Real-life neovascular AMD treatment considering reimbursement in Turkiye: One-year comparison of switching to intravitreal ranibizumab or aflibercept after treatment failure with three loading intravitreal bevacizumab injections

OBJECTIVE: To compare one-year anatomical and functional results of switching to an on-label intravitreal anti-vascular endothelial growth factor (anti-VEGF) agent (intravitreal ranibizumab [IVR] or aflibercept [IVA]) after treatment failure with three loading doses of off-label intravitreal bevacizumab (IVB), which is mandatory in the treatment of neovascular age-related macular degeneration (nAMD) to get reimbursement from Social Security Institution in Turkiye.
METHODS: This comparative, real-life, retrospective cohort study included treatment-naïve nAMD patients treated starting with three loading doses of IVB, switched to three loading doses of IVR and IVA due to treatment failure after IVB loading, and followed up one year with a treat-and-extend (T&E) protocol with 2-week extension/shortening intervals. The primary outcomes were changes in best-corrected visual acuity (BCVA; logMAR) and central macular thickness (CMT, µm) one year after the switch, and the secondary outcomes were maximum treatment intervals, number of injections, and disease activity rates.
RESULTS: The mean age (72.9±8.2 and 72.2±6.7, p=0.677) and gender (60.0% and 47.4% females, p=0.398) were similar among the IVR (35 eyes/patients) and IVA (38 eyes/patients) groups. The median BCVA and CMT were significantly improved during the study period (p<0.001) with no significant intergroup differences. The ratio of 4-, 6-, 8-, 10-, and 12-week maximum treatment intervals were 28.6%, 17.1%, 14.3%, 8.6%, and 31.4% in the IVR, and 13.2%, 15.8%, 21.1%, 15.8%, and 34.2% in the IVA group (p=0.492). The median (IQR) number of injections in the IVA group (8 [7–9]) was significantly lower than the IVR group (9 [8–12]) during the one-year T&E period (p=0.026). The disease activity rates were 34.3% and 26.4% one month (p=0.610) and 37.1% and 21.1% one year (p=0.195) after the switch in IVR and IVA groups.
CONCLUSION: This real-life comparison study indicates that, after the treatment failure with three loading doses of IVB, switching to either on-label anti-VEGF agent can be regarded as comparable considering functional and anatomical results. However, although maximum treatment intervals were not significantly different, fewer injections were required with aflibercept during the one-year T&E follow-up period.

Türkiye'deki geri ödeme koşullarıyla gerçek hayatta neovasküler YBMD tedavisi: Üç yükleme intravitreal bevacizumab enjeksiyonu ile tedavi başarısızlığı sonrası intravitreal ranibizumab ya da aflibercept’e geçişin bir yıllık karşılaştırması

Amaç: Türkiye’de, neovasküler yaşa-bağlı makula dejenerasyonu (nYBMD) tedavisinde, Sosyal Güvenlik Kurumu’ndan geri ödeme alabilmek için zorunlu kılınan üç yükleme ruhsatsız intravitreal bevacizumab (İVB) tedavisinin başarısız olması sonrası geçilen ruhsatlı intravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (anti-VEBF) ajanları [intravitreal ranibizumab (İVR) ve aflibercept (İVA)] ile tedavinin bir yıllık anatomik ve fonksiyonel sonuçlarını karşılaştırmak.
Yöntem: Bu karşılaştırmalı, gerçek yaşam, retrospektif kohort çalışmasına, tedavi naif, tedavilerine üç yükleme dozu İVB ile başlanmış, İVB yükleme tedavisinden sonra tedavi başarısızlığı nedeniyle üç yükleme İVR ya da İVA’ya geçilmiş ve lisanslı anti-VEBF yüklemesi sonrası bir yıl boyunca 2 haftalık uzatma/kısaltma aralıklarını içeren bir tedavi et ve uzat (T&U) protokolüyle takip edilmiş nYBMD hastaları dahil edildi. Çalışmanın birincil sonuçları, tedavi gruplarının tedavi değişimi sonrası bir yıl boyunca en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK;logMAR) ve merkezi makula kalınlıkları (MMK; µm) değişimleri; ikincil sonuçları ise maksimumum tedavi aralıkları, enjeksiyonları ve hastalık aktivite oranları olarak belirlendi.
Bulgular: İVR (35 göz/hasta) ve İVA (38 göz/hasta) grupları, ortalama yaş (72,9±8,2 ve 72,2±6,7, p=0,677) ve cinsiyet (%60,0 ve %47,4 kadın, p=0,398) açısından benzerdi. Her iki grupta da medyan EİDGK ve MMK’nın çalışma süresi boyunca anlamlı olarak düzeldiği (p<0,001), ancak gruplar arasında anlamlı bir fark olmadığı görüldü. T&U dönemi içerisinde 4, 6, 8, 10 ve 12 haftalık maksimum tedavi aralıkları oranları, İVR grubunda sırasıyla %28,6, %17,1, %14,3, %8,6 ve %31,4; İVA grubunda ise sırasıyla %13,2, %15,8, %21,1, %, %15,8 ve %34,2 olarak saptandı (p=0,492). Bir yıllık T&E döneminde medyan (IQR) enjeksiyon sayısı İVA grubunda (8 [7-9]), İVR grubuna (9 [8-12]) göre anlamlı derecede düşüktü (p=0,026). İVR ve İVA gruplarında hastalık aktivite oranları tedavi değişiminden bir ay sonra %34,3 ve %26,4 (p=0,610), bir yıl sonra %37,1 ve %21,1 (p=0,195) olarak saptandı.
Sonuç: Bu gerçek yaşam çalışmasında nYBMD tedavisinde üç yükleme ruhsatsız İVB sonrası geçilen ruhsatlı anti-VEBF ajanların ikisi ile de benzer anatomik ve fonksiyonel sonuçlar alınabildiği görülmüştür. Bununla birlikte, maksimum tedavi aralıklarının iki ajan ile de benzer olduğu ancak bir yıllık T&U takip süresinde aflibercept ile daha az enjeksiyona ihtiyaç duyulduğu saptanmıştır. (NCI-2024-7-5)