AMAÇ: Propofol enjeksiyon ağrısı (PEA), anestezi uygulamasında yaygın bir durumdur ve hastalar için zararlı olabilir. Bu çalışmada preoperatif anksiyete, depresyon düzeyleri ve D-tipi kişilik özelliğinin PEA üzerindeki etkilerini araştırmayı ve yordayıcı faktörleri belirlemeyi amaçladık.
GEREÇ VE YÖNTEM: Genel anestezi altında elektif septorinoplasti yapılan 68 hasta incelendi. Çeşitli faktörlerin (preoperatif anksiyete, depresyon, D-tipi kişilik, venöz kanülasyon ağrısı, cinsiyet, yaş) PEA insidansı üzerine etkileri değerlendirildi. PEA ile ilişkili risk faktörlerini belirlemek için çok değişkenli lojistik regresyon analizi yapıldı.
BULGULAR: PEA insidansı preoperatif anksiyete, D tipi kişilik, venöz kanülasyon ağrısı ve kadın cinsiyette olan hastalarda anlamlı olarak daha yüksekti. Preoperatif anksiyete (β, 2.914; p = <0.001), Tip D kişilik (β, 2.225; p = 0.022) ve venöz kanülasyon ağrısı (β, 1.590; p = 0.043), PEA gelişimi için bağımsız risk faktörleri olarak belirlendi. Depresyon, genel anestezi öyküsü, medeni durum, sigara, eğitim durumu ve yaş, PEA için bir risk faktörü olarak anlamlı değildi.
SONUÇ: Anestezi uygulamasında PEA’yı öngörebilecek fiziksel faktörlerin yanı sıra preoperatif anksiyete varlığının, D Tipi kişiliğin ve venöz kanülasyon ağrısının önemli olduğunu ve enjeksiyon ağrısı için koruyucu tedavilerin uygulanmasının faydalı olacağını düşünüyoruz. (NCI-2021-5-14/R1)

OBJECTIVE: Propofol injection pain (PIP) is a common condition in anesthesia practice and can be detrimental for patients. In this study, we aimed to investigate the effects of preoperative anxiety, depression levels, and D-type personality trait on PIP and to determine predictive factors.
METHODS: Sixty-eight patients who underwent elective septorhinoplasty under general anesthesia were analyzed. The effects of various factors (preoperative anxiety, depression, D-type personality, venous cannulation pain, gender, and age) on the incidence of PIP were assessed. To identify risk factors associated with PIP, multivariate logistic regression analysis was performed.
RESULTS: The incidence of PIP was significantly higher in patients who had preoperative anxiety and venous cannulation pain and who are Type D personality and female. Preoperative anxiety (β, 2.914; p=<0.001), Type D personality (β, 2.225; p=0.022) and venous cannulation pain (β, 1.590; p=0.043) were identified as independent risk factors for development of PIP. Depression, general anesthesia history, marital status, smoking, education status, and age were not significant as risk factors for the PIP.
CONCLUSION: In addition to the physical factors that can predict PIP in anesthesia application, we believe that the presence of preoperative anxiety, Type D personality, and venous cannulation pain is significant, and it will be useful to apply preventive treatments for injection pain.

Amaç: Crohn hastalığı tedavisinin temeli medikal tedavidir. Medikal tedaviye uyulmaması hastalık aktivasyonuna, tedaviye yanıt kaybına ve hastanede yatış oranlarının artmasına neden olur. Literatürde Crohn hastalığı hastalarında ilaç tedavisine uyum oranları ve risk faktörleri oldukça değişkenlik göstermektedir. Bu çalışmada Crohn hastalığında ilaç tedavisine uyum oranlarını ve ilaca uyumu etkileyen faktörleri araştırmayı amaçladık.
Yöntemler: Çalışma prospektif bir kohort çalışması olup üçüncü basamak sağlık kurumunun inflamatuvar bağırsak hastalıkları polikliniğinde bir yıl süreli olarak düzenlenmiştir. Ardışık hastaların Crohn hastalığı özellikleri ve eczane ilaç kayıtları değerlendirildi. İlaç uyumu eczaneden alınan ilaç miktarı kullanılarak ilaç bulundurma oranı hesaplanarak değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya toplam 129 hasta dahil edildi. Hastaların %43.6'sının Crohn hastalığı ilaçlarına uyum göstermediği görüldü. İlaç tedavisine uymayan hastaların anlamlı olarak daha genç olduğu (41 ±12vs48 ±13, p=0.039) ve bu hastalarda hastalık süresinin daha kısa olduğu belirlendi [4.50 (IQR: 3.00-12.00) vs. 6.00 (IQR: 3.00-12.00, p değeri=0.025)]. İlaç uyumu daha yüksek olan hastalarda eğitim seviyeleri daha düşük bulundu. (%35.7'ye karşılık %64.3, p değeri=0.023).
Sonuçlar: İlaç uyumu, Crohn hastalığı tedavi sonlanımları için kritik öneme sahiptir. Crohn hastalarının yaklaşık yarısı ilaca uymamaktadır. İlaç uyum oranlarını artırmak için genç ve eğitimli, hastalık süresi daha kısa olan hastalar hedeflenerek önlemler alınmalıdır. (NCI-2021-9-3/R1)

OBJECTIVE: The mainstay of Crohn’s disease treatment is medical therapy. Failure to comply with medications causes disease activation, loss of response to treatment, and increased hospitalization rates. Drug non-adherence worsens the course of the disease, leading to fistula, stricture, and surgical interventions. The adherence rates to drug therapy in Crohn’s disease patients and the risk factors vary considerably in the literature. The aim of the study was to investigate drug adherence rates and factors affecting adherence to Crohn’s disease medications.
METHODS: This study was conducted as prospective cohort study at the tertiary health care institution inflammatory bowel disease outpatient clinic within 1 year. Crohn’s disease characteristics and pharmacy records of consecutive patients were evaluated. Medication adherence was assessed by calculating the medication possession ratio using the amount of medication purchased from the pharmacy.
RESULTS: A total of 129 patients were included in the study. It was observed that 43.6% of the patients did not comply with their Crohn’s disease medications. It was determined that the patients who did not adhere to the medication were significantly younger (41±12 vs. 48±13, p=0.039). The duration of the disease is shorter in patients who did not comply with the drugs (4.50 [IQR: 3.00–12.00] vs. 6.00 [IQR: 3.00–12.00, p=0.025]). Adherence with medication is lower in patients with higher education levels (35.7% vs. 64.3%, p=0.023).
CONCLUSION: Medication adherence is of critical importance for Crohn’s disease outcomes. Nearly half of Crohn’s disease patients do not comply with drugs. Young and highly educated patients with shorter disease duration should be targeted for measures to increase the rates of medication adherence.

OBJECTIVE: Basketball consists of a contact sport that involved actions such as running, jumps, and abrupt changes in direction several times and these repetitive movements can lead to injuries. The objective of this study was to verify the epidemiology of musculoskeletal injuries and risk factors in basketball players.
METHODS: The sample comprises 361 basketball athletes Southern Portugal, being 238 (65.9%) males, aged between 10 and 53-years-old. The instrument used for data collection was a questionnaire with questions about the population characterization and related to the basketball practice and injuries.
RESULTS: Two hundred and thirty-nine (66.2%) players referred an injury throughout their practice, totaling 494 injuries, and 174 (48.2%) players reported an injury in the previous year, with a total of 244 injuries. There were 2.72 injuries/1,000 h of basketball training. The most common injuries were sprain (43.8%), the most injured body area was the ankle (40.1%) and the principal injury mechanism was the impact with another athlete (19.4%). The basketball players who trained more than 4 times a week showed a 2.21 greater chance to develop injury (95% CI: 1.3–3.5; p=0.003) than those who trained less often.
CONCLUSION: This study showed a high prevalence of injuries in this analyzed sample, being the ankle and knee the most injured body areas, the sprain the more prevalent type of injury, and the impact with another player the main mechanism of injury. The data obtained can be used to create training programs with the objective of preventing injuries on basketball players. (NCI-2021-1-46/R2)

Giriş: Os trigonum, çocuklarda ve yetişkinlerde arka ayak bileği sıkışmasının yaygın bir nedenidir. Tıp literatüründe görülme sıklığı tartışmalıdır. Bu çalışmanın amacı arka ayak bileği sıkışma şüphesi olan pediatrik hastalarda os trigonum insidansını, medüller görüntüleme özelliklerini ve boyutunu belirlemektir.
Yöntemler: Çalışmaya arka ayak bileği sıkışma (PAIS) ön tanısıyla Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRI) uygulanan 55 çocuk (4-16 yaş; 16 kız) dahil edildi. Ayak bileği MRG ve lateral radyogramları geriye dönük olarak incelendi. Os trigonum tipi, boyutu, medüller sinyal özellikleri ve PAIS gelişimi arasındaki ilişki araştırıldı. İskelet maturasyonu, kalkaneal apofizin ossifikasyon modeline göre belirlendi. İskelet maturasyonu ile os trigonum'un neden olduğu PAIS arasındaki olası ilişki araştırıldı.
Sonuçlar: Ellibeş çocuk arasında, klinik olarak PAIS tanısı olan 14 çocuk vardı (9 erkek, ortalama yaş 15 ± 1.2 yıl). Os trigonum tipi, medüller sinyali, cinsiyet ve PAIS klinik tablosu arasında bağlantı yoktu (p˃0,05). PAIS'e neden olan os trigonum boyutu ortalama 9 ± 3.4 mm idi. PAIS şikayetleri ile os trigonum boyutu arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki vardı (p = 0,04). Kalkaneal evre ile PAIS klinik tablosu arasında anlamlı bir ilişki yoktu (p = 0.669). Os trigonum füzyonu olduğunda, tüm çocukların kalkaneal evresi 3 veya daha yüksekti.
Sonuç: MRI os trigonumun talusla füzyonunu, kemikçik medüller sinyalini ve PAIS bulgularını saptamada üstündür. PAIS'deki en önemli faktör boyutu os trigonumdur. (NCI-2021-4-2/R1)

OBJECTIVE: The os trigonum is a common cause of posterior ankle impingement in children and adults. Its incidence in the medical literature is controversial. The aim of the study is to determine the incidence of os trigonum, medullary imaging features and size in pediatric patients with suspected posterior ankle impingement.
METHODS: Fifty-five children (4–16-years-old; 16 girls,) who underwent magnetic resonance ımaging (MRI) with a pre-diagnosis of posterior ankle impingement syndrome (PAIS) were included in the study. Their ankle MRI and lateral radiograms were retrospectively reviewed. The relationship between os trigonum type, size, medullary signal characteristics, and PAIS development was investigated. Skeletal maturity was graded based on the ossification pattern of the calcaneal apophysis. The possible relationship between skeletal maturity and PAIS caused by os trigonum was investigated.
RESULTS: Among the 55 participants, there were 14 participants diagnosed with PAIS (9 boys, mean age 15±1.2 years). There was no connection between the os trigonum type, its medullary signal, gender, and PAIS clinical picture (p>0.05). The os trigonum size causing PAIS was 9±3.4 mm on average. There was a statistically significant relationship between PAIS complaints and os trigonum size (p=0.04). There was no significant relationship between calcaneal stage and PAIS clinical picture (p=0.669). When the os trigonum was fused, all participants were at calcaneal stage 3 or higher.
CONCLUSION: MRI is superior in detecting fusion of the os trigonum with the talus, the medullary signal of ossicle, and PAIS findings. The most important factor in the development of PAIS is the size of the os trigonum.

Dayanak: Gebelik sırasında bağışıklık sistemi de dahil olmak üzere birçok sistemde değişiklikler meydana gelmektedir. Önceki yıllardaki deneyimlerimiz doğrultusunda COVID-19 enfeksiyonlarının gebelik üzerine olumsuz etkileri bulunmaktadır.
Amaç: Çalışmamızda COVID-19’un gebelik, fetüs ve yeni doğan üzerine olan etkilerinin ve tedavi yönetiminin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Materyaller ve Metod: Çalışmamızda 1 Nisan 2020 - 1 Nisan 2021 tarihleri arasında takip edilen 63 hasta değerlendirildi. Hastaların demografik verileri, semptomları, laboratuvar verileri, tedavileri, klinik seyirleri ve doğum özellikleri ile fetüs ve yeni doğandaki patolojiler retrospektif olarak araştırıldı. Elde edilen veriler SPSS ile istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: Çalışmaya 19-37 yaşları arasında 63 gebe COVID-19 hastası alındı. Hastaların 50’sinde başvuru anında COVID-19 semptomu vardı. Başvuru anında 13 hastada oksijen ihtiyacı olup, bu hastaların 10 tanesinde radyolojik olarak ağır tutulum bulunmaktaydı. Yedi hasta yoğun bakım ünitesine alınmış olup üçünde invaziv mekanik ventilasyon ihtiyacı ortaya çıkmış ve exitus gerçekleşmişti. Yeni doğanların hepsinde COVID-19 polimeraz zincir reaksiyonu testi negatif tespit edildi. Sekiz yeni doğanda düşük doğum ağırlığı, 2’sinde düşük Apgar skoru saptandı. Dört yeni doğanda solunum sıkıntısı gözlendi ve yoğun bakım takiplerinden sonra taburcu edildiler.
Sonuç: Gebe kadınlar COVID-19 seyrinde daha dezavantajlı olup, daha kötü maternal sonuçlara sahiptirler. Ayrıca Lopinavir/Ritonavir, hidroksiklorokin gibi tedavilerin de etkisi olmamaktadır. Bu hastaların dikkatli bir şekilde değerlendirilip takip edilmeleri gerekmektedir. (NCI-2021-11-7/R1)

OBJECTIVE: During pregnancy, changes occur in many systems, including the immune system. In line with our experience in the previous years, COVID-19 infections have negative effects on pregnancy. In our study, it was aimed to evaluate the effects of COVID-19 on pregnancy, fetus and newborn, and treatment management.
METHODS: In our study, 63 patients followed up between April 1, 2020 and April 1, 2021, were evaluated. Demographic data, symptoms, laboratory data, treatments, clinical course and delivery characteristics of the patients, as well as pathologies in the fetus and newborn were investigated retrospectively. The obtained data were statistically analyzed with Statistical Package for the Social Sciences.
RESULTS: In this study, 63 pregnant COVID-19 patients aged 19–37 years were included in the study. Fifty of the patients had symptoms of COVID-19 at the time of admission. At the time of admission, 13 patients required oxygen, and ten of these patients had severe radiological involvement. Seven patients were admitted to the intensive care unit, and three of them required invasive mechanical ventilation and deceased afterward. All newborns were found negative for the COVID-19 polymerase chain reaction test. Low birth weight has been detected in eight newborns and low Apgar score in 2 of them. Respiratory distress was observed in four newborns and they were discharged from intensive.
CONCLUSION: Pregnant women have more disadvantages in the course of COVID-19 and have worse maternal outcomes. In addition, treatments such as Lopinavir/Ritonavir and hydroxychloroquine did not have any effect. These patients should be carefully evaluated and followed up.

Giriş: Ekstra-pulmoner nöroendokrin karsinomlar (EP-NEK) nadir görülen tümörlerdir ve standart tedavileri netleşmemiştir. Bu çalışmada amaç platin-etoposid kombinasyonunun sağ kalım ve tedavi etkinliğini araştırmaktır.
Yöntem: Bu retrospektif çalışma, Ocak 2010-Mart 2020 yılları arasındaki tıbbi kayıtlar ile yapıldı. Patolojik olarak EP-NEK tanısı olan hastalar dahil edildi.
Bulgular: Çalışmaya 47 hasta dahil edildi. Hastaların %72.3’ü (n=34) ilk tanıda metastatikti. En sık primer tümör yerleşim yeri mideydi. Platin/etoposid alan hastalarda ortanca progresyonsuz sağ kalım (PSK) 5.83 ay idi (95% CI 4.46-7.20). İlk tanıda metastatik olan hastalarda ortanca genel sağ kalım (GSK) ise 13.6 ay idi (95% CI 9.01-18.18). Karaciğer metastazı olan ve olmayan gruplar arasında PSK ve GSK farkı yoktu.
Sonuç: EP-NEK tanılı hastalarda platin/etoposid tedavi sonuçları yüz güldürücü değildir. Yeni ve daha efektif tedavilere ihtiyaç olduğu aşikardır. (NCI-2020-0334.R1)

OBJECTIVE: Extrapulmonary neuroendocrine carcinoma (EP-NEC) is a rare tumor type, and a standard therapy for EP-NEC has not yet been established. The purpose of this research was to explore the overall survival (OS) and therapeutic effects of platinum-etoposide combination therapy in EP-NEC.
METHODS: This retrospective study was conducted based on the medical records from January 2010 to March 2020. Eligible patients had been pathologically diagnosed with EP-NEC.
RESULTS: Forty-seven patients were included in the study. About 72.3% (n=34) of the patients were diagnosed with metastatic disease at the first diagnosis. The most common primary tumor site was the stomach. The median progression-free survival (PFS) of the patient group, who received the combination of platinum/etoposide, was 5.83 months (95% CI 4.46–7.20), whereas the median OS of the patients, who were found to have metastatic disease at the first diagnosis, was 13.6 months (95% CI 9.01–18.18). There was no difference in PFS and OS between patients with and without liver metastasis.
CONCLUSION: The outcome of advanced EP-NECs with platinum/etoposide chemotherapy remains poor. Obviously, there is a need for new, more effective treatment options.

Giriş / Amaç: Günümüzde, Çölyak hastalarının takibinde diyet uyumu ve hastalık şiddeti için güvenilir bir belirteç yoktur. Bu çalışmanın amacı, ortalama trombosit hacmi (MPV) düzeyini hastalık aktivasyonunun tespiti, diyet uyumu ve hastalık şiddetinin değerlendirilmesi için bir biyolojik belirteç olarak değerlendirmektir.
Gereç ve yöntem: Yakın zamanda çölyak hastalığı tanısı almış 81 olgu ve 50 sağlıklı kontrol olgusu bu çalışmaya dahil edilmiştir. Çölyak hastalığı tanısı hem endomysium veya gliadine karşı pozitif antikorların varlığı, hem de duodenal biyopsilerde lenfositik infiltrasyon ve total villöz atrofi varlığı gibi histolojik kriterler ile konulmuştur.
Bulgular: Çölyal hastalarında sağlıklı kontrollere göre MPV anlamlı olarak yüksek bulundu (8.14 ± 0.26 fL'ye karşı 7.82 ± 0.29 fL ve p = 0.001). Genel diyet uyum oranı % 72,8 (58/81) saptandı. Glutensiz diyetin uygulanmasından sonra, MPV diyete bağlı grupta diyet uyumsuz hastalara göre önemli ölçüde daha düşüktü (7.86 ± 0.17 fL'ye karşı 8.07 ± 0.30 fL ve p = 0.001). MPV'deki artışın, Marsh sınıflandırması ile korele olduğu izlendi. (Marsh 3 aktif ÇH'na karşı Marsh 2 aktif ÇH'na karşı Marsh 1 aktif ÇH; 8.32 ± 0.27 fL'ye karşı 8.12 ± 0.19 fL'ye karşı 7.98 ± 0.19 fL; p = 0.004 ve p = 0.009).
Sonuçlar: Bu verilere dayanarak, artmış MPV'nin Çölyak hastalarında taramaya ek fayda sağlayabileceğine inanıyoruz. MPV Çölyak hastalığı aktivasyonunu ve diyete uyumu gösterebilir. (NCI-2020-0383.R1)

OBJECTIVE: At present, there is no reliable indicator for dietary compliance and disease severity in patients with celiac disease (CD). The aim of this study is to evaluate mean platelet volume (MPV) level as a biomarker for detection of disease activation, dietary adherence, and assessment of disease severity.
METHODS: Eighty-one patients with CD and 50 healthy subjects were enrolled in this study. The diagnosis of CD was established by both positive antibodies against endomysium or gliadin and histopathological criteria (lymphocytic infiltration and total villous atrophy in duodenal biopsies).
RESULTS: MPV was observed to be significantly higher among CD patients when compared to healthy controls (8.14±0.26 fL vs. 7.82±0.29 fL and p=0.001). Overall dietary adherence rate was 72.8% (58/81 CD patients). After induction of a gluten-free diet, the MPV was significantly lower in the dietary adherent group than non-adherent patients (7.86±0.17 fL vs. 8.07±0.30 fL and p=0.001). The increase of MPV was correlated with Marsh classification (Marsh 3 active CD vs. Marsh 2 active CD vs. Marsh 1 active CD; 8.32±0.27 fL vs. 8.12±0.19 fL vs. 7.98±0.19 fL; p=0.004 and p=0.009).
CONCLUSION: Based on these data, we believe that increased MPV can provide additional benefit to screening in patients with CD. It can indicate the activation of the disease and adherence to the diet.

AMAÇ: Bu çalışmada tüm beyin radyoterapisi (WBRT) veya stereotaktik radyocerrahi (SRS) ile tedavi edilen, gastrointestinal sistem tümörlerinden kaynaklanan beyin metastazı (BM) bulunan hastalarda sağkalım açısından klinik özellikleri ve prognostik faktörleri analiz etmeyi amaçladık.
METOD: WBRT veya SRS uygulanan gastrointestinal primerlerden kaynaklanan beyin metastazları (BM'ler) olan hastaları retrospektif olarak araştırdık. Tedavi modalitelerinin genel sağkalım (OS) üzerindeki etkileri Kaplan-Meier yöntemi ile hesaplandı.
BULGULAR: Yirmi dört hastaya WBRT ve 17 hastaya SRS uygulandı. WBRT grubunda total doz 20-30 Gy olacak şekilde 5-10 fraksiyonda (fx) radyoterapi uygulandı. SRS grubunda 1-3 fraksiyonda ortanca doz 22 Gy (aralık: 18-27 Gy) radyoterapi uygulandı. BM tanı anında, tüm hastalarda en sık akciğer ve karaciğerde olmak üzere senkron ekstrakraniyal metastazlar mevcuttu. Medyan OS; SRS ve WBRT gruplarında sırasıyla 9 ay ve 4 ay idi (p = 0,005). KPS (Karnofsky performans skoru) (≥70 vs <70), ds-GPA (prognostik değerlendirme derecesi), GI-GPA(gastrointestinal prognostik değerlendirme derecesi), kümülatif intrakraniyal tümör hacmi (CITV), kontrollü sistemik hastalık ve tedavi modalitesi (WBRT vs SBRT) OS ile ilişkili bulundu.
SONUÇ: Ekstrakraniyal hastalığı kontrol altında, KPS iyi ve CITV değerleri <10 cm3 olup genel sağkalım beklentisi daha uzun olan gastrointestinal kanserlerden kaynaklanan beyin metastazlı hastalarda stereotaktik radyocerrahi tercih edilmelidir. (NCI-2021-9-2/R1)

OBJECTIVE: The objective of the study was to analyze the clinical features and prognostic factors for survival in patients with brain metastasis (BM) from gastrointestinal primaries treated with whole-brain radiotherapy (WBRT) or stereotactic radiosurgery (SRS).
METHODS: We retrospectively investigated patients with BMs resulting from gastrointestinal primaries who underwent WBRT or SRS. The effects of treatment modalities on overall survival (OS) were calculated by the Kaplan–Meier method.
RESULTS: WBRT and SRS were applied to 24 and 17 patients, respectively. In the WBRT group, radiotherapy was delivered at 20–30 Gy in 5–10 fractions (fx). In the SRS group, a median dose of 22 Gy (range: 18–27 Gy) was applied in 1–3 fx. At BM diagnosis, all patients had synchronous extracranial metastases which were mostly detected in the lung and liver. Median OS values were 9 months and 4 months in the SRS and WBRT groups, respectively (p=0.005). Karnofsky performance status (KPS) score (≥70 vs. <70), diagnosis-specific graded prognostic index, gastrointestinal (GI) graded prognostic index, cumulative intracranial tumor volume (CITV), controlled systemic disease, and treatment modality (WBRT vs. SBRT) were found to be related with OS.
CONCLUSION: In patients with GI cancer-related BMs, SRS should be preferred in those with longer OS expectancy who have controlled extracranial disease, good KPS and CITV values of <10 cm3.

Giriş: Sakroileit (Sİ), inflamatuar bağırsak hastalıklarına eşlik edebilen non-spesifik bel ağrısı ile giden, hatta bazen hiç bulgu vermeyen inflamatuar artropatidir.
Amaç: inflamatuar bağırsak hastalığı (IBH) olan çocuklarda sakroileit sıklığını değerlendirmek, İBH’nın klinik özellikleri ile Sİ varlığı arasında ilişki varlığını araştırmak.
Yöntem: 7-18 yaş arası İBH hastalığı nedeniyle takip edilen 27 çocuk çalışmaya alındı. Bel ağarsısı, eşlik eden sabah sertliği ve kalça ağrısı olan çocuklar Sİ açısından değerlendirildi. Fiziki bakıda Sİ şüphesi hastalara radyolojik inceleme (lumbosakral grafi ve magnetik rezonans görüntüleme (MRG)) yapıldı.
Bulgular: çalışmaya alınan yirmi yedi çocuğun (16kız, kız/erkek =1,45), yaş ortalaması 12,55 ± 3,6 yaş idi, hastaların %52’sinde ülseratif kolit (UK), %41 Crohn hastalığı (CH), ve ikisinde indetermine kolit vardı. Sİ olan çocuklarda, İBH teşhisinden sonar geçen medyan sure 6,0 (18,0) ay iken Sİ olamayan çocuklarda ise bu süre 12,0 (13,5) ay saptandı. Bel ağrısı ve/veya kalça ağrısı 13 hastada (%48) saptandı. Bu hasatların sekizinde (%30) ise Sİ tespit edildi. CH olan çocuklarda Sİ daha sık gözlendi (CH olanların % 45’nde Sİ gözlendi). Sİ olan hastaları hiç birinde HLA-B27 genotipi saptanmadı. Hastalık süresi, cinsiyet ve hastalık aktivitesi SI varlığı ile ilişkili bulunmadı, fakat Sİ olan hastaların olamayanlara göre eritrosit sedimantasyon hızı (p=0.038) ve C-reaktif protein değerleri (p=0.022) yüksek saptandı. MRG’da, SI olan hastaların hepsinde sakroiliak eklemde ödem, altı hastada erozyonlar (%75), beş hastada (%63) sinoviyel sinyal artışı ve sakroilak eklem bölgesinde erozyona bağlı entezit iki hastada gözlendi.
Sonuç: İnflamatuar bağırsak hastalığı olan çocuklarda sakroilaik eklem tutulumu tahmin edilenden daha sık olabilir. Bel ağrısı ve kalça ağrısı hafif ise bu tutulum gözden kaçabilir. Pediatrik romatoloji-pediatrik gastroenteroloji kolaborasyonu bu hastalardaki sakroiliak eklem patolojilerini daha kolay tespit imkânı sağlayabilir. (NCI-2021-4-9/R1)

OBJECTIVE: Sacroiliitis (SI), an inflammatory arthropathy, may accompany pediatric inflammatory bowel diseases (IBDs), present with non- specific back pain, hence might be unnoticed. The aims of this study were to assess the frequency of the SI in children with IBD and determine the characteristics of the association of SI with the clinical hallmarks of the IBD.
METHODS: In this prospective, cross sectional study, twenty-seven children with IBD, 7–18 years of age were evaluated. Patients with low back pain or stiffness, alternating buttock pain, or hip pain were examined for the presence of SI. The radiologic manifestations on X-ray suggesting sacroilitis were confirmed with Magnetic resonance imaging (MRI).
RESULTS: Twenty-seven children (16 girls, female/male=1.45), with mean age of 12.55±3.6 years, of which 52% had ulcerative colitis (UC), 41% had Crohn’s disease (CD), and two had indeterminate colitis (IC). The median time from IBD diagnosis was 6.0 (18.0) months for patients with SI and 12.0 (13.5) months for patients without SI. Low back pain or stiffness was observed in 13 patients (48%). SI was present in eight (30%) of the children with IBD. The patients with CD were more prone to SI (45% of CD vs. 21% of UC patients). All patients with SI were negative for HLA-B27 genotyping. The disease activity and gender were not associated with increased risk for SI. MRI was remarkable for bone marrow edema in all of the patient, followed by erosions in six of them (75%), synovial enhancement observed in five (63%), and erosion associated enthesitis of the pelvic region was observed in two (25%) of the patients.
CONCLUSION: SI may remain obscured in children with IBD. Children with CD are more prone to SI than those with UC. Pediatric rheumatology-pediatric gastroenterology collaboration might augment screening in at-risk patients.

Amaç: Bu çalışmada tip 2 diabetes mellitus (T2DM) tanılı geriatrik kadınlarda dinapeni ile D vitamini düzeyi arasındaki muhtemel ilişkiyi irdeledik.
Metod: Bu prospektif çalışmaya 65-80 yaş arası, T2DM tanısı olan 122 geriatrik kadın hasta alındı. Tümhastalarınfizikmuayeneleriyapılıpbiyokimyasaltetkiklerianalizedildi. Hastaların kas gücü kuvvetleri bir el dinamometresi ile ölçüldü. Dinapeni, kas kitlesinde azalma olmadan kas kavrama gücünde meydana gelen azalma olarak tanımlandı. Kas gücü ölçümlerde kadın hastalar için 20 kg’nin üstü normal 20 kg’nin altı azalmış kas gücü olarak kabul edildi. Hastalar D vitamini düzeyine göre<10 ng / ml, 10-30ng / ml arası ve >30 ng / ml şeklinde 3 gruba, dinapeni durumuna göre ise dinapenik ve non-dinapenik olacak şekilde 2 gruba ayrıldı. Tüm bu parametreler bu gruplar arasında karşılaştırılarak D vitamini düzeyi ile dinapeni arasındaki ilişki değerlendirildi. İstatistiksel analizde anlamlılık p<0,05 olarak kabul edildi.
Bulgular: Hastaların 54’ü (%44,3) dinapeni kriterini karşılarken, 68 hasta (%55,7) non-dinapenikti. Hastalar ilk olarak dinapeni durumuna göre karşılaştırıldı. Dinapenik grupta D vitamini düzeyi anlamlı olarak düşüktü (p<0,05). Yapılan korelasyon analizinde kas gücü ile D vitamini arasında orta dereceli pozitif yönde ilişki saptandı (p=0,033, r: 0,23). Hastalar daha sonra D vitamini gruplarına göre karşılaştırıldı. D vitamini eksik grupta kas gücü kuvveti daha düşük (p: 0,015), BMI (p: 0,025), sistolik kan basıncı (p<0,01) ve açlık glikozu (p<0,01) istatistiksel anlamlı olarak daha yüksekti.
Sonuç: Çalışmamızda T2DM tanılı geriatrik kadınlarda D vitamini eksikliği ile dinapeni arasında anlamlı bir ilişki saptadık. (NCI-2021-4-11/R2 )

OBJECTIVE: In this study, we examined the possible relationship between dynapenia and vitamin D (VD) levels in geriatric women with type 2 diabetes mellitus (T2DM).
METHODS: One hundred and twenty-two geriatric female patients aged 65–80 years with a diagnosis of T2DM were included in this prospective study. Physical examinations of the patients were performed, and biochemical tests were analyzed. The muscle strength of the patients was measured with a hand dynamometer. Dynapenia was defined as low grip strength with normal skeletal muscle mass index. In muscle strength measurements, for female patients, over 20 kg was accepted as normal and below 20 kg as decreased muscle strength. Patients were separated into three groups as <10 ng/ml, 10–30 ng/ml, and >30 ng/ml according to VD levels; according to the status of dynapenia, they were divided into two groups as dynapenic and non-dynapenic. By comparing all these parameters between these groups, the relationship between VD level and dynapenia was evaluated. In statistical analysis, significance was accepted as p<0.05.
RESULTS: While 54 of the patients (44.3%) met the dynapenia criterion, 68 patients (55.7%) were non-dynapenic. Patients were first compared according to their dynapenia status. VD level was significantly lower in the dynapenic group (p<0.05). In the correlation analysis, a moderate positive correlation was found between muscle strength and VD (p=0.033, r: 0.23). The patients were then compared according to the VD groups. In the VD insufficient group, muscle strength (p=0.015), body mass index (p=0.025), systolic blood pressure (p<0.01), and glucose (p<0.01) were statistically significantly higher.
CONCLUSION: In the present study, we found a considerable relationship between VD levels and dynapenia in geriatric women with T2DM.

Amaç: Akromegali hastalarında hastalık aktivitesi ve gonadal durumun kemik biyokimyasal parametreleri üzerine etkisini göstermeyi hedefliyoruz.
Gereç ve Yöntemler: 73 akromegali hastası ve 64 sağlıklı kontrolün dahil edildiği kesitsel ve vaka kontrollü bir çalışmadır. Akromegali ve kontrol grupları ile aktif/kontrollü akromegali grupları alkalen fosfataz (ALP), kalsiyum, magnezyum, fosfor, parathormon (PTH) ve 25-OH vitamin D (25 (OH) D), tip 1 kollajenin c terminal telopeptidi (CTX) açısından karşılaştırıldı. Akromegali hastaları arasında hipogonadizmi ve normal gonadal durumu olan hastalar da bu parametreler açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: Akromegali grubunda kontrol grubuna göre kalsiyum, fosfor ve CTX artmıştı (sırasıyla p = 0.04, p = 0.006 ve p <0.001). Yaş, eGFR, PTH ve 25 (OH) D düzeyleri akromegali grubu ve kontrol grubunda benzerdi. Aktif akromegalili hastalarda remisyondakilere göre ALP, kalsiyum, fosfor ve CTX artmıştı (sırasıyla p = 0,03, p = 0,001, p = 0,03 ve p = 0,017). Hipogonadizmi olmayan akromegalik hastalarda yaş, eGFR, ALP, kalsiyum ve CTX artarken (sırasıyla p <0.001, p = 0.004, p = 0.003, p = 0.001 ve p = 0.009) fosfor, PTH ve 25 (OH) D seviyeleri iki grup arasında benzerdi.
Sonuç: GH ve IGF-1 seviyeleri ve eşlik eden hipogonadizm, kalsiyum ve CTX seviyelerinde aktif bir rol oynar iken fosfor seviyeleri ise hipogonadizmden ziyade sadece IGF-1 ve GH ile ilişkilidir. (NCI-2020-0353.R1)

OBJECTIVE: We aim to demonstrate the effect of disease activity and gonadal status on bone biochemical parameters in patients with acromegaly.
METHODS: In this cross-sectional,case–control study, 73 patients with acromegaly and 64 healthy controls were included in the study. Acromegaly and control groups, as well as active/controlled acromegaly groupswere compared in terms of alkaline phosphatase (ALP), calcium, magnesium, phosphorus, parathormone (PTH) and 25-OH Vitamin D (25[OH]D), and C-terminal telopeptide of type 1 collagen (CTX). Patients with hypogonadism and normal gonadal status were also compared in terms of these parameters among patients with acromegaly.
RESULTS: The calcium, phosphorus, and CTX were increased in the acromegaly group compared to the control group (p=0.04, p=0.006, and p<0.001, respectively). Age, estimated glomerular filtration rate (eGFR), PTH, and 25(OH)D levels were similar in the acromegaly group and the control group. The ALP, calcium, phosphorus, and CTX were increased in patients with active acromegaly compared to those in remission (p=0.03, p=0.001, p=0.03, and p=0.017, respectively). Age, eGFR, ALP, calcium, and CTX were increased in acromegalic patients with hypogonadism compared in those without hypogonadism (p<0.001, p=0.004, p=0.003, p=0.001, and p=0.009, respectively) while phosphorus, PTH, and 25(OH)D levels were similar between the two groups.
CONCLUSION: Growth hormone (GH) and insulin-like growth factor 1 (IGF-1) levels, as well as concomitant hypogonadism, play an active role in calcium and CTX levels, while phosphorus levels are associated only with IGF-1 and GH rather than hypogonadism.

Over tümörleri kız çocuklarında görülen en sık jinekolojik tümörlerdir. Bunların %60-70’i germ hücre tümörleridir. Psödo-Meigs sendromu, pelvik kitle (benign veya malign), plevral efüzyon ve masif asit varlığı ile karakterizedir. Bu sendromda tümör çıkarılınca asit ve hidrotoraks kaybolur. Psödo-Meigs sendromunun tanısında endodermal sinüs (yolk sac) tümörü bu sendromun çok nadir bir nedenidir ve sadece birkaç vaka bildirilmiştir. Bu olgumuz psödo-Meigs sendromu ile gelen ve patolojik tanısı yolk sac tümörü olan nadir vakalardan biridir. (NCI-2020-0253.R1)

Ovarian tumors are the most common gynecological tumors seen in girls. Approximately 60–70% of them are germ cell tumors. Pseudo-Meigs syndrome is characterized by the presence of pelvic tumoral mass (benign or malign), pleural effusion, and massive acid. If the tumor is removed, acid and hydrothorax disappear. Endodermal sinus (yolk sac) tumor is a very rare cause in the diagnosis of Pseudo-Meigs syndrome, and only a few cases have been reported. This case is one of the rare cases presenting with Pseudo-Meigs syndrome and pathologically diagnosed as yolk sac tumor.

Biyolojik ilaçlar, canlı hücreler tarafından rekombinant DNA teknolojisi kullanılarak üretilen bir ilaç sınıfıdır. Biyolojik ilaçlar, tıbbın birçok alanında ve özellikle romatolojide, onkolojide önemli bir kullanım alanına sahip olmuştur. Bununla birlikte, özellikle ürün sayısı arttıkça ve bu ilaçların immün aracılı inflamatuar hastalıkların tedavisinde kullanımları sıklaşınca, tedavinin yüksek maliyeti büyüyen bir endişe kaynağı olmuştur. Muadil biyolojik olarak da adlandırılan biyobenzerler, biyolojik ilaç tedavisine potansiyel bir maliyet tasarrufu alternatifi olarak görülmüştür. Güvenlik, saflık ve etki açısından klinik olarak anlamlı farklılıklar yoksa, halihazırda muadil ürün referans ürüne biyobenzer olarak kabul edilebilir. Bu derlemede hekimler için biyobenzerlerle ilgili en önemli anahtar kavramlar kısaca özetlenmiş ve Türkiye'deki durum özellikle vurgulanmıştır. (NCI-2021-10-7/R1)

Biologics’ are a class of medications produced by living cells using recombinant DNA technology. Biologics have had an important impact in many areas of medicine, and in particular in rheumatology and oncology. However, the high cost of these agents is a growing concern, particularly as more products become available and their use for the treatment of immune-mediated inflammatory diseases continues to expand. Biosimilars, also called follow-on biologics, have been viewed as a potential cost-saving alternative to traditional therapies. Currently, a product can be considered biosimilar to a reference product if there are no clinically meaningful differences in terms of safety, purity, and potency. In this review, the most important key concepts about biosimilars were summarized for physicians emphasizing the status in Turkey.

NCI-2021-12-6