INTRODUCTION: Diabetic nephropathy (DN) is the major cause of chronic renal failure, and proteinuria is an independent risk factor for the end stage renal disease. The random urine protein: creatinine ratio (P: C ratio) can accurately predict the amount of 24-hour urinary protein excretion. Apelin is thought to be associated with endothelial dysfunction, angiogenesis, and inflammation. This study investigated the apelin concentration and its association with the urine P: C ratio, and metabolic parameters in subjects with and without type 2 diabetes mellitus (T2D).
METHODS: This study involved 86 subjects: 56 with newly diagnosed and untreated T2D and 30 non-diabetic controls. All subjects underwent a complete clinical examination that included anthropometric and laboratory measurements.
RESULTS: Twenty-four males and sixty-two females participated in this study, and their mean age was 52.27±11.34 years. There were no differences in age, thyrotropin-stimulating hormone (TSH), creatinine clearance, and apelin levels between groups. As expected, fasting plasma glucose, weight, body mass index, and HbA1C were higher in T2D subjects (p=0.001, p=0.02, p=0.03, and p=0.001, respectively). Although apelin levels were higher in the control group, the differences were not statistically significant (p=0.93). The P: C ratio levels were lower in the control group, and the differences were statistically significant (p=0.006). A Spearman correlation analysis revealed that serum apelin levels were not correlated with the urine P: C ratio.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Our study demonstrates that T2D is associated with decreased serum apelin levels and increased urine P: C ratios compared to those in non-diabetic subjects. This association may depend on impaired glucose homeostasis. Our results show that the serum apelin levels were not correlated with the urine protein: creatinine ratio and provide further evidence regarding the relationship between apelin and DN.
GİRİŞ ve AMAÇ: Diyabetik nefropati (DN), kronik böbrek yetmezliğinin en önemli nedenidir. Proteinüri, son dönem böbrek hastalığı için bağımsız bir risk faktörüdür. Spot idrar protein kreatinin oranı (P: C oranı) 24 saatlik üriner protein atılım miktarını doğru bir şekilde tahmin edebilmektedir. Apelin'in endotel disfonksiyonu, anjiogenezis ve inflamasyon ile ilişkili olduğu düşünülmektedir. Bu çalışmada tip 2 diabetes mellitus (T2D) olan ve olmayan hastalarda serum apelin konsantrasyonun ve idrar P: C oranı ve metabolik parametreler ile ilişkisini araştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya 86 kişi kabul edildi; 56’ sı yeni tanı konmuş veya tedavi almamış T2D ve 30 diyabetik olmayan kontrol grubu idi. Çalışmaya alınan tüm kişilere, antropometrik ve laboratuar ölçümleri değerlendirmeleri eksiksik olarak yapıldı.
BULGULAR: Çalışmada 24 erkek, 62 kadın vardı ve yaş ortalaması 52.27 ± 11.34 idi. Gruplar arasında yaş, TSH, kreatinin klirensi ve apelin düzeyleri açısından fark saptanmadı. T2D olanlarda beklenildiği gibi açlık plazma glikozu vücut ağırlığı, vücut kütle indeksi(VKİ) ve HbA1C istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0.001, p = 0.02, p = 0.03 ve p=0.001 sırasıyla).
Apelin düzeyleri kontrol grubunda daha yüksek olmakla birlikte, bu farklılık istatistiksel olarak anlamlı değildi (p = 0.93). P: C oranı kontrol grubunda daha düşük idi ve farklar istatistiksel olarak anlamlıydı (p = 0.006). Spearman korelasyon analizinde serum apelin düzeyleri ile idrar P: C oranı ile korelasyon saptanmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, T2D tanısı olanlarda serum apelin düzeylerinde azalma ve idrar P: C oranlarında artış görüldü. Bu sonuçlar bozulmuş glukoz homeostazına bağlı olabilir. Bulgularımız, serum apelin düzeylerinin idrar proteini: kreatinin oranı ile ilişkili olmadığını ve apelin ile DN arasındaki ilişkiye dair daha fazla kanıt gerektiğini göstermektedir.