Evaluation of patients diagnosed with brain death in the intensive care unit: 10 years of tertiary center experience in Istanbul

OBJECTIVE: Early and accurate diagnosis of brain death in intensive care units (ICU) is essential for organ transplantation. This study aimed to evaluate the cases diagnosed with brain death in the ICU of a tertiary center in Istanbul.
METHODS: The cases diagnosed as brain death in the ICU during the ten years between January 2013 and September 2022 were evaluated retrospectively. The demographic characteristics of the patients, the diagnosis of hospitalization in the ICU, the time from arrival to the ICU until the diagnosis of brain death, the somatic survival time after the diagnosis of brain death, the acceptance rate of organ donation by the families and the organs removed were evaluated.
RESULTS: A total of 44 patients were diagnosed with brain death. The mean age of the cases was 39.7±17.4 years, and 63% were male. The most common hospitalization diagnosis was intracranial hemorrhage (81.8%). Traffic accidents, hypertensive and aneurysm-related hemorrhages, gunshot wounds, and falls from height were the most common causes of intracranial hemorrhage. Patients were admitted to the ICU most frequently from the emergency department (54%). The mean time to brain death was 7.9±6.2 days, and the somatic survival time was 1.9±1.9 days in patients who did not receive organ transplantation. While the apnea test was positive in 91% of the cases, the apnea test could not be completed in 9% of the cases. While relatives of 7% (n: 3) of the cases accepted organ donation, a patient was not allowed to be an organ donor for medical reasons. Organ transplantation was performed in two patients (5%).
CONCLUSION: As in the whole world, getting treatment as soon as possible for the patients waiting on the organ transplant list in Turkey by increasing the number of organs to be obtained from cadavers. In cases with suspected brain death in the ICU, diagnosing brain death as soon as possible and conducting family interviews with trained organ transplant coordinators will increase the number of cadaver donors. However, we think policies should be developed to ensure that society is informed and encouraged about brain death and organ donation.

Yoğun bakım ünitesinde beyin ölümü tanısı konulan hastaların değerlendirilmesi: İstanbul’da 10 yıllık tersiyer merkez deneyimi

GİRİŞ: Yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) beyin ölümü tanısının erken ve doğru şekilde konulması organ nakli için son derece önemlidir. Bu çalışmada İstanbul’da tersiyer bir merkezin YBÜ’sinde beyin ölümü tanısı konulan olgularının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
METOD: Ocak 2013-Eylül 2022 arasındaki 10 yıllık süreçte YBÜ’de beyin ölümü tanısı konulan olgular retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik özellikleri, YBÜ’sine yatış tanıları, YBÜ’ne gelişinden beyin ölümü tanısı konulana kadar geçen süreler, beyin ölümü tanısı sonrasındaki somatik sağ kalım süreleri, ailelerin organ bağışını kabul/ret oranları ile çıkarılan organlar değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Toplam 44 hastaya beyin ölümü tanısı konuldu. Olguların ortalama yaşı 39.7±17.4 ve %63’ü erkek idi. En sık yatış tanısı intrakranyal hemoraji (%81.8) idi. Trafik kazaları, hipertansif ve anevrizmaya bağlı kanamalar, ateşli silah yaralanmaları, yüksekten düşmeler en sık intrakranyal kanama sebepleri idi. Hastalar en sık acil servisten (%54) YBÜ’ne kabul edildi. Ortalama beyin ölümü gerçekleşme süresi 7.9±6.2 gün, organ nakli gerçekleşmeyen olgularda somatik sağ kalım süresi 1.9±1.9 gün idi. Olguların %91’inde apne testi pozitif tespit edilirken, %9’unda apne testi tamamlanamadı. Olguların %7’sinin (n: 3) yakını organ bağışını kabul ederken bir hastanın organ donörü olmasına tıbbi nedenlerle izin verilmedi. İki hastadan (%5) organ nakli gerçekleştirildi.
SONUÇ: Tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de organ nakil listesinde bekleyen hastaların en kısa sürede tedavi olabilmeleri, kadavradan temin edilecek olan organ sayısının artırılması ile mümkündür. YBÜ’de beyin ölümü şüphesi olan olgularda en kısa sürede beyin ölümü tanısının konulması ve eğitimli organ nakil koordinatörleri ile aile görüşmeleri yapılması kadavradan donör temin sayısını artıracaktır. Bununla birlikte toplumun beyin ölümü ve organ bağışı konusunda bilgilendirilerek teşvik edilmesini sağlayacak politikalar geliştirilmesi gerektiğini düşünüyoruz. (NCI-2022-10-6)