüksek iç geçerliğe sahip olduğu belirlenmiştir (p=0.93). ECog diğer testler ile karşılaştırıldığında GDS ve BOMC ile yüksek pozitif korelasyon; KATZ ve TYM-TR ile yüksek negatif korelasyon göstermektedir. T-ECog sağlıklı bireyler ile demanslı (AH ve HBB) bireylerin tanısal ayırımında etkin bulunmuştur (AUC=.82, Cl=.74-.89). HBB ile sağlıklı bireyler arasında ayırım yapmada etkinliği zayıf bulunmuştur (AUC=.52, Cl=.42-.63).
Sonuç: T- ECog-12, Türkçe konuşan hastalar için geçerli güvenilir bir ölçektir. Bu ölçek, sağlıklı bireyler ile demanslı bireylerin ayırımında etkilidir. (NCI-2021-2-46/R1)

OBJECTIVE: Assessing the activities of daily living (ADL) is important in cognitive impairment. The everyday cognition scale includes 12 items (ECog-12). It evaluates complex ADLs and executive functions. This scale can differentiate healthy elderly people from patients with mild cognitive impairment (MCI) as well as MCI from dementia patients. Our aim is to validate a Turkish version of ECog-12.
METHODS: The study group consisted of 40 healthy elders, 40 patients with Alzheimer’s disease (AD), and 40 patients with MCI. In addition to T-ECog-12, test - your memory- Turkish version (TYM-TR), Geriatric Dementia Scale (GDS), the Blessed orientation-memory-concentration (BOMC), and Katz ADL tests were administered to all participants for concurrent validity.
RESULTS: Cronbach’s alpha test showed excellent internal consistency (0.93). When T-ECog-12 was compared to the other tests, strong positive correlations were found between the GDS and BOMC; in addition, strong negative correlations were found between Katz ADL and TYM-TR scale. ECog-12 was found to be sensitive in differentiating healthy individuals from individuals with dementia (AD and MCI) (Area under the curve [AUC]=0.82, Cl=0.74–0.89). It was found to have low sensitivity in discriminating between MCI and healthy individuals (AUC=0.52, Cl=0.42–0.63).
CONCLUSION: T-ECog-12 was found to be reliable and valid for Turkish population. This scale is reliable and effective in diagnostic distinguishing healthy individuals from dementia.

Giriş: Hashimoto tiroiditi (HT) yıllar önce tanımlanmış olmakla birlikte etyopatogenezi belirsizliğini korumaktadır. Mannoz bağlayıcı lektin (MBL), lektin yolağında kompleman aktivasyonunu başlatır. HT'li çocuklarda MBL düzeylerini ve bunların tiroid hormonu ve tiroid otoantikor düzeyleri ile ilişkisini belirlemeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Çocuk polikliniğinden HT'li 39 hasta ve 41 kontrol alındı. Hastalar tiroid fonksiyonlarına göre gruplandırıldı: ötiroid, hipotiroidi ve klinik/subklinik hipertiroidi. Bu gruplar arasında MBL düzeyleri karşılaştırıldı. Çalışma grubunda serum MBL seviyeleri, MBL İnsan ELISA kiti kullanılarak belirlendi.
Bulgular: Çalışma grubuna dahil edilen 48'i kız olmak üzere (%60.0) 80 çocuktan alınan serum örneklerinde MBL seviyeleri çalışıldı. HT ve kontrol gruplarında MBL düzeyleri sırasıyla 50.787±34.718 ve 50.593±44.28 ng/ml (p=0,983) idi. HT grubunda tiroid fonksiyon grupları arasında MBL düzeyleri açısından anlamlı fark yoktu (p=0,869). Ayrıca cinsiyet, serum MBL düzeyleri için bir faktör olarak saptanmadı. Ayrıca WBC ile serum MBL düzeyleri arasında negatif korelasyon bulduk (r=-0.532; p=0.050). Diğer taraftan, serum MBL seviyeleri ile TSH, anti-TPO ve anti-TG arasında bir korelasyon yoktu.
Sonuç: HT hastalarında MBL seviyeleri düşük değildi. Otoimmün tiroid hastalığının gelişiminde MBL' nin rolünü tam olarak aydınlatmak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır. (NCI-2022-2-9/R2)

OBJECTIVE: Hashimoto’s thyroiditis (HT) was described many years ago, but the etiopathogenesis remains unclear. Mannose-binding lectin (MBL) initiates complement activation in the lectin pathway. We determined MBL levels in children with HT and the associations thereof with thyroid hormone and thyroid autoantibody levels.
METHODS: Thirty-nine patients with HT and 41 controls were enrolled from the pediatric outpatient clinics. Subjects were grouped according to their thyroid functions: Euthyroid, marked hypothyroidism and clinical/subclinical hyperthyroidism. MBL levels were compared among these groups. Serum MBL levels of the subjects were determined using MBL Human ELISA kit.
RESULTS: Serum MBL levels were studied in serum samples from the 80 subjects (48 (60.0%) females). MBL levels in HT and control groups were 50.787±34.718 and 50.593±44.28 ng/ml (p=0,983), respectively. In HT group, there was no significant difference in MBL levels between thyroid function groups (p=0.869). In addition, gender was not detected as a factor for serum MBL levels. Also we found negative correlation between WBC and serum MBL levels (r=-0.532; p=0.050). Otherwise there was no correlation between TSH, anti-TPO and anti-TG with serum MBL levels.
CONCLUSION: MBL levels did not decrease in HT patients. Further research is needed to elucidate more fully any role for MBL in the development of autoimmune thyroid disease.

Amaç: Bu çalışmada, COVİD-19 sonrası dönemde ağrısı devam eden hastalarda nöropatik ağrı sıklığını ve bunu etkileyen faktörleri belirlemeyi amaçladık.
Yöntemler: Çalışmaya 18-75 yaş arası COVİD-19 hastalığı (PCR pozitif) geçirmiş toplam 209 katılımcı dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri ve COVİD-19 şiddet verileri hastaya sorgulanarak kaydedildi. Kas-iskelet sistemi ağrısı VAS ve Genişletilmiş Nordic Kas-iskelet Sistemi Anketi (NMQ-E) kullanılarak değerlendirildi. Ek olarak nöropatik ağrı bileşenleri LANSS ağrı ölçeği ve Pain-DETECT anketi (PDQ) kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: COVİD-19' dan bu yana geçen ortalama süre 5,76 ± 2,95 aydı (min, 1; maks, 12). LANSS skoruna göre 6 hastada (%2,9), PDQ skoruna göre 12 hastada (%5,7) nöropatik ağrı vardı. NMQ-E’ye göre COVİD-19 sonrası dönemde en fazla ağrı sırt (%20.1), bel (%15.3) ve diz (%11.5) bölgelerinde tespit edildi. Her iki nöropatik ağrı ölçeğine göre; PDQ/LANSS nöropatik ağrısı olan hastalarda bel ağrısı (p: 0,001/0,001) ve diz ağrısı (p: 0,001/0,01) istatistiksel anlamlı olarak daha sıktı. Lojistik regresyon analizi, nöropatik ağrı ile akut COVİD-19 VAS skoru arasında anlamlı ilişkiler olduğunu gösterdi.
Sonuç: Bu çalışma, COVİD-19 sonrası dönemde kas-iskelet ağrısının en çok sırt, bel ve dizde olduğunu göstermiştir. Nöropatik ağrı insidansı değerlendirme parametrelerine bağlı olarak %2.9-5.7 arasındaydı. Nöropatik ağrı, COVİD-19 sonrası dönemde dikkat edilmesi gereken bir bulgudur. (NCI-2022-5-18)

OBJECTIVE: In this study, we aimed to determine the continuing pain during the post-COVID-19 period the frequency of neuropathic pain in these patients, and the factors affecting the frequency.
METHODS: A total of 209 participants were included in the study who had COVID-19 disease (PCR-positive) aged 18–75 years. The demographic characteristics and COVID-19 severity data were recorded by questioning the patients. The musculoskeletal pain was also assessed using Visual Analog Scale (VAS) and the extended Nordic musculoskeletal system questionnaire (NMQ-E). In addition, the neuropathic components of pain were evaluated using the Leeds Assessment of neuropathic symptoms and Signs (LANSS) pain scale and the Pain-DETECT questionnaire (PDQ).
RESULTS: The mean time elapsed since COVID-19 was 5.76±2.95 months (min, 1; max, 12). Six patients (2.9%) had neuropathic pain according to the LANSS score, and 12 patients (5.7%) according to the PDQ score. The NMQ-E indicated that the most pain was detected in the back (20.1%), low back (15.3%), and knee (11.5%) regions during the post-COVID-19 period. According to both neuropathic pain scales; low back pain (p=0.001/0.001) and knee pain (p=0.001/0.01) were more common in patients with PDQ/LANSS neuropathic pain. Logistic regression analysis showed that there were significant associations between neuropathic pain and acute COVID-19 VAS score.
CONCLUSION: This study demonstrated that musculoskeletal pain was prominent mostly in the back, low back, and knee during the post-COVID-19 period. The incidence of neuropathic pain was 2.9%–5.7% depending on the evaluation parameters. Neuropathic pain is a finding that should be considered during the post-COVID-19 period.

AMAÇ: Pilonidal sinüs hastalığı (PSH) sakrokoksigeal bölgede sık görülen bir hastalıktır ve kadınlarda erkeklere göre daha düşük insidansa sahiptir. Bu çalışmanın amacı, PSH'lı kadınlarda klinik, hematolojik, biyokimyasal ve hormonal parametreleri değerlendirmek ve hastalığın klinik ve laboratuvar bulgularının anormalliklerinde önemli bir rol oynayıp oynamadığını belirlemektir. Bu çalışma aynı zamanda PSH ile polikistik over sendromu (PKOS) arasındaki ilişki konusunu da ön plana çıkarmaktadır.
YÖNTEMLER: Tek merkezli, prospektif çalışma, PSH'lı kadınları ve kontrol grubuna kayıtlı eşit sayıda sağlıklı kadını (çalışmanın her kolunda 50 kadın) içermiştir. Her hastadan tıbbi öykü alındı ve tüm katılımcılara kan testleri yapıldı. Yumurtalıkları değerlendirmek için ultrason (US) görüntüleme yapıldı.
BULGULAR: Her iki grup da yaş açısından eşleştirildi (p=0.124). Obezite ve dislipidemi prevalansı PSH'lı kadınlarda kontrollere göre anlamlı derecede yüksekti (sırasıyla p=0.046, p=0.008). Sağ over hacmi çalışma grubunda kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (p=0.028). Çalışma grubu ayrıca anlamlı derecede daha yüksek nötrofil, C-peptid ve TSH seviyelerine sahipti (sırasıyla, p=0.047, p=0.031 ve p=0.048). PSH'lı hastalarda PKOS prevalansı daha yüksekti, ancak fark istatistiksel anlamlılığa ulaşamadı (%32'ye karşı %22, p=0.26).
SONUÇ: Çalışmamızın bulgularına dayanarak, PSH'sı olan ve olmayan kadınlar arasında bazı klinik ve kan parametreleri önemli ölçüde farklılık gösterdi. Mevcut çalışma, PSH'sı olan ve olmayan kadınlarda PKOS prevalansının önemli ölçüde farklı olmadığını ortaya koysa da, daha kapsamlı prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır. (NCI-2022-5-19)

OBJECTIVE: Pilonidal sinus disease (PSD) is a common disorder in the sacrococcygeal region and has a lower incidence in female as compared with male patients. The aim of this study is to evaluate clinical, hematological, biochemical, and hormonal parameters in women with PSD, and to determine whether the disease plays a major role in abnormalities of clinical and laboratory findings. This study also brings to the forefront the issue of the association between PSD and polycystic ovary syndrome (PCOS).
METHODS: The prospective single-center study included women with PSD, and an equal number of healthy women enrolled in the control group (50 women in each arm of the study). Medical history was taken from every patient, and blood tests were performed on all participants. Ultrasound imaging was performed to evaluate the ovaries.
RESULTS: Both groups were matched for age (p=0.124). The prevalence of obesity and dyslipidemia was significantly higher in women with PSD compared to controls (p=0.046, p=0.008, respectively). The right ovary volume was significantly higher in the study group than the control group (p=0.028). The study group had also significantly higher mean levels of neutrophil, C-peptide, and thyroid stimulating hormone (p=0.047, p=0.031, and p=0.048, respectively). The prevalence of PCOS was higher in patients with PSD, but the difference failed to reach statistical significance (32 vs. 22%, p=0.26).
CONCLUSION: Based on the findings of our study, some clinical and blood parameters differed significantly between women with and without PSD. Although the present study revealed that the prevalence of PCOS was not significantly different in women with or without PSD, more comprehensive and prospective studies are required.

Amaç: Literatürde, tromboembolik koşullarda bir biyobelirteç olarak ortalama trombosit hacminin (MPV) kullanımına dair kanıtlar gösterilmiştir. Kalıtsal trombofili için genetik testlerin seçici olarak yapılması önerilmektedir. Kalıtsal trombofilinin genetik olarak incelenebilmesi için hastaların önceliğinin uygun yöntemlerle belirlenmesi yararlı olabilir. Bu çalışmada Kalıtsal trombofili yüksek riskli hastalarda MPV'nin prediktif değerinin araştırması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Retrospektif olarak elde edilen hematolojik (MPV), biyokimyasal (Antitrombin III (AT), Protein S (PS), Protein C (PC)) ve moleküler genetik test sonuçları (Faktör V Leiden (FVL), Protrombin G20210A (PT)) trombofili açısından yüksek ve düşük riskli olarak sınıflandırılan 263 hastanın tıbbi dosyalarından istatistiksel olarak analiz edilmiş ve MPV'nin yüksek riskli hastaları tahmin etmedeki değeri ROC analizi ile değerlendirilmiştir.
Bulgular: Yüksek ve düşük riskli hastaların sıklığı sırasıyla %45.2 ve %54.8 olarak bulunmuştur. FVL (n=66) ve PT mutasyonları (n=80'e karşı 34) (p<0,001) düşük riskli hastalara kıyasla yüksek riskli hastalarda (n=81) belirgin olarak daha fazladır. Yüksek riskli hastalarda (ortalama=11,1 fl, aralık= 7,8-13,6) MPV değerleri düşük riskli hastalardakinden (ortalama=8,6 fl, aralık=6-10,9) anlamlı olarak yüksektir (p<0,001). MPV için ROC eğrisi analizi, %89,1 duyarlılık ve %91,7 özgüllük (p<0,001) ile 10,1 fl kesme noktasında 0,961 (%95 CI=0,931-0,981) istatistiksel olarak anlamlı bir AUC ortaya çıkarmıştır.
Sonuç: MPV genetik trombofili testi için hastaları taramak ve seçmek için etkili bir biyobelirteç olarak kullanılabilir. Kalıtsal trombofili için gelecekteki kılavuzlara eklenebilmesi için geniş çok merkezli çalışmalara ihtiyaç vardır. (NCI-2022-9-9)

OBJECTIVE: Literature shows evidence of the use of mean platelet volume (MPV) as a biomarker in thromboembolic conditions. It is recommended that genetic testing be performed selectively for hereditary thrombophilia. It might be useful to determine the priority of patients for genetic testing of hereditary thrombophilia through appropriate methods. We aimed to investigate the predictive value of MPV for high-risk patients of hereditary thrombophilia.
METHODS: The hematologic (MPV), biochemical (antithrombin III, protein S, protein C), molecular genetic test results (factor V Leiden [FVL], and prothrombin G20210A [PT]) obtained retrospectively from medical files of 263 patients categorized into high- versus low-risk for thrombophilia were statistically analyzed and the value of MPV in predicting high-risk patients was assessed by receiver operating characteristic (ROC) analysis.
RESULTS: The frequencies of high- versus low-risk patients were 45.2% and 54.8%, respectively. Significantly more high-risk patients (n=81) compared to low-risk patients had FVL (n=66) and PT mutations (n=80 vs. 34) (p<0.001). The MPV values in high-risk patients (mean=11.1 fl, range=7.8-13.6) were significantly higher than those in the low-risk patients (mean=8.6 fl, range=6-10.9) (p<0.001). The ROC curve analysis for MPV revealed a statistically significant area under the curve of 0.961 (95% confidence interval=0.931-0.981) at a cut-off point of 10.1 fl with a sensitivity of 89.1% and a specificity of 91.7% (p<0.001).
CONCLUSION: MPV might be used as an effective biomarker to screen and select patients for genetic thrombophilia testing. Large multicenter studies are needed for recommending the inclusion of MPV in future guidelines for hereditary thrombophilia.

Yeni başlangıçlı refrakter status epileptikus (new onset refractory status epilepticus: NORSE), epilepsi öyküsü veya belirgin bir nedeni olmayan bir hastada gözlenen refrakter status epileptikusun (SE) gözlenmesini tanımlayan nadir bir durumdur. Bu yazıda, NORSE ile başvuran anti-NMDA reseptör ensefalitli 31 yaşındaki genç bir kadın hastayı rapor ediyoruz. Bir hafta önce ateş, anlamsız hareketler, huzursuzluk, kendi kendine konuşma şeklinde olan yakınmaları başlamıştı. On yıl önce overyan teratom ameliyatı öyküsü vardı. Elektrokardiyografi, hemogram, biyokimya ve nörogörüntülemeler normaldi. İntravenöz diazepam infüzyonlarına rağmen tekrarlayan nöbetler nedeniyle fenitoin infüzyonu uygulandı ve nöbetlerinin süresi ve sıklığı azaldı. Elektroensefalogramda herhangi bir epileptiform deşarj saptanmaz iken, düşük voltajlı yaygın olarak yavaşlamış bir zemin aktivitesi mevcuttu ve sol hemisfer derivasyonlarında delta dalgaları gözlendi. Otoimmün ensefalit panelinde, anti-NMDAR reseptör antikoru pozitifti. Beş gün süreyle intravenöz immünoglobulin verildi. Klinik olarak düzelen hasta tekrar nöbet geçirmedi. Olgumuzun öyküsü, refrakter status epileptikus ve nedeni bilinmeyen nöropsikiyatrik semptomlarla başvuran hastalarda, altta yatan etiyolojiye ulaşmada EEG ve BOS antikor testlerinin önemini vurgulamaktadır. Bu yaklaşım ile uygun tedavinin zamanında uygulanması, hastalardaki olası morbidite ve mortaliteyi önleyebilir. (NCI-2021-7-6/R1)

New-onset refractory status epilepticus (NORSE) is a rare entity referring refractory status epilepticus (SE) in a patient without a history of epilepsy or an apparent cause. Herein, we report on a 31-year-old young female of anti-N-methyl D-aspartate (NMDA) receptor encephalitis admitted with NORSE. Her complaints began a week ago with a fever, meaningless movements, restlessness, and talking to herself. She had a history of operation for ovarian teratoma 10 years ago. Electrocardiography, hemogram, biochemistry, and neuroimaging were normal. Due to recurrent seizures despite intravenous diazepam infusions, phenytoin infusion was introduced, reducing the duration and frequency of seizures. Electroencephalogram (EEG) revealed a generalized slow background activity with low voltage and delta waves in left hemisphere derivatives without any epileptiform discharge. Autoimmune encephalitis panel revealed a positive anti-NMDAR receptor antibody. Intravenous immunoglobulins were given for 5 days. She was improved clinically and did not have a recurrent seizure. The history of our case emphasizes the importance of EEG and CSF antibody tests to reach the underlying etiology in patients presenting with refractory SE and neuropsychiatric symptoms of an unknown cause. Application of a proper treatment promptly with this approach could prevent the potential morbidity and mortality in these patients.

Duncan 'kirli dermatozu olarak da bilinen Terra Firma-Forme dermatozu (TFFD), kadifemsi, koyu kahverengi-siyahımsı yamalar ve plaklarla karakterize, sistemik hastalıklarla ilişkili olmayan bir keratinizasyon bozukluğudur. Lezyonlar nadiren verrüköz veya ağsı bir görünüm sergileyebilir. Özellikle çocuk ve ergen yaş gurubunda; boyun, yüz, gövde ve ayak bilekleri en sık etkilenen bölgelerdir. TFFD, özellikle boyun bölgesinin kirli görünümünde, sabunla temizlenemeyen durumlarda şüphelenilmesi gereken bir durumdur. Bu yazıda akantozis nigrikans'a benzeyen TFFD tanılı 3 olgu sunulacaktır. Boyun gibi intertriginöz bölgelerde hiperpigmente yamalar ve plaklar ile başvuran adolesan olguların ayırıcı tanısında TTFD eklenmelidir. (NCI-2022-1-11)

Terra firma-forme dermatosis (TFFD), also known as Duncan’ dirty dermatosis, is a keratinization disorder that is characterized by velvety, dark brown-blackish patches, and plaques and is not associated with systemic diseases. The lesions rarely show a verrucous or reticulate appearance. Especially, in children and adolescents, neck, face, torso, and ankles are the most frequently affected areas. TFFD is a condition that should be suspected in children and adolescents that cannot be cleaned with soap, especially if the neck area looks dirty. In this article, we report 3 cases with a diagnosis of TFFD resembling acanthosis nigricans. TTFD should be included in the differential diagnosis of adolescent cases presenting with hyperpigmented patches and plaques, especially in intertriginous areas such as the neck.

Takayasu arteriti (TA), büyük damar tutulumu ile karakterize, nadir görülen kronik granülomatöz bir vaskülittir. En sık aort ve ana dalları tutulur. Pulmoner arter tutulumu sık olmakla birlikte hemoptizi veya solunum bulguları nadiren görülür. Bu vaka sunumunda COVID-19 enfeksiyonu sonrası yaygın alveoler kanama ile birlikte anti-nötrofil sitoplazmik antikor (ANCA) ilişkili vaskülit gelişen bir TA olgusu sunuyoruz. Takayasu arteriti tanılı 17 yaşında kız hasta öksürük, kanlı kusma ve kanlı ishal şikayetleri ile başvurdu. Hastanın takiplerinde takipne ve dispnesinin gelişmesi nedeniyle hasta çocuk yoğun bakım ünitesine transfer edildi. Çekilen akciğer bilgisayarlı tomografi (BT) bulguları akut COVID-19 enfeksiyonu ile uyumluydu, ancak SARS-CoV2 RT polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) testi negatifti. COVID-19 aşısı yapılmamış olan hastanın bakılan SARS-CoV2 IgG ve IgM antikorları pozitif saptandı. Bronkoskopide bronşiyal mukozal fragilite, kanama odakları ve mukozal kanama görüldü. Histopatolojik incelemede bronko-alveolar lavaj (BAL) örneklerinde hemosiderin yüklü makrofajlarla diffüz alveolar hemorajisi kanıtlandı. Küçük damar vasküliti açısından bakılan MPO-ANCA 125 RU/ml (normal: <20) ile 3 (+) saptandı. Hastaya siklofosfamid ve pulse steroid tedavileri başlandı. İmmünosupresif tedaviden sonra hastanın durumu düzeldi ve tekrar hemoptizisi olmadı. Bilateral renal arter stenozu olan hastaya balon anjioplasti uygulanarak başarılı yanıt elde edildi. COVID sonrası vaskülitik olaylar arasında tromboembolik olaylar, kutanöz vaskülit, Kawasaki benzeri vaskülit, miyoperikardit ve ANCA ile ilişkili vaskülit bulunur. COVID-19'un bağışıklık toleransını bozabileceği ve çapraz reaksiyon ile otoimmüniteyi tetikleyebileceği düşünülmektedir. Bildiğimiz kadarıyla, bizim olgumuz MPO-ANCA pozitif COVID ilişkili ANCA vasküliti ile bildirilen üçüncü pediatrik olgudur. (NCI-2022-1-17/R1)

Takayasu’s arteritis (TA) is a rare chronic granulomatous vasculitis characterized by large-vessel involvement. The aorta and its main branches are most commonly involved. Although pulmonary artery involvement is common, hemoptysis or respiratory findings are rarely seen. Herein, we present a case of TA who developed anti-neutrophil cytoplasmic antibody (ANCA)-associated vasculitis with diffuse alveolar hemorrhage after coronavirus disease 2019 (COVID-19) infection. A 17-year-old female patient with the diagnosis of TA presented with cough, bloody vomiting, and diarrhea. In follow-up, she developed tachypnea and dyspnea and was transferred to the pediatric intensive care unit. The findings on the chest computed tomography were compatible with acute COVID-19 infection, but the SARS-CoV2 reverse transcription-polymerase chain reaction test was negative, but SARS-CoV2 immunoglobulin (Ig) G and IgM antibody tests were positive. The patient was not vaccinated against COVID-19. The bronchoscopy showed bronchial mucosal fragility, bleeding foci, and mucosal bleeding. The broncoalveolar lavage hemosiderin-laden macrophages were seen in the histopathologic examination. The indirect immunofluorescence assay-ANCA test became 3 (+) with myeloperoxidase (MPO)-ANCA of 125 RU/ml (normal: <20). Cyclophosphamide and pulse steroid treatment were started. After immunosuppressive therapy, the patient condition improved and did not have hemoptysis again. The successful response was obtained by applying balloon angioplasty to the patient with bilateral renal artery stenosis. Types of post-COVID vasculitis include thromboembolic events, cutaneous vasculitis, Kawasaki-like vasculitis, myopericarditis, and ANCA associated vasculitis. It is thought that COVID-19 may impair immune tolerance and trigger autoimmunity with cross-reaction. To the best of our knowledge, the third pediatric case was reported with MPO-ANCA-positive COVID-associated ANCA vasculitis.