Relation of physical activity level with quality of life, sleep and depression in patients with knee osteoarthritis

INTRODUCTION: In the present study, we aimed to investigate the effects of physical activity level on the quality of life, depression, sleep quality and functional capacity in elderly patients with knee osteoarthritis (OA).
METHODS: Fifty-five patients over 65 years of age (age range: 65-84 years) with knee osteoarthritis were enrolled in the study. Patients were divided into two groups including Insufficient Activity Group (IAG) and Physically Active Group (PAG) according to their responses to the International Physical Activity Questionnaire. Radiological OA grading was performed using Kellgren-Lawrence classification system. Patients were evaluated using Short-Form 36 (SF-36) questionnaire, Beck Depression Inventory (BDI), Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI) and Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC).
RESULTS: Mean age, body mass index, mean pain scores and gender distribution were comparable between the two groups. WOMAC physical function scores were lower in the Physically Active Group (p=0.01). Mean PSQI scores did not differ statistically significantly between the two groups (p=0.242). Mean BDI score of PAG was significantly lower compared to that of IAG (p=0.015). Mean SF-36 physical function (p=0.044), physical role (p=0.008) and physical component (p=0.016) scores of the Physically Active Group were significantly higher versus Insufficient Activity Group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Maintaining a high physical activity level reduces the possibility of depression and improves the quality of life and functional capacity in geriatric patients with knee osteoarthritis.

Diz osteoartritli hastalarda fiziksel aktivite düzeyinin yaşam kalitesi, uyku ve depresyon ile ilişkisi

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada yaşlı diz osteoartritli (OA) hastalarda fiziksel aktivite düzeyinin yaşam kalitesi, depresyon, uyku kalitesi ve fonksiyonel kapasite üzerine etkilerini incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya altmışbeş yaş üstü diz osteoartritli 55 hasta (yaş aralığı 65-84) alındı. Hastalar Uluslar Arası Fiziksel Aktivite Anketi ile değerlendirilerek yetersiz aktivite grubu (IAG) ve fiziksel aktif grup (PAG) olarak iki gruba ayrıldı. Kellgren-Lawrence skalası ile radyolojik OA evrelemesi yapıldı. Hastalar Short-Form 36 (SF-36) anketi, Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ), Pittsburgh Uyku Kalite Ölçeği(PSQI) ve Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) ile değerlendirildiler.
BULGULAR: Yaş ortalamaları, vücut kitle indeksleri, ortalama ağrı skorları ve cinsiyet dağılımı açısından iki grup benzerdi. WOMAC fiziksel fonksiyon skorları fiziksel aktif grupta düşük bulundu (p=0,01). Ortalama PSQI skorları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p=0,242). PAG’un ortalama BDÖ skoru IAG’a göre anlamlı düzeyde düşüktü (p=0,015). Fiziksel aktif grubun ortalama SF-36 fiziksel fonksiyon (p=0,044), fiziksel rol (p=0,008) ve fiziksel komponent (p=0,016) skorları yetersiz aktivite grubuna göre anlamlı düzeyde yüksekti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: İleri yaştaki diz osteoartritli hastalarda fiziksel aktivite düzeyinin yüksek tutulması depresyon olasılığını azaltmakta, hastaların yaşam kalitesi ve fonksiyonel kapasitelerini artırmaktadır.